Scotch terrier - terier szkocki
Scotch Terrier lub Scottish Terrier (urodzony Scottish Terrier lub Scottie) to rasa, która mieszka w szkockich górach od setek lat. Ale współczesne psy są owocem pracy hodowlanej hodowców XVIII-XIX wieku.
Służyli rolnikom jako łapacze szczurów, polowali na lisy, borsuki i wydry, chronili mienie.
Do niedawna Szkocja była bardzo trudnym miejscem do życia, bez zasobów i warunków do rozwoju. Chłopi po prostu nie mogli sobie pozwolić na utrzymanie psów, które nie wykonałyby tej roboty, zresztą dobrze. Wszelkie słabe psy były z reguły niszczone..
Powszechnie było sprawdzać teriera, wypuszczając go do beczki z borsukiem, poważnym i niebezpiecznym wojownikiem. Gdy znaleźli się w ograniczonej przestrzeni, tylko jedna pozostała przy życiu. Jeśli terier zabił borsuka, to uznano go za warty utrzymania, ale jeśli wręcz przeciwnie ...
Dziś wydaje się to okrutne, ale w tamtych czasach było to kwestią przetrwania całej rodziny, ponieważ zasoby były ograniczone. Dobór naturalny został uzupełniony faktem, że ludzie się nie spełnili, a słabe psy po prostu nie przetrwały w zimnym i wilgotnym klimacie Szkocji.
Wieki takich prób okazały się psem odważnym, odpornym, bezpretensjonalnym i niezwykle agresywnym.
Chłopi nie zwracali uwagi na wygląd zewnętrzny psów, całkowicie koncentrując się na cechach roboczych. Wygląd miał znaczenie tylko wtedy, gdy w jakiś sposób wpływał na zdolności, na przykład długość i jakość płaszcza w celu ochrony przed warunkami atmosferycznymi.
Były dziesiątki różnych odmian terierów, które były stale mieszane ze sobą i innymi rasami. Teriery szkockie Highlands zostały uznane za najbardziej charakterystyczne i wytrwałe. Najbardziej znane były dwie rasy: skyterrier i Aberdeen Terrier.
Prawdziwy skejter nazwany na cześć przodków wyspy Skye ma wydłużone ciało i długie, jedwabiste włosy..
Aberdeen Terrier ma swoją nazwę, ponieważ był popularny w mieście Aberdeen. Byłby w kolorze czarnym lub brązowym, ze sztywnym płaszczem i krótszym ciałem. Te dwie rasy będą później znane pod tą samą nazwą - Scottish Terriers i będą przodkami rasy takiej jak Cairn Terrier.
Przez długi czas nie istniała żadna klasyfikacja, a wszystkie szkockie teriery były po prostu nazywane sky terierami. Były to psy chłopskie, gospodynie domowe i przyjaciele. Dopiero po tym, jak polowanie na wielką zwierzynę wyszło z mody, arystokracja zainteresowała się nimi.
Zasady hodowli psów zaczynają się zmieniać w Wielkiej Brytanii od około XVII wieku. Angielscy hodowcy Foxhoundów prowadzą swoje pierwsze książki rodowodowe i tworzą kluby, których celem jest uzyskanie psów najlepszej jakości. Prowadzi to do pierwszych wystaw i organizacji szkoleniowych..
Wystawy stały się niezwykle popularne w Anglii i Szkocji w połowie XIX wieku, hodowcy tworzą programy ujednolicające i standaryzujące wiele ras rodzimych.
Różne szkockie teriery w tym czasie znacznie się od siebie różnią, a ich klasyfikacja jest trudna.
Niektóre psy rejestrują się kilka razy pod różnymi nazwami. Mogą na przykład występować w programie o nazwie Skyterrier, Cairn Terrier lub Aberdeen Terrier.
Z czasem doszliśmy do wniosku, że powinna istnieć standaryzacja, a krzyżowanie z innymi rasami jest zabronione. Terier dandy-dinmont był pierwszą rasą przydzieloną, następnie teriera powietrzna, a na koniec teriera podstawowego i szkockiego teriera.
