Dogo argentino
Dogo Argentino (angielski Dogo Argentino i argentyński mastif) to duży pies, biały, hodowany w Argentynie. Jej głównym zadaniem jest polowanie na duże zwierzęta, w tym na dziki, ale twórca rasy chciał, aby była w stanie chronić właściciela, nawet kosztem życia.
Odnosi się do molosów, starożytnej grupy dużych psów. Wszystkie są różne, ale ich rozmiary, duże głowy, potężne szczęki i silny instynkt ochronny jednoczą się.
Przodkiem rasy był pies bojowy Kordoby (hiszpański: Perro Pelea de Cordobes, angielski pies bojowy Cordoban). Kiedy Hiszpanie zdobyli Nowy Świat, używali walczących psów, aby trzymać mieszkańców z dala. Wiele z tych psów było Alano, wciąż mieszka w Hiszpanii. Alano były nie tylko psami bojowymi, ale także strażnikami, myśliwskimi, a nawet pasterskimi.
W XVIII-XIX wieku Wyspy Brytyjskie nie mogą już wyżywić ludności, a Wielka Brytania prowadzi intensywny handel z koloniami, w tym z Argentyną z jej dużymi i żyznymi ziemiami. Wraz ze statkami handlowymi walczące psy wkraczają do kraju - bulteriery, bulteriery i bull terriery Staffordshire.
Coraz większą popularnością cieszą się doły, w których można znaleźć psy angielskie i lokalne. Kordoba staje się centrum biznesu hazardowego. Aby poprawić swoje psy, właściciele krzyżują największych przedstawicieli Alano oraz Bul and Terrier..
Jest walczący pies Cordoba, który stanie się legendą dołów do walki o swoje pragnienie walki na śmierć i życie. Te psy są tak agresywne, że trudno je na drutach, walczą ze sobą. Doceniają je także lokalni myśliwi, ponieważ ich wielkość i agresywność pozwalają walczącym psom poradzić sobie z dzikami..
Na początku XX wieku Antonio Nores Martinez, syn zamożnego właściciela ziemi, był zapalonym myśliwym. Jego ulubione polowanie na dziki nie wystarczyło, że mógł użyć jednego lub dwóch psów ze względu na ich zadziorną naturę.
W 1925 roku, gdy miał zaledwie 18 lat, postanowił stworzyć nową rasę: dużą i zdolną do pracy w swoim stylu. Oparty na walczącym psie z Kordoby i pomaga jego młodszemu bratu Augustynowi. Później napisze w swojej historii:
Nowa rasa miała odziedziczyć fenomenalną odwagę walczących psów z Kordoby. Krzyżując je z różnymi psami, chcieliśmy zwiększyć wzrost, wzmocnić węch, szybkość, instynkt łowiecki, a co najważniejsze, zmniejszyć agresję wobec innych psów, co uczyniło ich bezużytecznymi podczas polowania na bydło.
Antonio i Augustine zakupili 10 suczek walczącego psa Cordoba, ponieważ nie byli tak agresywni jak samce i zaczęli kupować obce psy, które widziały pożądane cechy..
Postanowili nazwać nową rasę dogo Argentino lub Dogo Argentino. Antonio wiedział, czego chce i napisał pierwszy standard rasy w 1928 roku, na długo przed końcem hodowli. Ojciec udzielił wielkiej pomocy braciom, którzy zatrudniali ludzi do opieki nad psami podczas nauki w szkole.
Antonio był siłą napędową tej pary, ale Augustyn prawą ręką wydał wszystkie pieniądze na psy i cieszył się z pomocy przyjaciół ojca, karmiąc swoje zwierzęta. Większość z tych osób była zainteresowana nowym psem myśliwskim, który mógłby pracować w stadzie.
Antonio pójdzie na studia jako chirurg i zostanie odnoszącym sukcesy specjalistą, a wiedza pomoże mu zrozumieć genetykę. Z czasem nieznacznie poszerzą wymagania dotyczące swoich psów. Biały kolor jest idealny do polowania, ponieważ pies jest zauważalny i trudniej go przypadkowo zastrzelić lub stracić. Potężna szczęka powinna być w stanie utrzymać dzika.
Ponieważ bracia Martinez prowadzili notatki, a później Augustyn napisał książkę, wiemy na pewno, które rasy były używane. Walczący pies Kordoby dodawał odwagi, zaciekłości, budowy ciała i białego koloru.
