West highland white terrier
West Highland White Terrier (angielski West Highland White Terrier, Westie) to rasa psa, którego miejscem urodzenia jest Szkocja. Pierwotnie stworzony do polowań i eksterminacji gryzoni, dziś jest to głównie pies towarzyszący.
Pomimo tego, że charakter rasy jest typowy dla terierów, jest nadal nieco spokojniejszy niż inne rasy.
Większość Szkocji to kraina o bardzo trudnym klimacie, zwłaszcza w Highlands. Warunki te są trudne nie tylko dla ludzi, ale także dla psów..
Na selekcję naturalną mieli również wpływ ci, którzy nie mogli znieść warunków, zmarli, ustępując miejsca najlepiej przystosowanym. Ponadto nie ma wystarczających zasobów do bezczynnego trzymania psów, a chłopi wybrali tylko tych, którzy mogliby być dla nich przydatni.
Aby przetestować psa, została umieszczona w beczce z borsukiem, który jest znany ze swojej okrucieństwa. Ci, którzy wycofali się, zostali odrzuceni.
Z nowoczesnego punktu widzenia jest to niezwykle okrutne, ale wtedy nie było możliwe powstrzymanie pasożytów, każdy kawałek musiał zostać opracowany.
Stopniowo w Szkocji powstało kilka rodzajów terierów, ale regularnie krzyżowali się ze sobą.
Stopniowo sytuacja ekonomiczna poprawiła się i ludzie zaczęli tworzyć organizacje szkolące psy i organizować wystawy.
Pierwszymi byli hodowcy Foxhoundów angielskich, ale stopniowo dołączyli do nich miłośnicy różnych ras, w tym teriery. Początkowo były bardzo zróżnicowane pod względem zewnętrznym, ale stopniowo zaczęły się standaryzować..
Na przykład szkocka terier, sky terrier i core terrier, dopóki określony punkt nie zostanie uznany za jedną rasę. W XIX wieku były one znormalizowane, ale przez długi czas były podobne w wyglądzie.
Czasami w miotach rodziły się niezwykłe szczenięta o białych włosach. Istnieje legenda, że biały kolor został dodany do terierów przez owczarka maltańskiego lub Bichona Frise`a, który przybył ze statków wielkiej Armady, która rozbiła się u wybrzeży Szkocji.
Psy te nie zostały docenione, ponieważ były uważane za słabsze niż inne teriery i nie miały niepozornego koloru. Była tradycja - podgrzewanie szczeniąt o białym kolorze, gdy tylko stało się jasne, że nie zmienią koloru.
Jednak pod koniec XIX wieku moda zaczęła się zmieniać, a białe teriery pojawiły się w Highlands. Dokładna data nie jest znana, ale George Campbell, 8. książę Argyll, jest uważany za pierwszego hodowcę. Książę zajmował się hodowlą białych terierów z jednego powodu - lubił ich.
Jego linia stała się znana jako Roseneath Terriers. W tym samym czasie dr Amerik Edwin Flaxman z Fife wyhodował swoją linię - Pittenweem Terriers. Miał suczkę szkockiego teriera, która urodziła białe szczenięta, niezależnie od tego, z kim ją wyhodowały.
Po tym, jak dr Flaxman utonął ponad 20 szczeniąt w białym kolorze, postanowił jednak przywrócić dawną linię szkockich terierów. Postanawia hodować białe psy, podczas gdy inni hodują czarne.
Podczas gdy Campbell i Flaxman podążają za swoimi liniami, pojawia się trzeci - Edward Donald Malcolm, 17. Lord Poltaloch. Przed przejściem na emeryturę służył w wojsku, gdzie uzależnił się od polowania.
Jego ulubioną rozrywką było polowanie z terierem, ale pewnego dnia pomylił swojego ukochanego rycerza z lisem i zastrzelił go. Było to spowodowane podobieństwem kolorów, gdy pies wydostał się z dziury, wszystko w błocie, nie poznał jej.
Postanowił wyhodować rasę, która byłaby identyczna jak terier podstawowy we wszystkim oprócz koloru. Linia ta stała się znana jako Teriery Poltalloch.