Ponieważ Aberdeen Terrier stał się niezwykle popularny w Anglii, jego nazwa zmieniła się na Scottish Terrier lub Scotch Terrier, nazwany na cześć ojczyzny. Rasa została wystandaryzowana nieco wcześniej niż terier podstawowy i zaczęła się rozmnażać wyłącznie w celu uczestnictwa w wystawie, a nie do pracy.
Dużą rolę w popularyzacji szkockich terierów w Wielkiej Brytanii odegrał kapitan Gordon Murray. Kilka razy pojechał do Highlands, gdzie przywiózł około 60 szkockich terierów.
To on był właścicielem dwóch najwybitniejszych przedstawicieli rasy, samca o wskazówce Dundee i samicy Glengogo.
To dzięki jego staraniom rasa zmieniła się z różnorodnego psa pracującego w znormalizowaną rasę wystawową. Pierwszy standard rasy został napisany w 1880 roku, a Scottish Terrier Club of England powstał w 1883 roku..
Klub został zorganizowany przez J.H. Ludlow, który włożył wiele wysiłku w rozwój rasy, a większość współczesnych psów wystawowych wywodzi się z jego zwierząt domowych..
Ogromną rolę w popularyzacji rasy na całym świecie odegrała Fala, jeden z najbardziej znanych psów w historii. Urodziła się 7 kwietnia 1940 roku i została przedstawiona prezydentowi Rooseveltowi na Boże Narodzenie..
Stała się jego ulubionym towarzyszem, a nawet częścią obrazu. Fala był nierozerwalnie związany z prezydentem, pojawiał się nawet w filmach o nim, podczas przemówień i wywiadów.
Zabrał ją ze sobą na najważniejsze spotkania i zgromadzenia, a ona siedziała obok największych postaci tamtych czasów. Oczywiście nie mogło to wpłynąć na popularność rasy wśród Amerykanów i mieszkańców innych krajów..
Jednak inni prezydenci uwielbiali także szkockich terierów, w tym Eisenhowera i Busha Jr. Mieli je także inne osobistości medialne: królowa Wiktoria i Rudyard Kipling, Eva Brown, Jacqueline Kennedy Onassis, Mayakovsky i klaun Ołówek.
Od lat czterdziestych popularność szkockich terierów znacznie spadła w Stanach Zjednoczonych, ale były chwile, kiedy znów była u szczytu. Hodowcy starali się złagodzić temperament rasy i uczynić ją bardziej przyjazną dla psa towarzyszącego..
W 2010 r. Terier Szkocki zajął 52 miejsce na 167 zarejestrowanych w rasie AKC pod względem liczby psów. Niegdyś zaciekły zabójca małych zwierząt, dziś jest przyjacielem, towarzyszem i uczestnikiem pokazu, dobrze przystosowanym do tych zadań..
Opis
Ze względu na częste występowanie w środkach masowego przekazu i w historii, szkocki terier jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych ras spośród wszystkich terierów. Unikalnie łączy moc pracujących psów z wyrafinowaniem psów wystawowych..
Jest to niewielka rasa karłowata, ale nie. Psy w kłębie osiągają 25–28 cm i ważą 8,5–10 kg, samice do 25 cm i ważą 8–9,5 kg.
To silny pies z potężnym szkieletem, głęboką i szeroką klatką piersiową. Ich krępość wynika z bardzo krótkich łap, a głęboka klatka piersiowa czyni je jeszcze krótszymi.
To złudzenie jest bardziej odpowiednie dla przednich łap, ponieważ tylne nogi wyglądają dłużej. Ogon jest średniej długości; nie zatrzymuje się; jest trzymany wysoko podczas ruchu. Jest szeroki u podstawy i stopniowo zwęża się do końca.
Głowa znajduje się na zaskakująco długiej szyi, jest dość duża, zwłaszcza długości. Długi i kufa, nie gorszy od czaszki, a czasem ją przewyższa. Zarówno głowa, jak i twarz są płaskie, co sprawia wrażenie dwóch równoległych linii. Ze względu na grubą sierść głowa i kufa praktycznie się nie różnią, jedynie wzrokowo je rozdzielają.