Angielski instynkt wskaźnikowy, instynkt myśliwski i kontrolowana postać. Bokserska figlarność, wielkość dogów niemieckich, siła i umiejętności żerują na dzikie. Ponadto wilczarz irlandzki, wielki pies pirenejski i dogue de Bordeaux wzięły udział w tworzeniu rasy.
Rezultatem był duży, ale wysportowany pies, biały, ale co najważniejsze - zdolny do pracy w swoim stadzie podczas polowania, przy jednoczesnym zachowaniu okrucieństwa. Ponadto zachowali instynkt ochronny mastifów.
W 1947 r., Już w pełni ukształtowany jako rasa, Antonio stawia jednego ze swoich psów przeciwko pumie i dzikowi w prowincji San Luis. Obie walki wygrywają mastifa argentyńskiego.
Rasa braci Martinez staje się legendarna w swojej ojczyźnie i krajach sąsiednich. Słyną z odwagi, wytrzymałości, siły i charakteru. Są używane zarówno podczas polowania na dziki i kuguary, jak i na jelenie, wilki i inne zwierzęta Ameryki Południowej. Ponadto okazują się także doskonałymi psami stróżującymi, pilnującymi gospodarstw między polowaniami..
Niestety Antonio Nores Martinez zostanie zabity podczas polowania w 1956 r. Przez przypadkowego rabusia. Zarząd zostaje przeniesiony na Augustyna, stanie się szanowanym członkiem społeczeństwa i stanie się oficjalnym ambasadorem kraju w Kanadzie. Jego stosunki dyplomatyczne pomogą w popularyzacji rasy na świecie..
W 1964 r. Związek Kynologiczny Argentyny jako pierwszy uznał nową rasę. W 1973 r. Międzynarodowa Federacja Psów (FCI), pierwsza i jedyna międzynarodowa organizacja, która to zrobiła, uznała rasę..
Z Ameryki Południowej psy pojadą na północ i staną się niezwykle popularne w Stanach Zjednoczonych. Są używane do polowania, stróżowania i tak jak psy do towarzystwa. Niestety, szkodzą podobieństwu do amerykańskiego pit bull terriera i ogólnie mastifów.
Psy zyskają sławę jako agresywne i niebezpieczne, choć wcale tak nie jest. Nie tylko nie wykazują agresji w stosunku do ludzi, ale praktycznie nie są używane w walkach psów, z powodu niskiej agresji wobec krewnych.
Opis i cechy rasy
Mówi się, że argentyński dog niemiecki jest podobny do amerykańskiego pit bull terriera, ale każdy, kto zna te rasy, nie pomyli ich. Psy są masywnymi, typowymi mastifami i mają biały kolor. Nawet małe psy są większe niż inne psy, choć gorsze od niektórych ras olbrzymich..
Psy w kłębie osiągają 60–68 cm, samice 60–65 cm, a ich waga osiąga 40–45 kilogramów. Chociaż psy są umięśnione, są prawdziwymi sportowcami i nie powinny być grube ani krępe..
Idealnym mastifem argentyńskim jest szybkość, wytrzymałość i siła. Żadna część ciała nie powinna zakłócać ogólnej równowagi i wyróżniać się, chociaż mają długie nogi i dużą głowę.
Głowa jest duża, ale nie narusza proporcji ciała, zwykle kwadratowa, ale może być lekko zaokrąglona. Przejście głowy do kufy jest gładkie, ale wyraźne. Sam kufa jest masywny, jeden z największych u psów, jego długość jest w przybliżeniu równa długości czaszki, a jego szerokość jest prawie taka sama. To daje psu bardzo duży obszar ugryzienia, aby utrzymać dzikie zwierzę.
Usta są mięsiste, ale nie tworzą brązu, często są czarne. Zgryz nożycowy. Oczy szeroko rozstawione, głęboko utopione. Kolor oczu może wahać się od niebieskiego do czarnego, ale od tego czasu preferowane są psy o ciemnych oczach niebieskooki często głuchy.
Uszy są tradycyjnie wybijane, pozostaje krótki, trójkątny odcinek. Ponieważ w niektórych krajach jest to zabronione, pozostawiają naturalne uszy: małe, zwisające wzdłuż policzków, z zaokrąglonymi końcami. Ogólne wrażenie psa: umysł, ciekawość, żywotność i siła.
