Równowaga w akwarium, jak osiągnąć równowagę?

Dla tych, którzy chcą głębiej zbadać problem cyklu azotowego, zalecamy materiał w spoilerze:

Biologiczne uzdatnianie wody

Biologiczne uzdatnianie wody obejmuje najważniejsze procesy zachodzące w zamkniętych systemach akwarystycznych .. Leczenie biologiczne oznacza mineralizację, nitryfikację i dysymilację związków zawierających azot, bakterie żyjące w słupie wody, żwir i resztki filtra. Organizmy pełniące te funkcje są zawsze obecne w grubości filtra. W procesie mineralizacji i nitryfikacji substancje zawierające azot przechodzą z jednej formy do drugiej, ale azot pozostaje w wodzie. Usuwanie azotu z roztworu następuje tylko podczas procesu denitryfikacji (patrz punkt 1.3).

Filtracja biologiczna jest jednym z czterech sposobów oczyszczania wody w akwariach. Trzy inne metody - mechaniczna filtracja, fizyczna adsorpcja i dezynfekcja wody - omówiono poniżej..

Schemat uzdatniania wody pokazano na ryc. 1.1., A cykl azotowy w akwarium, w tym procesy mineralizacji, nitryfikacji i denitryfikacji, pokazano na ryc. 1.2.

Ryc. 1.1 Miejsce oczyszczania biologicznego w procesie oczyszczania wody. Od lewej do prawej - czyszczenie biologiczne, filtracja mechaniczna, sedymentacja fizyczna, dezynfekcja.

Ryc. 1.2 Cykl azotowy w systemach zamkniętych akwarium.

1.1.Mineralizacja.

Bakterie heterotroficzne i autotroficzne - główne grupy mikroorganizmów żyjących w akwariach.

Uwaga nie pochodzi z książki autora.

Heterotrofy (inne greckie - „inny”, „inny” i „żywność”) - organizmy, które nie są w stanie syntetyzować substancji organicznych z substancji nieorganicznych poprzez fotosyntezę lub chemosyntezę. Do syntezy substancji organicznych niezbędnych do ich funkcji życiowych potrzebują egzogennych substancji organicznych, to znaczy substancji wytwarzanych przez inne organizmy. W procesie trawienia enzymy trawienne rozkładają polimery substancji organicznych na monomery. W społecznościach heterotrofy są konsumentami różnych rzędów i reduktorów. Heterotrofy to prawie wszystkie zwierzęta i niektóre rośliny. Zgodnie z metodą pozyskiwania żywności dzieli się je na dwie przeciwstawne grupy: holozoiczne (zwierzęta) i holofityczne lub osmotroficzne (bakterie, wiele protist, grzyby, rośliny).

Autotrofy (inne greckie - jaźń + żywność) - organizmy, które syntetyzują materię organiczną z nieorganicznej. Autotrofy stanowią pierwszy poziom piramidy żywieniowej (pierwsze ogniwa łańcuchów pokarmowych). Są głównymi producentami materii organicznej w biosferze, dostarczając żywność dla heterotrofów. Należy zauważyć, że czasami zawodzi ostra granica między autotrofami i heterotrofami. Na przykład zielone jednokomórkowe algi Euglena są autotrofami w świetle i heterotrofami w ciemności.

Czasami pojęcia „autotrofów” i „producentów”, a także „heterotrofów” i „konsumentów” są błędnie identyfikowane, ale nie zawsze się pokrywają. Na przykład sinice (Cyanea) są w stanie same wytwarzać materię organiczną za pomocą fotosyntezy, konsumować ją w postaci gotowej i rozkładać na substancje nieorganiczne. Dlatego są jednocześnie producentami i reduktorami..

Organizmy autotroficzne wykorzystują nieorganiczne substancje gleby, wody i powietrza do budowy swoich ciał. Co więcej, dwutlenek węgla jest prawie zawsze źródłem węgla. Jednocześnie niektóre z nich (fototrofy) otrzymują niezbędną energię od Słońca, inne (chemotrofy) z reakcji chemicznych związków nieorganicznych.

