Sznaucer

Mittelschnauzer (niem. Mittelschnauzer, angielski sznaucer standardowy) to rasa psa pochodzącego z Niemiec. Niemiecka nazwa tłumaczy się jako mittel medium, schnauze - kufa i oznacza sznaucer standardowy lub średni.

Do 1870 r. Psy obu typów mogły pojawiać się w tym samym miocie. Sugeruje to, że są bliskimi krewnymi i pochodzą z tej samej rasy.

Niestety dzisiaj nie można ustalić, który z nich. Słynny artysta Albrecht Durer przedstawił sznaucerów w swoich obrazach z lat 1492–1502.

Prace te świadczą nie tylko o tym, że w tych latach rasa już istniała, ale także o tym, że była szeroko stosowana jako psy pracujące.

Pomimo faktu, że pierwsza wzmianka o rasie pojawiła się dopiero po 1780 roku, większość ekspertów uważa, że ​​jest ona znacznie starsza.

Dokładne pochodzenie rasy nie jest znane, ale psy te pomagały plemionom germańskim przez setki, jeśli nie tysiące lat.

Ich głównym zadaniem było polowanie na szczury i małe drapieżniki, czasami pomagały w hodowli bydła lub go strzegły.

Trzech sznaucerów należy do potomków tych psów: mittelschnauzer, griesenschnauzer, sznaucer miniaturowy.

I pinczery: niemiecki pinczer, doberman pinczer, karłowaty pinczer, affinpinscher i austriacki pinczer. Duńsko-szwedzki pies hodowlany prawdopodobnie również należy do tej grupy..

Mittelschnauzer (znany również jako pinczer szorstkowłosy) i affenpinscher stały się pierwszymi rasami pinczerów znanymi w anglojęzycznym świecie. Były to szorstkowłose psy Pied Piper, a Brytyjczycy postanowili przypisać je terierom..

Jednak tak nie jest i nie ma dowodów na to, że teriery z Wysp Brytyjskich przypadły plemionom niemieckim, a większość Pinczerów nie jest podobna do terierów. Niemieccy hodowcy od dawna spierali się o to, że ich psy przydzielono do grupy terierów.

Najprawdopodobniej pierwsi Pincherzy pojawili się w średniowieczu wśród plemion niemieckojęzycznych, a następnie rozprzestrzenili się po całym Cesarstwie Rzymskim i Skandynawii.

Pomimo przekonania, że ​​średni sznaucer pojawił się u psów chłopskich podobnych do niemieckiego pinczera, nie jest jasne, kiedy i jak stał się szorstkowłosy..

Jedną z opcji jest skrzyżowanie ich z terierami. Jest to całkiem możliwe, biorąc pod uwagę podobną funkcjonalność i charakter tych dwóch ras. Miało to jednak nastąpić wiele wieków temu, w czasach, gdy psy rzadko padały na morze.

Podczas zdobywania Wysp Brytyjskich przez Imperium Rzymskie psy były często importowane i eksportowane. Najbardziej prawdopodobne wytłumaczenie - skrzyżowano je z gryfami, szorstkimi psami, których ojczyzną jest Francja lub Szpic.

A gryfy i szpice były znane od dawna w plemionach niemieckojęzycznych, w przeciwieństwie do terierów brytyjskich. Data tego krzyża jest nieznana, ale rasa jest związana z południowymi Niemcami, zwłaszcza z Bawarią..

Affenpincher, który urodził się nie wcześniej niż w 1600 r., Jest bliskim krewnym sznaucera. Był dla niego albo przodkiem, albo obie rasy pochodziły od jednego przodka.

Uważa się, że pudel i szpic niemiecki odegrały decydującą rolę w wyglądzie rasy, ale po 1800 r..

Rasy te zostały wykorzystane do udoskonalenia cech Mittelschnauzer, dodania czarnego koloru pudla i strefowego koloru Keeshond. Jest to jednak tylko przypuszczenie i nie ma na to dowodów..

Sznaucer stał się popularny w całych Niemczech jako pies do towarzystwa i pies chłopski. Do 1800 roku jest to najpopularniejsza rasa w Niemczech, która jest utrzymywana na wszystkich etapach życia, ale przede wszystkim w niższej.

Jednak w tym czasie nie było mowy o standardach ras, a psy były bardzo zróżnicowane w wyglądzie. Zaczęło się to zmieniać, kiedy w Wielkiej Brytanii pojawiły się pierwsze organizacje szkoleniowe i wystawy psów..

Ich popularność szybko rozprzestrzeniła się w całej Europie. Do 1900 r. Prawie wszystkie tradycyjne rasy niemieckie (takie jak dog niemiecki) zostały znormalizowane i urodziła się duża liczba nowych ras.

