Arapaima gigas: siedliska i zwyczaje gigantycznej ryby piraruku
Arapaima, która jest uważana za jedną z największych ryb słodkowodnych do tej pory, ma wiele nazw. Piraruku jest jednym z nich, jak Aborygeni w Peru nazywają tę rybę. To tłumaczy się jako „czerwona ryba” i jest spowodowane czerwonym zabarwieniem mięsa i bogatymi czerwonymi plamami na wadze. Bliscy krewni tej gigantycznej ryby są uważani za arowczyków. Wszystkie te gatunki słodkowodne należą do tej grupy.
Informacje ogólne
Niestety, style życia tych pradawnych wód słodkich praktycznie nie są badane. Głównymi źródłami informacji są różne narracje turystów, które często są niewiarygodne. Miejscowi, którzy od wielu lat zajmują się rybołówstwem arapai, nie przeprowadzili żadnych badań naukowych. Indianie widzieli w „czerwonej rybie” tylko źródło pożywienia.
Łacińska nazwa „Arapaima gigas” powstała z powodu połączenia kilku słów z różnych języków. Mieszkańcy Peru nazywali ryby arapaim lub arapaim. „Gigas” po łacinie oznacza „gigant”. Inne nazwy - piraruku i payche mogły pochodzić z jednego z lokalnych dialektów.
Siedlisko
Arapaima gigas znajdują się w Gujanie, Peru i Brazylii - w rzekach łączących się z Amazonką. W samej Amazonii ryby arapaime występują dość rzadko. Ona jest woli wytrzymałe stawy przybrzeżne, które porastają glony przybrzeżne, gdy powstają duże pływające łąki, w których ryba jest prawie niewidoczna.
Można go również znaleźć na bagnach i jeziorach, a podczas pory monsunowej - także w lasach tropikalnych, które zostały zalane. Woda w siedliskach jest dość ciepła (26–30 stopni), poziom pH wynosi 5,2–5,7 („lekko kwaśne” zbiorniki wodne), o twardości wody 12. Przez większość czasu ryby trzymają się dna.
W tym filmie dowiesz się więcej o tej rybie:
Opis zewnętrzny
Ryba Piraruku ma raczej egzotyczny wygląd. Pień jest ściśnięty po bokach i ma długi kształt:
- Łuski są wytłaczane, solidne i dość duże. Średnica łusek przeciętnego osobnika wynosi ponad pięć centymetrów. Zakończenia wszystkich skal mają bogatą czerwoną ramkę.
- Usta są dość duże i znajdują się nad głową..
- Głowa jest znacznie wydłużona i spłaszczona bliżej góry, dzięki czemu wygląda na niewielką na tle gigantycznego ciała. Na wierzchu znajdują się zrogowaciałe płytki.
Siła łusek tej ryby jest wyjątkowa. Współczynnik elastyczności (fizjologiczny wskaźnik zdolności ciała lub substancji do deformacji pod wpływem siły mechanicznej) jest dziesięciokrotnie wyższy niż szkielet kości.
Wagi mają strukturę wielowarstwową, dzięki czemu arapaim może przetrwać, gdy znajduje się obok piranii w małych zbiornikach oddzielonych od rzeki podczas suszy.
Arapaime dla dorosłych ma różne odcienie:
- głowa z przodu ma kolor brązowo-oliwkowy, odlewając zielono-niebieski odcień;
- w pobliżu płetw brzusznych rozpoczyna się przejście do różu, a bliżej ogona ciało nabiera ciemnoczerwonego koloru.
Lokalizacja płetw jest dość osobliwa. Niesparowane płetwy są przesunięte dość blisko płetwy ogonowej i są bardzo duże, choć wyglądają prawie symetrycznie. Sparowane płetwy brzuszne są również silnie przesunięte do części ogonowej.
Zatłoczone położenie płetw jest całkowicie określone. Szeroki płat ogona i wszystkie trzy płetwy jednocześnie tworzą „wiosło”, umożliwiając rybom atakowanie ofiary i przyspieszenie.
Rozmiar ciała
Uważa się, że największe osoby osiągnęły 4,6 metra. Ale naukowe dowody na to nie istnieją. Rekord długości to okaz o długości 2,49 metra, który został złapany w 1979 r. Na wodach brazylijskich..