Gatunki heterotroficzne wykorzystują organiczne składniki azotowe wydalające zwierzęta wodne jako źródło energii i przekształcają je w proste związki, na przykład amon (termin „amon” odnosi się do sumy jonów amonowych (NH4 +) i wolnego amoniaku (NH3), oznaczonych analitycznie jako NH4-N ) Mineralizacja tych substancji organicznych jest pierwszym etapem biologicznego oczyszczania.

Mineralizacja związków organicznych zawierających azot może rozpocząć się od rozpadu białek i kwasów nukleinowych oraz tworzenia aminokwasów i organicznych zasad azotowych. Deaminacja to proces mineralizacji, w którym grupa aminowa jest rozszczepiana z wytworzeniem amonu. Przedmiotem deaminacji może być rozszczepienie mocznika z wytworzeniem wolnego amoniaku (NH3).

Podobną reakcję można przeprowadzić w czysto chemiczny sposób, ale deaminacja aminokwasów i pokrewnych związków wymaga udziału bakterii.

1.2 Nitryfikacja wody.

Po przekształceniu związków organicznych w formę nieorganiczną przez bakterie heterotroficzne, oczyszczanie biologiczne wchodzi w kolejny etap, który nazywa się „nitryfikacją”. Przez ten proces rozumie się biologiczne utlenianie amonu do azotynów (NO2-, zdefiniowane jako NO2-N) i azotanów (NO3, zdefiniowane jako NO3-N). Nitryfikacja jest przeprowadzana głównie przez bakterie autotroficzne. Organizmy autotroficzne, w przeciwieństwie do organizmów heterotroficznych, są zdolne do asymilacji węgla nieorganicznego (głównie CO2) w celu budowy komórek swojego ciała.

Autotroficzne bakterie nitryfikacyjne w akwariach słodkowodnych, słonawych i morskich są głównie reprezentowane przez rodzaje Nitrosomonas i Nitrobacter. Nitrosomonas utlenia amon do azotynów, a Nitrobacter utlenia azotany do azotanów..

Obie reakcje pochodzą z absorpcją energii. Znaczenie równań (2) i (3) polega na przekształceniu toksycznego amonu w azotany, które są znacznie mniej toksyczne.Skuteczność procesu nitryfikacji zależy od następujących czynników: obecność substancji toksycznych w wodzie, temperatura, zawartość tlenu rozpuszczonego w wodzie, zasolenie i powierzchnia filtra.

Substancje toksyczne. W pewnych warunkach wiele chemikaliów hamuje nitryfikację. Po dodaniu do wody substancje te albo hamują wzrost i rozmnażanie bakterii, albo zakłócają metabolizm wewnątrzkomórkowy bakterii, pozbawiając je zdolności do utleniania.

Collins i wsp. (Collins i wsp., 1975, 1976), a także Levine i Meade (1976) podali, że wiele antybiotyków i innych leków stosowanych w leczeniu ryb nie wpływało na procesy nitryfikacji w akwariach słodkowodnych, podczas gdy inne były toksyczne w różnym stopniu. Nie przeprowadzono równoległych badań w wodzie morskiej, a wyników nie należy rozszerzać na systemy morskie..

Dane przedstawione we wskazanych trzech pracach są przedstawione w tabeli. 1.1 Wyniki badań nie są całkiem porównywalne ze względu na różnice w stosowanych metodach..

Tabela 1.1 Wpływ norm terapeutycznych rozpuszczonych antybiotyków i leków na nitryfikację w akwariach słodkowodnych (Collins et al., 1975, 1976, Levine i Meade, 1976).