Sierść jest krótka, gruba i błyszcząca. Ma taką samą długość w całym ciele, struktura jest sztywna i szorstka. Płaszcz jest krótszy tylko na twarzy, nogach, głowie. Czasami pigmentacja skóry jest nawet przez nią widoczna, szczególnie na uszach. Kolor skóry jest głównie różowy, ale możliwe są czarne plamy na skórze..
Kolor sierści powinien być czysto biały, im bielszy, tym lepiej. Niektóre osoby mają czarne plamy na głowie. Jeśli pokrywają nie więcej niż 10% głowy, pies będzie mógł się pokazać, chociaż jest to uważane za minus.
Ponadto niektóre psy mogą mieć lekki tyk na sierści, co ponownie jest uważane za minus. Czasami rodzą się szczenięta ze znaczną liczbą miejsc. Nie mogą brać udziału w wystawie, ale nadal są wspaniałymi psami..
Charakter
Chociaż charakter mastifa argentyńskiego jest podobny do innych mastifów, jest nieco łagodniejszy i spokojniejszy. Te psy kochają ludzi, nawiązują z nimi bliskie relacje i starają się być z rodziną jak najwięcej..
Uwielbiają kontakt fizyczny i wierzą, że są w stanie usiąść na kolanach z właścicielem. Dla tych, których denerwują duże psy próbujące wspiąć się na kolana, nie pasują dobrze. Czule i kochający, są jednak dominujący i słabo nadają się dla początkujących miłośników psów.
Spokojnie tolerują nieznajomych, a przy odpowiednim szkoleniu są bardzo przyjaźni i otwarci wobec nich. Ponieważ ich właściwości ochronne są dobrze rozwinięte, początkowo jest sceptyczny wobec obcych, ale szybko się rozmraża.
Aby zapobiec nieśmiałości i agresji, potrzebują wczesnej socjalizacji. Chociaż na ogół nie są agresywni wobec ludzi, każda manifestacja psa o takiej sile i wielkości jest już niebezpieczna.
Są również wrażliwe i mogą być doskonałymi stróżami, którzy będą podnosić szczekanie i odpędzać intruzów. Mogą poradzić sobie z nieuzbrojoną osobą i użyć siły, ale przede wszystkim wolą ich przestraszyć. Lepiej nadają się raczej jako ochroniarz niż stróż, ze względu na ich przywiązanie do mistrza.
Pies nie pozwoli wyrządzić krzywdy żadnemu członkowi rodziny lub jej przyjaciołom, pod żadnym pozorem będzie ją chronić. Wiele przypadków zostało odnotowanych, gdy wpadli do kuguara lub uzbrojonych rabusiów bez najmniejszych wątpliwości.
Dobrze traktują dzieci, z odpowiednią socjalizacją, są wobec nich delikatne i spokojne. Najczęściej są to najlepsi przyjaciele, baw się ze sobą. Jedyną rzeczą jest to, że szczenięta argentyńskiego wielkiego psa mogą przypadkowo powalić małe dziecko, ponieważ są silne i nie zawsze rozumieją, gdzie jest limit tej mocy podczas gier.
Z jednej strony zostały stworzone do pracy w stadzie z innymi psami. Z drugiej strony ich przodkowie nie tolerują krewnych ducha. W rezultacie niektóre psy argentyńskie dobrze dogadują się z psami i są z nimi przyjaciółmi, inne są agresywne, zwłaszcza psy. Socjalizacja zmniejsza problem, ale nie zawsze całkowicie go oczyszcza..
Ale najmniejsza agresja ze strony tak dużego i silnego psa może doprowadzić do śmierci wroga. Zaleca się wzięcie udziału w szkoleniu kontrolowanego psa miejskiego.
W relacjach z innymi zwierzętami wszystko jest proste. To łowcy, reszta to ofiary. Psy z Argentyny są psem myśliwskim, a teraz są wykorzystywane zgodnie z przeznaczeniem. Czy powinienem oczekiwać od niej innych zachowań? Większość przedstawicieli rasy będzie ścigać każde żywe stworzenie, a jeśli go dogonią, zabiją. Zwykle spokojnie postrzegają koty, jeśli dorastały razem z nimi, ale niektóre mogą je zaatakować..
