Praga szczur

Szczur w Pradze lub Ratlik (czeski Pražský krysařík, angielski Praga Ratter) to niewielka rasa psa, pochodząca z Czech. Zgodnie ze standardem rasy jest uważany za najmniejszego psa na świecie, w przeciwieństwie do standardu Chihuahua, który nie opisuje swojej wysokości w kłębie, tylko wagę.

Pomimo faktu, że niektóre szczury zachowały do dziś swoje instynkty łowieckie, nikt nie używa ich jako eksterminatora gryzoni.

Ponadto szczury, które znamy dzisiaj, są znacznie większe, silniejsze i bardziej agresywne niż szczury średniowieczne. Nawet przodkowie szczurów nie mogli sobie z nimi poradzić, ponieważ jest to szary szczur lub pasyuk (łac. Rattus norvegicus), a następnie w czarnej Europie żył czarny szczur (łac. Rattus rattus).

Czarny szczur mieszkał w oborach, gdzie nie tylko zjadł ziarno, ale także uczynił go niezdatnym do jedzenia, zatruwając się odpadami. Co więcej, byli nosicielami zarazy, której wybuchy kosiły całe miasta w średniowieczu.

W tamtych czasach było niewiele kotów, a stosunek do nich nie był nowoczesny. Dlatego mieszczanie używali psów jako łapaczy szczurów. Na przykład prawie wszystkie teriery tego czasu były zaangażowane w duszenie szczurów. W przeciwnym razie pies po prostu nie był trzymany, musiał wypracować każdy kawałek chleba.

Na terytorium współczesnej Republiki Czeskiej zaangażowali się w to grzechotnicy. Nie wiemy dokładnie, jak wtedy wyglądali, prawdopodobnie wyglądali jak współczesne psy. Trudno powiedzieć nawet o wiarygodnej dacie pojawienia się rasy. Ale do czasu pojawienia się i popularności kotów w Europie (około XV wieku) szczury służyły już ludziom przez około 800 lat.

Według kronik były to ciche, aktywne, wrażliwe psy. Trzymano je w zamkach i budach wraz z innymi psami: psami, chartami. Więc szczury musiały się nauczyć, jak sobie radzić, inaczej nie przetrwałyby w konfliktach.

Pierwsze wzmianki o rasie znajdują się w kronikach Einhardta (770–840), frankońskiego uczonego i historyka. Opisuje je jako prezent od czeskiego księcia Lecha. Warto wspomnieć, że Lech z dużym prawdopodobieństwem nie jest imieniem, ale pełnym szacunku apelem do szlachetnego człowieka. Książę przedstawił szczurołaki jako prezent dla cesarza Karola Pierwszego.

Polskie źródła wspominają dwa inne psy czeskiego pochodzenia, które mieszkały z królem Bolesławem Śmiałym. Autor najstarszej polskiej kroniki, Gall Anonymous, pisze, że Bolesław uwielbiał te psy, ale mówi o nich jako o zagranicznej, czeskiej rasie.

Pełniejsze informacje pojawiają się znacznie później w źródłach francuskich. Jules Michelet opisuje je w swojej książce Histoire de France. Trzy psy zostały darowane przez czeskiego króla Karola IV, francuskiego Karola V. Nie wiadomo, co się stało z trzecim psem, ale dwa zostały odziedziczone przez syna Karola VI.

Ze względu na swój praktyczny cel rasa była w stanie przetrwać upadek średniowiecza, zapuściła korzenie wśród zwykłej populacji. W okresie renesansu nadal istnieje, a ponadto przeniósł się z zamków do pałaców. Zamiast wspomnieć w kronikach, ratliki są teraz malowane na zdjęciach, jako towarzysze szlachty.

W XIX wieku zainteresowanie rasą spadło na tle wówczas popularnych miniaturowych pinczerów. Późniejsza I wojna światowa i II wojna światowa ostatecznie zniszczyły zainteresowanie rasą. Treserzy psów T. Rotter i O. Karlik próbowali ożywić rasę, ale Republika Czeska była pod rządami sowieckimi, a księgi rodowodowe zaginęły.

Odrodzenie rasy rozpoczęło się w ojczyźnie w 1980 roku, ale do początku następnego wieku nie było znane poza granicami kraju. Dziś nic jej nie zagraża, ale populacja jest niewielka..

Istnieje około 6000 psów, a rasa nadal nie jest uznawana przez FCI. Najpopularniejsze szczury szczur były w domu i w krajach byłego ZSRR.

Opis

Często są mylone z chihuahua lub miniaturowymi szczypcami. Są to wdzięczne, szczupłe psy, o długich i cienkich łapach i długiej szyi. Ciało jest krótkie, prawie kwadratowe. Ogon jest prosty. Głowa jest pełna wdzięku, w kształcie gruszki, z ciemnymi, wypukłymi oczami.

Kufa jest krótka, z wyraźnym ograniczeniem. W kłębie osiągają 20-23 cm, ważą od 1,5 do 3,6 kg, ale zwykle ważą około 2,6 kg.

Osobliwością rasy jest kolor: czarny podpalany lub brązowy podpalany, z plamami na twarzy, klatce piersiowej i łapach. Sierść jest lśniąca, krótka, blisko ciała..

Charakter

Praga szczury żyją obok ludzi przez około 1000 lat. A gdyby nie byli zabawni, aktywni i słodcy, to raczej by im się nie udało.

Te małe psy są mocno przywiązane do swoich właścicieli, ale jednocześnie mają swój własny charakter. Lubią gry, aktywność, przebywanie w towarzystwie ludzi i nie lubią nudy i samotności.

Mimo niewielkich rozmiarów mistrzowsko opanowują zespoły, a podstawowy kurs szkoleniowy przebiega bezproblemowo. Są posłuszni, serdeczni, bardzo lubią uwagę i pochwały. Można je polecić początkującym hodowcom psów, ponieważ nie ma problemów z dominacją, agresją czy terytorialnością.

Ponadto wydaje się, że szczury są tworzone na całe życie w mieszkaniu. Z jednej strony są małe, z drugiej strony nie wymagają dużej aktywności fizycznej.

Dużym plusem dla zawartości w mieszkaniu jest to, że są dość ciche. Dla małych ras psów nie jest to coś, co nie jest typowe, ale praktycznie niemożliwe.

Z minusów - mogą cierpieć na zespół małego psa. Ale to nie ich wina, ale właściciele, którzy nie rozumieją, że pies nie jest dzieckiem. Ponadto charakterystyczny dla rasy instynkt myśliwski nie zniknął całkowicie, a psy gonią wiewiórki, chomiki, myszy i szczury.

Care

Niezwykle prosty, minimalny. Pies ma proste włosy, łatwe w pielęgnacji i miniaturowe. Szczególną uwagę należy zwrócić na uszy, których kształt przyczynia się do wnikania brudu i ciał obcych..