Collins i wsp. Badali wpływ leków w próbkach wody pobranych bezpośrednio z pracujących basenów z biofiltrami, w których trzymano ryby. Levine i Mead wykorzystali czyste kultury bakteryjne do eksperymentów. Zastosowane metody najwyraźniej charakteryzowały się wyższą czułością w porównaniu do metod konwencjonalnych. Tak więc w swoich eksperymentach formalina, zieleń malachitowa i nifurpirinol miały umiarkowaną toksyczność dla bakterii nitryfikacyjnych, podczas gdy Collins i wsp. Wykazali nieszkodliwość tych samych leków. Levine i Mead uważali, że rozbieżności były związane z wyższą zawartością bakterii autotroficznych w czystych kulturach oraz że próg inaktywacji byłby wyższy w obecności bakterii heterotroficznych i przy wyższym stężeniu rozpuszczonych substancji organicznych.

Z tabeli danych. 1.1 widać, że erytromycyna, chlorotetracyklina, błękit metylenowy i sulfanilamid mają wyraźną toksyczność w słodkiej wodzie. Najbardziej toksyczną z badanych substancji był błękit metylenowy. Wyniki uzyskane podczas testowania chloramfenikolu i nadmanganianu potasu są sprzeczne.

Collins i wsp. Oraz Levine i Mead zgadzają się, że siarczan miedzi nie hamuje znacząco nitryfikacji. Być może wynika to z wiązania wolnych jonów miedzi z rozpuszczonymi związkami organicznymi. Tomlinson i inni (Tomlinson i in., 1966) stwierdzili, że jony metali ciężkich (Cr, Cu, Hg) mają znacznie silniejszy wpływ na Nitrosomonas w czystej kulturze niż w osadzie czynnym. Zasugerowali, że jest to spowodowane tworzeniem się kompleksów chemicznych między jonami metali a substancjami organicznymi. Wydaje się, że długotrwałe narażenie na metale ciężkie jest bardziej skuteczne niż krótkoterminowe, ponieważ wiązania adsorpcyjne cząsteczek organicznych zostały w pełni wykorzystane..

Temperatura. Wiele rodzajów bakterii toleruje znaczne wahania temperatury, chociaż ich aktywność jest chwilowo ograniczona. Okres adaptacji, zwany tymczasową inaktywacją temperatury (VTI), często objawia się nagłymi zmianami temperatury. Zazwyczaj VTI jest zauważalne podczas szybkiego chłodzenia wody - wzrost temperatury z reguły przyspiesza procesy biochemiczne, a zatem okres adaptacji może pozostać niezauważony. Srna i Baggaley (1975) badali kinetykę procesów nitryfikacji w akwariach morskich. Wzrost temperatury tylko o 4 stopnie Celsjusza doprowadził do przyspieszenia utleniania amonu i azotynu odpowiednio o 50 i 12%, w porównaniu z poziomem początkowym. Wraz ze spadkiem temperatury o 1 stopień Celsjusza szybkość utleniania amonu zmniejszyła się o 30%, a wraz ze spadkiem temperatury o 1,5 stopnia Celsjusza szybkość utlenienia azotynów spadła o 8% w porównaniu z warunkami początkowymi.

pH wody. Kawai i wsp. (Kawai i wsp., 1965) stwierdzili, że przy pH poniżej 9 nitryfikacja w wodzie morskiej jest silniej tłumiona niż w wodzie słodkiej. Przypisali to niższemu naturalnemu pH w słodkiej wodzie. Według Seeki (Saeki, 1958) utlenianie amoniaku w akwariach słodkowodnych jest tłumione przez obniżanie pH. Optymalne pH dla utleniania amonu wynosi 7,8 dla utleniania azotynów 7.1. Seki uznał 7,1-7,8 za optymalny zakres pH dla procesu nitryfikacji. Srna i Baggali wykazali, że bakterie do morskiej nitryfikacji były najbardziej aktywne przy pH 7,45 (zakres 7-8,2).