Szkolenie jest złożone i wymaga dużego doświadczenia. Same w sobie są bardzo inteligentne i szybko się uczą, dobry trener może uczyć nawet pasterskich sztuczek. Są jednak niezwykle uparci i dominujący. Starają się prowadzić paczkę, a jeśli poczują najmniejszy luz, natychmiast zajmą miejsce lidera.
Jeśli Dogo Argentino uważa osobę, która pod dowództwem znajduje się poniżej rangi, całkowicie ją zignoruje, reagując tylko na przywódcę.
Właściciel takiego psa musi cały czas dominować, w przeciwnym razie straci kontrolę.
Ponadto są również uparci. Chce robić to, co uważa za stosowne, a nie to, co mu kazano..
Jeśli pies zdecyduje się nie robić czegoś, tylko doświadczony i uparty trener zmusi go do zmiany zdania, a nawet to nie jest faktem. Ponownie ich umysł pozwoli ci zrozumieć, co minie, a co nie, a po chwili usiądą na szyi.
W domu żyją w wolności i stale uczestniczą w polowaniu, potrzebują aktywności i stresu. Choć są zadowoleni z długiego spaceru, lepiej biegać w bezpiecznym miejscu bez smyczy..
Psy z Argentyny są najlepszymi partnerami dla biegaczy, którzy potrafią galopować niestrudzenie przez długi czas. Jeśli nie ma wyjścia na energię, pies sam znajdzie wyjście i naprawdę ci się nie spodoba.
Niszczycielstwo, szczekanie, aktywność i inne śmieszne rzeczy. Teraz wyobraź sobie, co mogą zrobić, nawet jeśli szczeniak jest w stanie zrujnować dom. To nie jest border collie, z jego wysokimi wymaganiami dotyczącymi ładunków, ale także nie buldogiem. Większość mieszkańców jest w stanie ich zaspokoić, jeśli nie są leniwi..
Potencjalni właściciele muszą wiedzieć, że szczenięta mogą sprawiać kłopoty. Są niezdarni i aktywni, pędzą po domu, przewracając wszystko na swojej drodze. Teraz wyobraź sobie, że waży ponad 20 kg, a zabawa pośpiesznie biegając po sofach i stolikach, sprawia wrażenie odległego. Wiele osób lubi gryźć, co jest problematyczne, biorąc pod uwagę wielkość ust i siłę.
Nawet niezniszczalne zabawki można je zniszczyć jednym silnym ugryzieniem. Z wiekiem uspokajają się, ale nadal pozostają bardziej aktywne niż większość podobnych ras. Właściciele muszą pamiętać, że nawet szczeniaki są w stanie otworzyć drzwi, uciec i rozwiązać inne złożone problemy.
Care
Dogo Argentino wymaga minimalnej opieki. Żadnego czesania, tylko czesanie od czasu do czasu. Wskazane jest, aby zacząć przyzwyczajać się do procedur tak szybko, jak to możliwe, ponieważ o wiele łatwiej jest wykąpać 5 kg szczeniaka niż 45 kg psa, który ponadto tego nie lubi.
Molują, choć umiarkowanie jak na psa tej wielkości. Sierść jest jednak krótka i biała, wyraźnie widoczna i słabo zdjęta. Dla schludnych ludzi mogą nie być najlepszym wyborem..
Zdrowie
Rasa jest zdrowa i we właściwym kierunku różni się od innych ras o podobnej wielkości. Cierpią na choroby charakterystyczne dla takich psów, ale w mniejszym stopniu. Oczekiwana długość życia od 10 do 12 lat, czyli więcej niż w przypadku innych dużych ras.
Dlatego są poważnie dotknięci z powodu głuchoty. Chociaż nie przeprowadzono żadnych badań, szacuje się, że do 10% traktatów argentyńskich cierpi na częściową lub całkowitą głuchotę. Ten problem jest charakterystyczny dla wszystkich zwierząt białego koloru, szczególnie o niebieskich oczach. Najczęściej nie słyszą jednym uchem.
Te psy nie są wykorzystywane do hodowli, ale nadal pozostają wspaniałymi zwierzętami. Niestety, psy całkowicie niesłyszące są trudne w zarządzaniu i czasami nieprzewidywalne, dlatego większość hodowców kładzie je spać.