Kufa szkockiego teriera jest mocna i tak szeroka, że może całkowicie zakryć dłoń osoby dorosłej. Jest szeroki na całej swojej długości i praktycznie nie zwęża się do końca.
Kolor nosa powinien być czarny, niezależnie od koloru psa. Sam nos jest tak duży, że dzięki temu górna szczęka wygląda znacznie dłużej niż dolna.
Oczy są małe, szeroko rozstawione. Ze względu na to, że są ukryte pod włosami, bardzo niepozorne. Uszy są również małe, zwłaszcza długości. Są wyprostowane, z natury wskazane na wierzchołki i nie powinny być przycinane.
Ogólne wrażenie szkockiego teriera: niezwykłe połączenie godności, inteligencji i dumy z odrobiną dzikości i dzikości.
Wełna chroniła psa przed zimnymi wiatrami szkockiego regionu górskiego, kłami i pazurami, gałęziami i krzewami. Nic dziwnego, że jest podwójna, z gęstym podszerstkiem i ciasną górną koszulą.
Na twarzy tworzy grube brwi, które często zakrywają oczy, tworzą wąsy i brodę. Niektórzy właściciele wolą nie dotykać włosów na twarzy, ale na ciele skracają je, ponieważ o wiele łatwiej jest o nie dbać. Jednak większość nadal utrzymuje wygląd klasy wystawowej zbliżonej do psów.
Szkockie teriery są w większości czarne, ale są też tygrysy i płowe, które świetnie prezentują się w serialu.
Dla wszystkich kolorów dopuszczalne są osobne białe lub siwe włosy w płaszczu i bardzo, bardzo mała biała plamka na piersi..
U niektórych psów osiąga znaczny rozmiar, a część rodzi się z płaszczem pszenicy, prawie białym. Niektórzy hodowcy aktywnie je hodują, a takie psy nie różnią się niczym od innych szkockich terierów, ale nie można ich wpuścić na ring wystawowy..
Charakter
Scottish Terrier ma jedną z najbardziej uderzających postaci typowych dla terierów. W rzeczywistości postać jest tą samą wizytówką co wełna. Hodowcy długo pracowali, aby utrzymać upór i wytrzymałość psa, ale jednocześnie uczynić go bardziej posłusznym i czułym..
Rezultatem był pies o wyglądzie dżentelmena i sercu barbarzyńcy. Będąc spokojnymi w zwykłym stanie, są nieustraszeni i okrutni, gdy sytuacja tego wymaga. Szkockie teriery uważają, że są centrum wszechświata i często nazywane są najbardziej dumnymi ze wszystkich psów..
Są bardzo przywiązani i lojalni wobec swojego mistrza, tworzą silną przyjaźń i nie mogą bez niej żyć. Jednak tam, gdzie inne psy szczęśliwie okazują swoją miłość, szkocki terier nie jest tak emocjonalny.
Ich miłość jest ukryta w środku, ale jest tak silna, że często nie wystarczy dla innych członków rodziny, a pies pozostaje przywiązany tylko do jednego. Jeśli szkocki terier dorastał w rodzinie, w której wszyscy go wychowali, to kocha wszystkich, ale jest jeszcze jeden.
Ale nawet przy nich nie są w stanie kontrolować swojej dominacji i rasy tej nie można polecić tym, którzy nie mają doświadczenia w trzymaniu psów.
Większość szkockich terierów nie lubi obcych, może być tolerancyjna, ale nieprzyjazna. Przy odpowiednim treningu będzie grzecznym i spokojnym psem, bez agresji, często z obrzydliwym zachowaniem. Niesamowicie responsywni i terytorialni, mogą być wspaniałymi strażnikami..
Nie ma znaczenia, kto zaatakował terytorium szkockiego teriera, da bitwę nawet słoniu. Z powodu niedowierzania bardzo powoli zbliżają się do nowych ludzi i przez kilka lat nie przyjmują nowych członków rodziny.
Nie zaleca się umieszczania tych psów w rodzinach, w których dzieci nie osiągnęły wieku 8-10 lat, niektórzy hodowcy nawet odmawiają ich sprzedaży takim rodzinom. Te psy wymagają szacunku, a dzieci po prostu nie rozumieją ograniczeń tego, co jest dozwolone.