Tlen rozpuszczony w wodzie. Filtr biologiczny można porównać do ogromnego organizmu oddychającego. Prawidłowo stosowany zużywa znaczną ilość tlenu. Zapotrzebowanie na tlen organizmów wodnych jest mierzone w jednostkach BZT (biologiczne zapotrzebowanie na tlen). BZT filtra biologicznego jest częściowo zależny od nitryfikacji, ale wynika to głównie z aktywności bakterii heterotroficznych. Harayama (Hirayama, 1965) wykazał, że przy wysokim biologicznym zużyciu tlenu aktywna była duża populacja czynników nitryfikacyjnych. Przepuszczał wodę morską przez warstwę piasku aktywnego filtra biologicznego. Przed przefiltrowaniem zawartość tlenu w wodzie wynosiła 6,48 mg / l, po przejściu warstwy piasku o grubości 48 cm. zmniejszył się do 5,26 mg / l. W tym samym czasie zawartość amonu spadła z 238 do 140 mg równoważnika / litr, a azotyn - z 183 do 112 mg równoważnika / litr..

Zarówno tlenowe (O2 jest niezbędne do życia), jak i bakterie beztlenowe (nie używają O2) są obecne w warstwie filtracyjnej, jednak formy tlenowe dominują w dobrze napowietrzonych akwariach. W obecności tlenu wzrost i aktywność bakterii beztlenowych są tłumione, więc normalny obieg wody przez filtr hamuje ich rozwój. Jeśli zawartość tlenu w akwarium spadnie, nastąpi albo wzrost liczby bakterii beztlenowych, albo przejście z oddychania tlenowego na beztlenowe. Wiele produktów metabolizmu beztlenowego jest toksycznych. Mineralizacja może zachodzić przy zmniejszonej zawartości tlenu, ale mechanizm i produkty końcowe w tym przypadku są różne. W warunkach beztlenowych jest bardziej prawdopodobne, że proces ten będzie enzymatyczny niż utleniający, z tworzeniem kwasów organicznych, dwutlenku węgla i amonu zamiast zasad azotowych. Substancje te wraz z siarkowodorem, metanem i niektórymi innymi związkami nadają filtrowi duszącemu gnijący zapach.

Zasolenie. Wiele rodzajów bakterii jest zdolnych do życia w wodach, których skład jonowy różni się znacznie, pod warunkiem, że zmiany zasolenia będą następować stopniowo. ZoBell i Michener (1938) odkryli, że większość bakterii izolowanych z wody morskiej w ich laboratorium można również hodować w słodkiej wodzie. Wiele bakterii przeszło nawet bezpośredni przeszczep. Wszystkie 12 rodzajów bakterii, uważanych wyłącznie za „morskie”, pomyślnie przeniesiono do wody słodkiej poprzez stopniowe rozcieńczanie wodą morską (za każdym razem dodawano 5% wody słodkiej).

Bakterie z filtrem biologicznym są bardzo odporne na wahania zasolenia, chociaż jeśli zmiany te są znaczące i nagłe, aktywność bakterii jest tłumiona. Srna i Baggaley (1975) wykazali, że spadek zasolenia o 8% i wzrost o 5% nie wpłynęły na szybkość nitryfikacji w akwariach morskich. Przy normalnym zasoleniu wody w systemach akwariów morskich aktywność nitryfikacyjna bakterii była maksymalna (Kawai i in., 1965). Intensywność nitryfikacji zmniejszała się zarówno wraz z rozcieńczaniem, jak i wzrostem stężenia roztworu, chociaż pewna aktywność utrzymywała się nawet po podwojeniu zasolenia wody. W akwariach słodkowodnych aktywność bakterii była maksymalna przed dodaniem chlorku sodu. Natychmiast po zasoleniu równym zasoleniu wody morskiej nitryfikacja ustała.

Istnieją dowody, że zasolenie wpływa na szybkość nitryfikacji, a nawet na ilość produktów końcowych. Kuhl i Mann (1962) wykazali, że nitryfikacja zachodziła szybciej w systemach akwariów słodkowodnych niż w systemach morskich, chociaż azotany i azotany tworzyły się bardziej w tych ostatnich. Kawai i wsp. (Kawai i wsp., 1964) uzyskali podobne wyniki, które przedstawiono na ryc. 1.3.