W tym czasie pośredni sznaucer był nadal znany jako szorstkowłosy pinczer. Pierwsza wzmianka o rasie pojawia się w 1879 r. Podczas wystawy w Hanowerze.

Uważa się, że pokonał ją sznaucer o imieniu Schnauzer. Psy te znane są jako sznaucery, najpierw w formie pseudonimu, a następnie w formie oficjalnej nazwy.

Pierwszy standard rasy powstał w 1880 roku i odbyła się pod nim wystawa psów. W tym czasie rasa stała się bardzo popularna wśród struktur władzy w Niemczech.

W tych latach sznaucer służy do tworzenia wielu ras. To od niego pojawiły się sznaucery miniaturowe i sznaucery olbrzymie, inne rasy szorstkowłose. Trudno jest prześledzić ich historię, ponieważ jest to czas mody, boomu i niekończących się eksperymentów..

Na początku XX wieku rasa rozprzestrzenia się poza terytorium Niemiec i szybko zyskuje na popularności w Europie. Niewielka liczba psów przybywa do Ameryki wraz z emigrantami. American Kennel Club (AKC) rozpoznaje rasę w 1904 roku i klasyfikuje ją jako grupę terierów, co powoduje niezadowolenie hodowców.

Rasa pozostawała rzadka w oceanie aż do I wojny światowej. Po niej powódź migrantów przelała się do Stanów Zjednoczonych, z których wielu sprowadzili sznaucery.

W połowie lat 20. XX wieku rasa była dobrze znana w Stanach Zjednoczonych. W 1925 roku powstał Klub Sznaucera Ameryki, który reprezentowany jest przez sznaucera średniego i sznaucera miniaturowego. W 1933 roku został podzielony na dwie odpowiednio rasy.

W 1945 r. Amatorzy przekonali AKC do przeniesienia rasy z grupy terierów do grupy roboczej. Sznaucer miniaturowy zyskuje na popularności i staje się jednym z najpopularniejszych psów w USA..

Przeciętny sznaucer nigdy nie osiągnie tej popularności, chociaż United Kennel Club (UKC) zostanie uznany w 1948 roku.

Mittelschnauzer to pracująca rasa, bardzo popularna na policji. Jednak dzisiaj większość psów to towarzysze. Przez wiele lat rasa ta była jedną z najpopularniejszych w Europie.

Opis rasy

Ze względu na podobieństwo do sznaucera miniaturowego większość jest świadoma wyglądu sznaucera średniego. Wąsy i broda są specjalnie przydzielone. Ponieważ hodowla rasy została usprawniona niż hodowla zwergów, psy wyróżniają się stałością wyglądu zewnętrznego.

Jest to pies średniej wielkości, samce w kłębie osiągają 46–51 cm i ważą 16–26 kg, samice 43–48 cm i 14–20 kg.

Pomimo faktu, że większość psów dzisiaj nie pracuje, rasa nadal działa. Wygląda odpowiednio: kompaktowy, przysadzisty, muskularny kwadratowy pies.

Wcześniej ogon był zatrzymywany, pozostawiając trzy kręgi, ale dziś ta praktyka wychodzi z mody i jest zabroniona w większości krajów europejskich. Ogon naturalny dość krótki, w kształcie szabli.

Ta rasa ma jedną z najbardziej zapadających w pamięć twarzy, od których ma swoją nazwę. Głowa jest duża, twarz ma kształt tępego klina, na niej wyrasta słynna broda.

Oczy są ciemne, z wiszącymi grubymi brwiami, wyraz twarzy jest sprytny. Uszy zostały wcześniej zatrzymane, ale podobnie jak w przypadku ogona, jest to niemodne. Naturalne uszy w kształcie litery V, wiszące, małe.

Mittelschnauzer słynie z twardych, drutowatych włosów. Ten płaszcz jest podwójny, podszewka jest miękka, górna koszula jest bardzo sztywna.

Płaszcz jest ściśle przylegający do ciała, prosty. Na łapach nie jest tak sztywny jak na pozostałej części ciała. Na twarzy i uszach włosy są krótsze, z wyjątkiem brody i brwi..

Dopuszczalne są dwa kolory: czarny i pieprz i sól. Czerń powinna być nasycona, jednolita, ale dopuszczalna jest mała biała plamka na piersi.

Pieprz i sól - połączenie czerni i bieli w każdym włosie. Ten hibiskus może mieć na twarzy czarną maskę..

Charakter

Mittelschnauzer jest znany jako piękny pies do towarzystwa. Ponieważ hodowla rasy została starannie wykonana, jej charakter jest przewidywalny. Kochają ludzi i gospodarza, do którego są przywiązani..