Szkockie teriery nie lubią atakować swojej przestrzeni osobistej bez zaproszenia, nie lubią być noszone na rękach, nie lubią dzielić się jedzeniem ani zabawkami, nie znoszą trudnych gier.
Wolą najpierw ugryźć, a następnie zrozumieć, że to zachowanie można zmniejszyć przez trening, ale nie można go całkowicie usunąć. Nie oznacza to, że ta okropna rasa dla życia z dzieckiem, nie, część dzieci dobrze się dogaduje.
Oznacza to, że jeśli masz małe dziecko, powinieneś pomyśleć o innej rasie. Jeśli nie jest to możliwe, naucz dziecko szanować psa i bardzo powoli i spokojnie wprowadzaj go.
Szkockie teriery nie są przyjaciółmi z innymi zwierzętami nie tak źle, wcale nie są przyjaciółmi. Są agresywni wobec innych psów i podejmują krwawą walkę przy każdym wyzwaniu. Mają różne formy agresji wobec innych psów: dominacja, terytorialność, zazdrość, agresja wobec zwierząt tej samej płci. Idealnie, szkocki terier jest jedynym psem w domu.
Możesz zaprzyjaźnić się z kotami domowymi, ale nie wszystkimi. Urodzeni, by polować na małe zwierzęta, gonią i dusią wszystko, co jest mniejsze od nich, a czasem nawet większe. Tak więc, nawet jeśli scotch terrier przenosi kota domowego, jego neutralność nie rozciąga się na sąsiada.
W kwestiach treningowych jest to niezwykle trudna rasa. Są sprytni i szybko uczą się z jednej strony, ale z drugiej nie chcą być posłuszni, uparci, mistrzowscy i sami. Jeśli Scottish Terrier zdecyduje, że nic nie zrobi, nic nie zmusi go do zmiany decyzji.
Podczas treningu metody miękkie oparte na uczuciach i gadżetach działają znacznie lepiej, podczas gdy twarde powodują agresję.
Ten pies wcale nie będzie słuchać tych, których uważa za siebie..
Stawianie się nad nią jest dość trudne. Właściciele muszą stale pamiętać o swojej postaci i pozycjonować się jako lider i alfa w zestawie..
Nie oznacza to, że nie można ich trenować, sam trening zajmie więcej czasu i wysiłku niż w przypadku większości ras, a jego wynik może być smutny.
Zalety rasy obejmują dobrą adaptację do warunków życia. Miasto, wieś, dom, mieszkanie - wszędzie czują się dobrze. Jednocześnie wymagania dotyczące aktywności nie są bardzo wysokie. Chodź, baw się, biegnij bez smyczy w bezpiecznym miejscu, to wszystko, czego potrzebują.
Zwykła rodzina jest w stanie je zaspokoić, ale ważne jest, aby zawsze uzyskiwać energię. Jeśli terier się nudzi, to fajnie jest dla właściciela, który zbiera zniszczony dom w częściach lub słucha skarg sąsiadów na niekończące się szczekanie.
Care
Podobnie jak inne szorstkowłose teriery, szkocki potrzebuje starannej opieki. Aby utrzymać płaszcz w doskonałym stanie, musisz albo szukać pomocy u profesjonalistów, albo spędzać kilka godzin w tygodniu.
Muszą też być myte wystarczająco często, co nie zachwyca szkockiego teriera. Z drugiej strony, chociaż nie są hipoalergiczne, mimo to topią się dość umiarkowanie, a topienie nie powoduje wybuchu alergii..
Zdrowie
Przeciętne zdrowie, psy cierpią na różne choroby. Często chorują na choroby typowe dla psów (rak itp.) Oraz choroby charakterystyczne dla terierów.
Na przykład Scottie Cramp (skurcze szkockich terierów), choroba von Willebranda, niedoczynność tarczycy, epilepsja, osteopatia czaszkowo-żuchwowa. Szkockie teriery żyją od 11 do 12 lat, co jest wystarczająco małe dla małych psów.