Ryc. 1.3 Liczba bakterii w warstwie filtracyjnej w małych systemach akwariów słodkowodnych i morskich po 134 dniach (Kawai etal., 1964).

Filtruj powierzchnię. Kawai i wsp. Stwierdzili, że stężenie bakterii nitryfikacyjnych w filtrze jest 100 razy wyższe niż w przepływającej przez niego wodzie. Dowodzi to znaczenia wielkości powierzchni styku filtra dla procesów nitryfikacji, ponieważ zapewnia możliwość przyłączenia bakterii. Największe pole powierzchni warstwy filtracyjnej w akwariach zapewniają cząsteczki żwiru (gleby), a proces nitryfikacji zachodzi głównie w górnej części filtra żwirowego, jak pokazano na ryc. 1.4 Kawai i wsp. (1965) ustalili, że 1 gram piasku z górnej warstwy filtra w akwariach morskich zawiera 10 do 5 stopnia bakterii - 10 utleniaczy amoniaku do 6 stopnia - utleniaczy azotanowych. Na głębokości zaledwie 5 cm liczba mikroorganizmów obu typów zmniejszyła się o 90%.

Ryc. 1.4 Stężenie (a) i aktywność (b) bakterii nitryfikacyjnych na różnych głębokościach filtra w akwarium morskim (Yoshida, 1967).

Ważny jest także kształt i rozmiar cząstek żwiru: małe ziarna mają większą powierzchnię do przyłączenia bakterii niż ta sama ilość żwiru gruboziarnistego, chociaż bardzo drobny żwir jest niepożądany, ponieważ utrudnia filtrowanie wody. Zależność między wymiarami a ich powierzchnią można łatwo wykazać na przykładach. Sześć kostek o wadze 1 g. Mają łącznie 36 jednostek powierzchni, a jedna kostka waży 6 g. Ma tylko 6 powierzchni, z których każda jest większa niż osobna powierzchnia małego sześcianu. Łączna powierzchnia sześciu sześcianów sześcianu jest 3,3 razy większa niż powierzchnia jednego sześcianu. Według Seki (Saeki, 1958), optymalna wielkość cząstek żwiru (gleby) dla filtrów wynosi 2-5 mm.

Cząstki kątowe mają większą powierzchnię niż okrągłe.. Piłka ma minimalną powierzchnię na jednostkę objętości w porównaniu do wszystkich innych kształtów geometrycznych.

Nagromadzenie szczątków (Termin „detrytus” (z łac. Detrytus - zużyty) ma kilka znaczeń: 1. Martwa materia organiczna, czasowo wyłączona z biologicznego cyklu składników pokarmowych, na którą składają się pozostałości bezkręgowców, odchodów i kości kręgowców itp. - 2. zestaw małe nierozłożone cząsteczki organizmów roślinnych i zwierzęcych lub ich wydzieliny zawieszone w wodzie lub osadzone na dnie stawu) w filtrze zapewniają dodatkową powierzchnię i poprawiają nitryfikację. Według Seki 25% nitryfikacji w systemach akwarystycznych przypada na bakterie zamieszkujące detrytus..

1.3 Dymilacja

Proces nitryfikacji prowadzi do wysokiego stopnia utlenienia nieorganicznego azotu. Dysymilacja, „oddychanie azotem” lub proces odzyskiwania rozwija się w przeciwnym kierunku, przywracając końcowe produkty nitryfikacji do niskiego stopnia utlenienia. Pod względem całkowitej aktywności utlenianie nieorganicznego azotu znacznie przewyższa jego redukcję i gromadzą się azotany. Oprócz dysymilacji, która zapewnia uwolnienie części wolnego azotu do atmosfery, azot nieorganiczny można usunąć z roztworu, regularnie zastępując część wody w układzie, przez absorpcję przez wyższe rośliny lub żywice jonowymienne. Ostatni sposób usuwania wolnego azotu z roztworu ma zastosowanie tylko w wodzie słodkiej (patrz punkt 3.3).