W pracy „Ryby z Gujany”, napisanej przez Shoma Burkuma po podróży do tego kraju w 1837 r., Napisano, że najdłuższy piraruk ma 437 cm długości. Jednak ten rozmiar pochodzi z opowieści Aborygenów. Dlatego istnieją pewne wątpliwości co do wiarygodności tych informacji..
Układ oddechowy
Piraruku nie jest jedyną rybą, która może oddychać tlenem atmosferycznym. Jej bliscy krewni mają tę samą zdolność - Arovan, na przykład platynowy Arovan.
Życie w zbiornikach wodnych z niewielką ilością tlenu występuje ze względu na specjalną strukturę pęcherza pływającego, który pełni rolę płuca:
- Bańka do pływania jest dość duża.
- Tkanka bąbelkowa ma ściany komórkowe, w których istnieje ogromna sieć naczyń włosowatych krwi.
Piraruk oddychający żyrafą może zapewnić tylko 25% zapotrzebowania ryb na tlen, pozostałe 75% tlenu z arapaima pochodzi z powietrza atmosferycznego. W tym celu osoba dorosła co 20 minut unosi się na powierzchnię zbiornika. Młode zwierzęta muszą częściej unosić się na wodzie.
Wysuwając usta z wody i otwierając ją szeroko, arapaima wydaje odgłos kliknięcia, uwalniając w ten sposób powietrze z bańki i wciągając nową porcję tlenu.
Luka w zabezpieczeniach Pyraruku
„Płucny” układ oddechowy tej ryby jest tak specyficzny, że stał się dość wrażliwy. Dźwięk wydawany podczas otwierania ust jest sygnałem dla wędkarzy.
Jeśli arapaim wypłynie na powierzchnię, powierzchnia wody zacznie przypominać wir. Rybacy natychmiast go zauważają i wrzucają ostry harpun w środek wiru. Nie zawsze można dostać się do ryby.
Po wyjściu ze środka wiru z szeroko otwartymi ustami, pyraruku z ostrym dźwiękiem uwalnia „przetworzony” tlen, natychmiast bierze oddech i natychmiast zamyka usta, opadając na dno. Trwa nie dłużej niż 2-3 sekundy.
Wędkarze wolą łowić ryby w małych (nie większych niż 120 metrów) jeziorach, gdzie dość łatwo można zauważyć wiry. I w pewnym momencie rybacy mogą mieć szczęście - wpadną do ciała ryby, która wyrosła, aby oddychać w powietrzu.
Środki bezpieczeństwa
Od niepamiętnych czasów mięso tej ryby było podstawą diety wśród mieszkańców Amazonki, podobnie jak arovan - wśród populacji Azji. Ale gdy tylko zaczęli korzystać z sieci, w większości rzek pyraruku po prostu zniknął. Jeśli tylko dorosłego można było pozyskać za pomocą harpuna, narybek również został złapany przez sieć, dlatego populacja zaczęła znacznie spadać. Ryby o rozmiarach większych niż dwa metry zaczęły być dość rzadko łapane..
Sytuacja stała się bodźcem do stworzenia specjalnych środków w celu ograniczenia produkcji, zachowania rezerw i zwalczania kłusownictwa. Na przykład w jednej dzielnicy Peru znajdują się zbiorniki i terytoria niektórych jezior, w których połów piraruk jest dozwolony tylko na podstawie specjalnej licencji wydanej przez Ministerstwo Rolnictwa.
Piraruku, podobnie jak azjatycka Arovana, znajduje się na liście CITES. Arapaim znajduje się w „załączniku nr 2” - jak ryba zagrożona całkowitym wyginięciem i wymagająca jasnej regulacji handlu mięsem. Zabrania się sprzedaży ryb mniejszych niż 1,5 metra.
Kolejnym zagrożeniem dla arapaima jest wylesianie:
- W zalanych lasach w porze deszczowej arapaim rozmnaża się i rośnie.
- Roślinność jest ostoją dla młodych zwierząt, które są podatne na ataki drapieżnych zwierząt.