Nie wiadomo, czy krzyżował swoje psy z Campbellem czy Flaxmanem Terrierem. Ale Malcolm i Campbell znali się i był przyjacielem Flaxmana..
Jednak coś było pewne, ale nie ma to większego znaczenia, ponieważ w tym czasie każdy fan był zaangażowany w eksperymenty, a we krwi tych psów były ślady wielu ras. Na początku 1900 r. Amatorzy postanowili stworzyć Klub Poltalloch Terrier.
Jednak w 1903 roku Malcolm ogłosił, że nie chce przywiązywać laurów twórcy tylko do siebie i zasugerował zmianę nazwy rasy. Sugeruje to, że Pan docenił wkład Campbell i Flaxmana w jej rozwój.
W 1908 r. Miłośnicy rasy przemianowali go na West Highland White Terrier. Nazwę wybrano, ponieważ dokładnie opisała wszystkie trzy linie pod względem ich pochodzenia.
Pierwsze pisemne użycie tego imienia znajduje się w książce „Otter and the Hunt for It”, Cameron. W 1907 r. Rasa została po raz pierwszy zaprezentowana szerokiej publiczności i zyskała popularność, stała się bardzo popularna i szybko rozprzestrzeniła się w Wielkiej Brytanii..
Biały kolor, tak niepożądany dla myśliwych, stał się pożądany dla fanów pokazów i wybitnych psów. Przed II wojną światową West Highland White Terrier był najpopularniejszą rasą w Wielkiej Brytanii..
Rasa przybyła do Ameryki w 1907 roku. W 1908 roku został uznany przez American Kennel Club, a United Kennel Club (UKC) dopiero w 1919 roku.
W anglojęzycznym świecie rasa szybko stała się czysto myśliwym, towarzyszem psa. Hodowcy skupili się raczej na wystawach i na zewnątrz niż na cechach użytkowych.
Ponadto znacznie złagodzili charakter rasy, aby mogła żyć jako zwierzę domowe, a nie myśliwy. W rezultacie są one znacznie bardziej miękkie niż inne teriery, chociaż nie mają miękkości dekoracyjnej rasy.
Do tej pory większość rasy to psy towarzyszące, choć odgrywają one inne role..
Ich popularność nieznacznie spadła, ale nadal pozostają popularną rasą. W 2018 roku były trzecią najpopularniejszą rasą w Wielkiej Brytanii, liczba zarejestrowanych szczeniąt osiągnęła 5361.
Opis
West Highland White Terrier ma typowe ciało szkockiego teriera i długie nogi, ale ma biały płaszcz.
Jest to mały pies, samce w kłębie osiągają 25–28 i ważą 6,8–9,1 kg, suki są nieco mniejsze. Są zauważalnie dłuższe niż wysokość, ale nie tak długie jak szkockie teriery.
Nie są bardzo wysokie z powodu krótkich łap, chociaż długie włosy sprawiają, że wizualnie są jeszcze krótsze. Są to bardzo krępe psy, ich ciała są podarte pod płaszczem, ale są muskularne i silne..
W przeciwieństwie do innych terierów, ogon nigdy się nie zatrzymywał. Sam w sobie jest dość krótki, ma 12–15 cm długości.
Najważniejszą cechą rasy jest wełna. Podszerstek jest gruby, gęsty, miękki, górna koszula jest sztywna, do 5 cm długości.
Dozwolony jest tylko jeden kolor, biały. Czasami rodzą się szczenięta o ciemniejszym kolorze, zwykle pszeniczne. Nie mogą brać udziału w wystawach, ale poza tym są identyczni z białymi.
Charakter
West Highland White Terrier ma charakter typowy dla terierów, ale bardziej miękki i mniej zadziorny.
Są to teriery, które koncentrują się na ludziach bardziej niż inni przedstawiciele grupy ras. Jest w tym minus, niektóre z nich bardzo cierpią z powodu samotności.
To pies jednego właściciela, woli jednego członka rodziny, z którą jest najbliższa. Jeśli jednak rośnie w domu z dużą rodziną, często tworzy silne relacje ze wszystkimi jego członkami.
W przeciwieństwie do innych terierów jest spokojny o obcych. Przy odpowiedniej socjalizacji większość jest uprzejma i przyjazna, a nawet chętnie poznaje nową osobę.
