Jak odróżnić glony od innych roślin akwariowych?
Główną jednostką strukturalną organizmu glonów, reprezentowaną przez formy jednokomórkowe i wielokomórkowe, jest komórka. Istnieją różne rodzaje komórek glonów. Według jednej klasyfikacji rozróżnia się komórki zawierające typowe jądra (tj. Jądra otoczone błonami jądrowymi, błonami) i komórki bez typowych jąder..
Pierwszy przypadek to struktura komórek eukariotycznych, drugi to prokariotyczny. Niebiesko-zielone i prochlorofitowe glony mają prokariotyczną strukturę komórkową, komórki eukariotyczne są przedstawicielami wszystkich innych działów alg.
Komórki glonów mają błonę, cytoplazmy, jądro, wakuole z sokiem komórkowym. Cytoplazma jest ograniczona ze środowiska przez błonę plazmatyczną. W cytoplazmie są mitochondria, rybosomy, chloroplasty.
Kolor glonów jest zróżnicowany (zielony, różowy, czerwony, pomarańczowy, prawie czarny, fioletowy, niebieski itp.), Ponieważ niektóre glony zawierają tylko chlorofil, a inne - szereg pigmentów, które barwią je w różnych kolorach.
Wszystkie glony są organizmami autotroficznymi, w procesie fotosyntezy tworzą materię organiczną z nieorganicznej. Jednak wiele glonów może, pod pewnymi warunkami, przejść na dietę heterotroficzną lub połączyć ją z fotosyntezą.
Proces oddychania w algach zachodzi w każdej komórce. Z otoczenia komórka pochłania tlen, wykorzystuje go do utleniania substancji organicznych. W tym przypadku energia jest uwalniana i powstaje dwutlenek węgla, który jest uwalniany do środowiska. Utlenianie materii organicznej zachodzi w mitochondriach. Energia uwalniana podczas utleniania jest wydawana na wszystkie procesy życiowe - absorpcję substancji przez komórkę, ruch, wzrost i rozmnażanie.
W przypadku glonów wyróżnia się rozmnażanie wegetatywne, bezpłciowe i seksualne. Wegetatywne rozmnażanie organizmów jednokomórkowych polega na podziale osobnika na dwie części. W organizmach wielokomórkowych występuje poprzez łamanie nitek glonów, ich wzgórza na osobne części. Rozmnażanie bezpłciowe odbywa się za pomocą zarodników lub zoosporów (z wici). Rozmnażanie płciowe zachodzi w wyniku połączenia dwóch komórek płciowych - gamety i powstania zygoty - pierwszej komórki nowego organizmu.
W przypadku wielokomórkowej spirogyry nitkowatej charakterystyczny jest specjalny proces seksualny - koniugacja. Jednocześnie most cytoplazmatyczny tworzy się w miejscu kontaktu dwóch komórek równoległych nitek alg. Na nim zawartość jednej komórki wchodzi do drugiej, gdzie łączą się z powstaniem zygoty. Z czterech nowych komórek powstałych w wyniku podziału zygotów przez mejozę trzy umierają, a czwarta rozwija się w nowego osobnika.
Niebiesko-zielone, aw mniejszym stopniu okrzemki i niektóre zielone glony uwielbiają ciepło i rozmnażają się w temperaturze wody co najmniej 25 ° C.
Glony rozwijające się w masie mogą powodować zielony, żółty, niebieski, czerwony, brązowy, brązowy lub czarny „rozkwit” wody.
Glony są głównymi producentami materii organicznej w środowisku wodnym. Około 80% całej materii organicznej stanowią glony i inne rośliny wodne. Glony dostarczają bezpośrednio lub pośrednio pokarm wszystkim zwierzętom wodnym i rybom..
Niebiesko-zielone algi lub sinice były pierwszymi organizmami na Ziemi, które podczas ewolucji miały zdolność do fotosyntezy, proces powstawania substancji organicznych pod wpływem światła.
Rośliny, dla których woda jest nie tylko niezbędnym czynnikiem środowiskowym, ale także jej bezpośrednim środowiskiem, są wodne, zwane hydrofitami.
Struktura morfologiczna glonów
Cechy anatomiczne i morfologiczne hydrofitów znacznie odróżniają je od roślin lądowych. Układ przewodzący jest równie mocno zredukowany. Jeśli u roślin lądowych długość żył na 1 cm liścia wynosi około 100–300 mm i więcej, to u roślin wodnych i przybrzeżnych jest kilkakrotnie krótsza. Tabela 3.1 zawiera kilka przykładów glonów pospolitych i ich właściwości zanurzeniowych..