Rozmnażanie i hodowla arapaime odbywa się dzisiaj w sztucznych jeziorach i stawach w różnych częściach Ziemi. Tak więc ta ryba jest uprawiana w Tajlandii. Został sprowadzony do tego kraju w celu uprawy jako obiekt do wędkowania sportowego. Wędkowanie na jeziorach jest dość popularnym wydarzeniem wśród wczasowiczów..
W Peru wiele jezior jest chronionych - hodują pyraruca, aby badać zachowanie. W Brazylii arapaima została również osadzona w specjalnych zbiornikach do dalszych badań..
Metody hodowlane
Powielanie arapaime, a zwłaszcza opieka nad potomstwem, jest dość wzruszającym procesem. Po 5 latach życia arapaim jest dojrzały seksualnie. Powielanie rozpoczyna się w grudniu, a pary tworzą się około listopada. Istnieje niesprawdzona hipoteza, że dojrzałe płciowo osobniki mogą się pojawiać dwa razy w roku..
Te gigantyczne ryby są dość troskliwymi rodzicami. Razem chronią gniazdo z jajami..
Tarło zaczyna się w pobliżu brzegu - na płyciznach. Gniazda są przygotowywane wyłącznie przez samca. Uważa się, że ustami wykopuje dziurę na jajka w gliniastej ziemi. Rozmiar wykopu wynosi około 50 cm, podczas gdy jest płytki. Samica spawnuje się w tym gnieździe. Brak informacji o liczbie i średnicy jaj.
Po zapłodnieniu jaj na tarliskach mężczyzna ją strzeże. Regularnie znajduje się w pobliżu dołu. Samica również nie opuszcza miejsca przylegającego do gniazda i znajduje się w odległości 20 metrów od niej, odpychając ryby zbliżające się z bardzo bliskiej odległości.
Wygląd młodych
Samce arapaimów nadal strzegą i chronią potomstwo nawet po pojawieniu się narybku. Około 7–10 dni później wyklute młode żyją w gnieździe pod nadzorem rodziców. Kiedy arapaimskie dzieci wypływają z tarlisk, zawsze znajdują się w pobliżu głowy samca. Mieszkańcy uważają, że w ten sposób młode zwierzęta otrzymują „mleko rodzicielskie”.
Oczywiście męski arapaima nie ma „mleka”. Tuż na głowie osoby dorosłej znajdują się specjalne gruczoły wydzielające śluz. Cały sekret, który tłumaczy stłoczenie niemowląt w pobliżu głowy mężczyzny, jest specjalną substancją, która znajduje się w śluzie. Wytworzona substancja przynęta cały czas smaży i sprawia, że pozostają w paczce. W tym samym czasie, co mężczyzna, dzieci najpierw unoszą się na powierzchni wody, aby oddychać tlenem.
To niesamowite i wyjątkowe połączenie z samcem trwa do 3 miesięcy. Małe dzieci dorastają, a komunikacja z rodzicem zostaje utracona. Stado rozpada się i wszystkie osoby rozpoczynają życie indywidualnie.
Funkcje zasilania
Arapaima jest drapieżnikiem. Biorąc pod uwagę wielkość tej ryby, możesz łatwo zrozumieć, że niemal każdy mieszkaniec Amazonii może być jej ofiarą. Po pierwsze, arapaimes żerują na bezkręgowcach bogatych w ryby białkowe. Ponadto pyraruku nie gardzi padliną i może zjadać to, czego piranie nie mogli jeść.
Pomimo ich ogromnych rozmiarów, arapaimowie mogą rozwijać dużą prędkość, dogonić swoją ofiarę. Piraruku może wyskoczyć łapiąc otwartą zdobycz. Podczas skoku ryba jest w stanie złapać ptaka znajdującego się na drzewie, które zatonąło nad stawem..
Malek z reguły żywi się mięczakami. Z wiekiem ryby i małe zwierzęta zaczynają być dodawane do menu. Ten rodzaj ryb spędza większość czasu na dnie, ponieważ główną częścią diety jest pokarm z dołu. Nie ma pełnego obrazu żywienia tych olbrzymów z powodu niewystarczającej wiedzy o piraruku.