Dymimilacja jest głównie procesem beztlenowym, który zachodzi w warstwach filtracyjnych z niedoborem tlenu. Bakterie - Denitrifiers, posiadające zdolność regeneracyjną, zwykle albo pełne (obligatoryjne) beztlenowce, albo tlenowce zdolne do przejścia na oddychanie beztlenowe w środowisku beztlenowym. Z reguły są to organizmy heterotroficzne, na przykład niektóre gatunki Pseudomonas, mogą redukować jony azotanowe (NO3-) w warunkach niedoboru tlenu (Painter, 1970).

Podczas oddychania beztlenowego bakterie dysymilujące asymilują tlenek azotu (NO3-) zamiast tlenu, redukując azot do związku o niskiej liczbie utlenienia: azotyn, amon, dwutlenek azotu (N20) lub wolny azot. Skład produktów końcowych zależy od rodzaju bakterii zaangażowanych w proces odzyskiwania. Jeśli azot nieorganiczny zostanie całkowicie przywrócony, to znaczy, że N.2)O lub N.2 proces dysymilacji nazywa się denitryfikacją. W postaci całkowicie zredukowanej azot można usunąć z wody i uwolnić do atmosfery, jeśli jego ciśnienie cząstkowe w roztworze przekroczy ciśnienie cząstkowe w atmosferze. Zatem denitryfikacja, w przeciwieństwie do mineralizacji i nitryfikacji, obniża poziom azotu nieorganicznego w wodzie.

1.4 Zrównoważone akwarium.

„Zrównoważone akwarium” to system, w którym aktywność bakterii zamieszkujących filtr jest równoważona ilością energii organicznej wchodzącej do roztworu. Na podstawie poziomu nitryfikacji można ocenić „równowagę” i przydatność nowego systemu akwarystycznego do utrzymania organizmów wodnych - organizmów wodnych. Początkowo czynnikiem ograniczającym jest wysoka zawartość amonu. Zwykle w systemach akwariowych z ciepłą wodą (powyżej 15 stopni Celsjusza) zmniejsza się po dwóch tygodniach, aw zimnej wodzie (poniżej 15 stopni) - przez dłuższy okres. Akwarium może być gotowe na przyjęcie zwierząt w ciągu pierwszych dwóch tygodni, ale nie jest całkiem zrównoważone, ponieważ wiele ważnych grup bakterii jeszcze się nie ustabilizowało. Kawai i wsp. Opisują skład populacji bakterii systemu akwarium morskiego.

1. Aerobik. Ich liczba w ciągu 2 tygodni po wyładowaniu ryb wzrosła 10 razy. Maksymalna liczba wynosi 10 w ósmym stopniu organizmów w 1g. Filtr piaskowy - oznaczony dwa tygodnie później. Trzy miesiące później populacja bakterii ustabilizowała się na poziomie 10 w siódmym stopniu próbek na 1 g. Filtr piaskowy.

2. Bakterie rozkładające białko (amonifikatory) Gęstość początkowa (10 do 3 stopni ind. / G) wzrosła 100 razy w ciągu 4 tygodni. Po trzech miesiącach populacja ustabilizowała się na poziomie 10 do 4 stopni ind./g. Tak gwałtowny wzrost liczby tej klasy bakterii spowodowany był wprowadzeniem pasz bogatych w białko (świeże ryby).

3. Bakterie rozkładające skrobię (węglowodany). Początkowa liczebność wynosiła 10% całkowitej liczby bakterii w systemie. Potem stopniowo wzrastał, a po czterech tygodniach zaczął spadać. Populacja ustabilizowała się po trzech miesiącach na poziomie 1% ogólnej liczby bakterii.