Mimo życzliwości potrzebują czasu, aby zbliżyć się do osoby. Jeśli nie było socjalizacji, nowi ludzie mogą powodować strach, niepokój, agresję u psa.
Wśród terierów są znani z dobrego nastawienia do dzieci.
Potencjalne problemy mogą pojawić się, jeśli dzieci nie będą szanować psa i będą wobec niego nieuprzejmi. Mimo to terier długo się nie waha, odwracając zęby. West Highland White Terrier nie lubi braku szacunku i nieuprzejmości, może się bronić.
Ponadto wielu z nich ma silne poczucie własności, a jeśli ktoś zabiera zabawkę lub przeszkadza podczas jedzenia, może być agresywny.
Większość białych terierów dogaduje się z innymi psami, ale niektóre mogą być agresywne wobec zwierząt tej samej płci..
Większość również dobrze dogaduje się z kotami, jeśli dorastają z nimi w tym samym domu. Jest to jednak niestrudzony łowca z natury i agresywny w swojej krwi wobec małych zwierząt.
Króliki, szczury, chomiki, jaszczurki i inne zwierzęta, wszystko w strefie wysokiego zagrożenia.
Trening jest dość skomplikowany, ale nie bardzo. Te psy z niezależnym myśleniem i pragnieniem zadowolenia właściciela, są słabo rozwinięte. Większość jest po prostu uparta, a niektórzy są również mistrzowscy.
Jeśli biały terier zdecyduje, że nic nie zrobi, to jest to ostateczne. Ważne jest, aby zrozumiał, co się z nim stanie, a następnie będzie gotowy do wypróbowania. Terier ten nie jest tak dominujący jak inne psy z tej grupy, ale zdecydowanie wierzy, że jest głównym.
Więc w ogóle nie reaguje na polecenia kogoś, kogo uważa za niższego od siebie w rankingu. Właściciel musi zrozumieć psychologię psa i przyjąć rolę lidera w stadzie..
Ci, którzy są gotowi poświęcić wystarczająco dużo czasu i wysiłku na wychowanie i szkolenie psa, zaskoczy go inteligencją i pracowitością.
West Highland White Terrier jest energicznym i wesołym psem; nie może być zadowolona z spokojnego chodzenia. Pies potrzebuje energii, w przeciwnym razie stanie się destrukcyjny i nadpobudliwy.
Jednak codzienny długi spacer wystarczy, w końcu nie mają długich nóg maratończyka.
Potencjalni właściciele powinni zrozumieć, że to prawdziwy pies chłopski.
Została stworzona do ścigania zwierząt w dziurze i uwielbia kopać ziemię. Białe teriery mogą zniszczyć kwietnik na twoim podwórku. Lubią biegać przez błoto, a następnie leżeć na kanapie.
Lubią szczekać, a szczekanie jest dźwięczne i przeszywające. Trening pomaga znacznie zmniejszyć ilość szczekania, ale nie można go całkowicie usunąć.
To prawdziwy pies chłopski, a nie arystokrata pałacowy.
Care
Wszystkie teriery wymagają opieki i nie jest to wyjątkiem. Wskazane jest czesanie psa codziennie, przycinanie co 3-4 miesiące.
Topią się, ale na różne sposoby. Niektóre topią się silnie, inne umiarkowanie.
Zdrowie
Rasa cierpi na różne choroby, ale nie jest uważana za niezdrową rasę. Większość tych chorób nie jest śmiertelna, a psy żyją długo..
Oczekiwana długość życia od 12 do 16 lat, średnio 12 lat i 4 miesiące.
Rasa jest podatna na choroby skóry. Około jedna czwarta białych terierów cierpi na atopowe zapalenie skóry, podczas gdy mężczyźni częściej cierpią.
Rzadka, ale poważna choroba - dermatoza rozrostowa może dotyczyć zarówno szczeniąt, jak i dorosłych psów. Na początkowych etapach jest mylony z alergiami lub łagodnymi postaciami zapalenia skóry..
Z chorób genetycznych, choroba Crabbe. Szczenięta cierpią na to, objawy pojawiają się przed 30 tygodniem życia.
Ponieważ choroba jest dziedziczna, hodowcy starają się nie hodować psów przewoźników.