W niektórych zanurzonych roślinach, które nie są przyczepione do gleby, korzenie są całkowicie zmniejszone, inne korzenie są zachowane, ale osobno pływające części roślin mogą się bez nich obejść. Korzenie twardniejących hydrofitów są lekko rozgałęzione, bez włośników. Jednocześnie wiele gatunków ma gęste i silne kłącza, które pełnią rolę kotwicy, magazynowania substancji rezerwowych i organu rozmnażania wegetatywnego.
Glony i ich cechy zanurzenia
Liście zanurzonych hydrofitów są bardzo cienkie i delikatne, mają uproszczoną strukturę mezofilową bez zauważalnego różnicowania w palisadę i gąbczasty miąższ. Podwodne liście bez aparatów szparkowych. W niektórych miejscach istnieją grupy komórek naskórka o wyrafinowanych ścianach. Uważa się, że odgrywają one dużą rolę w absorpcji wody i rozpuszczonych soli mineralnych..
U roślin, które są tylko częściowo zanurzone w wodzie, heterofilia jest dobrze zaznaczona - różnica w strukturze liści powierzchniowych i podwodnych u tej samej osoby. Te pierwsze mają cechy wspólne dla liści roślin lądowych, te drugie mają bardzo cienkie lub wycięte blaszki liściowe. Heterophyllia obserwowana w wodnych jaskiniach (ranunculus diversifolius), lilie wodne i kapsułki jajeczne, grot strzały i inne gatunki. Ciekawym przykładem jest strażnik, na którego łodydze widać kilka form liści reprezentujących wszystkie przejścia z typowego lądu do wody.
Wraz z cechami morfologicznymi u roślin ograniczonych do miejsc o różnych warunkach wilgotnościowych, fizjologicznych.
Zdolność higrofitów do regulacji reżimu wodnego jest ograniczona: aparaty szparkowe są przeważnie szeroko otwarte, więc transpiracja niewiele różni się od fizycznego parowania. Ze względu na niezakłócony przepływ wody i brak urządzeń ochronnych szybkość transpiracji jest bardzo wysoka: w lekkich higrofitach w ciągu dnia liście mogą stracić ilość wody 4–5 razy większą niż masa liścia w ciągu godziny. Wysoka zawartość wody w tkankach higrofitów jest utrzymywana głównie ze względu na stały napływ wilgoci ze środowiska..
Fotosynteza i głębokość zanurzenia
Środowisko wodne znacznie różni się od powietrza, dlatego rośliny wodne mają wiele szczególnych fizjologicznych cech adaptacyjnych. Intensywność światła w wodzie jest znacznie osłabiona, ponieważ część padającego strumienia światła odbija się od powierzchni wody, a druga jest absorbowana przez jej grubość. Z powodu osłabienia światła, fotosynteza w zanurzonych roślinach akwariowych znacznie maleje wraz ze wzrostem głębokości..
Uwaga jest ważna!
Przetrwanie roślin akwariowych ułatwia ich okresowe ruchy pionowe w górnych strefach, gdzie występuje intensywna fotosynteza i uzupełnianie materii organicznej.
W wodzie, oprócz braku światła, rośliny mogą również napotkać kolejną trudność niezbędną do fotosyntezy - brak dostępnego dwutlenku węgla. Dwutlenek węgla dostaje się do wody w wyniku rozpuszczenia tlenu w powietrzu, produktów oddychania ryb, organizmów wodnych, rozkładu pozostałości organicznych i uwalniania węglanów. Przy intensywnej fotosyntezie roślin występuje zwiększone zużycie tlenu, w związku z którym występuje niedobór.
Hydrofity reagują na wzrost zawartości CO2 w wodzie poprzez zauważalny wzrost fotosyntezy..
Zanurzone rośliny nie mają transpiracji, co oznacza, że nie ma iniekcji wody w roślinie. Jednak ten prąd, który dostarcza substancje odżywcze do tkanek, istnieje z oczywistą częstotliwością dzienną: więcej w ciągu dnia, nie w nocy. Aktywna rola w jego utrzymaniu należy do ciśnienia korzenia i aktywności specjalnych komórek wydzielających wodę - szparki wodne.
Liście roślin akwariowych unoszące się lub wystające ponad wodę zwykle mają silną transpirację, chociaż znajdują się w warstwie powietrza, która bezpośrednio sąsiaduje z wodą i ma wysoką wilgotność. Szparki są szeroko otwarte i zamykają się całkowicie tylko w nocy.