4. Bakterie-nitryfikatory. Maksymalną liczbę bakterii utleniających azotyny zaobserwowano po 4 tygodniach, a „azotan” tworzy się - po ośmiu tygodniach. Po 2 tygodniach pojawiło się więcej form „azotynowych” niż „azotanowych”. Liczba ustabilizowała się na 10 do 5 stopni i 10 do 6 stopni ind. odpowiednio. Istnieje różnica czasowa między spadkiem zawartości amonu w wodzie a utlenianiem na początku nitryfikacji, ze względu na fakt, że wzrost Nitrobacter jest hamowany przez obecność jonów amonowych. Skuteczne utlenianie azotynów jest możliwe dopiero po przekształceniu większości jonów w nitrozomony. Podobnie maksymalna ilość azotynów w roztworze powinna pojawić się przed rozpoczęciem akumulacji azotanów..

Wysoka zawartość amonu w nowym systemie akwarystycznym może być spowodowana niestabilnością liczby bakterii autotroficznych i heterotroficznych. Na początku nowego systemu wzrost organizmów heterotroficznych przewyższa wzrost form autotroficznych. Wiele amoniaku powstającego podczas procesu mineralizacji jest absorbowane przez niektóre heterotrofy. Innymi słowy, niemożliwe jest wyraźne rozróżnienie między heterotroficznym a autotroficznym przetwarzaniem amonu. Aktywne utlenianie przez bakterie nitryfikacyjne pojawia się dopiero po zmniejszeniu i stabilizacji liczby bakterii heterotroficznych (Quastel i Scholefield, 1951).

Liczba bakterii w nowym akwarium jest ważna tylko do momentu ustabilizowania się dla każdego typu. Następnie wahania poboru substancji energetycznych są kompensowane przez wzrost aktywności procesów metabolicznych w poszczególnych komórkach bez wzrostu ich całkowitej liczby.

Badania Quastela i Scholefilda (1951) oraz Srny i Baggalii wykazały, że gęstość populacji bakterii nitryfikacyjnych zamieszkujących filtr określonego obszaru jest względnie stała i nie zależy od stężenia napływających substancji energetycznych.

Całkowita zdolność bakterii do utleniania w zrównoważonym akwarium jest ściśle związana z codziennym spożyciem ulegającego utlenieniu substratu. Nagły wzrost liczby zwierząt hodowlanych, ich masy, ilości wprowadzonej paszy prowadzi do zauważalnego wzrostu zawartości amonu i azotynów w wodzie. Sytuacja ta utrzymuje się, dopóki bakterie nie dostosują się do nowych warunków..

Czas trwania okresu podwyższonej zawartości amonu i azotynów zależy od wielkości dodatkowego obciążenia części procesowej systemu wodnego. Jeśli mieści się w granicach maksymalnej wydajności układu biologicznego, równowaga w nowych warunkach w ciepłej wodzie zwykle powraca do normy po trzech dniach, a w zimnej wodzie znacznie później. Jeśli dodatkowe obciążenie przekroczy możliwości systemu, zawartość amonu i azotynów będzie stale wzrastać..

Mineralizacja, nitryfikacja i denitryfikacja - Procesy zachodzące w nowym akwarium mniej więcej sekwencyjnie. W stabilnym, stabilnym systemie idą prawie jednocześnie. W układzie zrównoważonym zawartość amonu (NH4-N) jest mniejsza niż 0,1 mg / l, a wszystkie azotany są wychwytywane - w wyniku denitryfikacji. Wspomniane procesy są koordynowane bez opóźnień, ponieważ wszystkie wchodzące substancje energetyczne są szybko wchłaniane..

Materiał ten stanowi fragment książki S. Scotta „Trzymanie ryb w zamkniętych systemach”, w całości przedstawiony tutaj:.

Interesująca opowieść wideo o theodoxusie

Subskrybuj nasz kanał YouTube, aby niczego nie przegapić

Theodoxus - panaceum na glony w akwarium!