Gończy estoński

Chart estoński (angielski Estonian Hound est. Eesti hagijas) to rasa psów rasy beagle, jedyna rasa wyhodowana w Estonii. W 1947 r. Zdecydowano, że każda republika Związku Radzieckiego powinna mieć własną rasę psów i od tego momentu rozpoczęła się historia psa rasy estońskiej..

W 1947 r. Rząd ZSRR zdecydował, że każda republika okręgowa powinna mieć własną, unikalną rasę psów. Powody tej decyzji były mylące, ale w ten sposób chcieli wzbudzić dumę narodową i przekonać, że wszystkie narody, nie tylko Rosjanie, są szanowane w kraju.

We wszystkich republikach prace rozpoczęto na podstawie lokalnych psów, ale w Estonii nie było osobnego rodzaju.

W latach przedwojennych populacja psów myśliwskich zmalała, ponieważ zabroniono używania psów w kłębie w odległości powyżej 45 cm do polowania w celu zachowania sarny..

Hodowcy znaleźli się w trudnej sytuacji, z jednej strony muszą wyhodować nową rasę, z drugiej - powinna być niższa niż jakikolwiek lokalny pies myśliwski z tamtych czasów.

Zaczęli współpracować z lokalnymi psami, ale szybko zdali sobie sprawę, że będą musieli importować rasy z innych krajów. Import prowadzono w całej Europie, a dużą część psów stanowiły beagle i jamniki, ponieważ poza ich niewielkim wzrostem były doskonałymi myśliwymi.

Wykorzystano również szwajcarską Laufhund, ponieważ oprócz wzrostu i instynktu łowieckiego dobrze tolerowała niskie temperatury.

Rasy te oraz niewielka liczba lokalnych psów stanowiły twarz psa rasy estońskiej.

Czas był poważny, rasy były podobne i długo nie ciągnęły się z hodowlą. Już w 1954 r. Standard psa estońskiego został napisany i zatwierdzony w Moskwie.

Znakomity węch, energia, wytrzymałość i silny instynkt łowiecki sprawiły, że pies estoński jest bardzo popularny w ojczyźnie. Ponadto tolerowała lokalny klimat, w przeciwieństwie do innych ras, a jej charakter był łagodny i przyjazny..

Mały rozmiar pozwolił utrzymać tego psa, nawet w biednych rodzinach, i niski wzrost, aby nadążyć za nim podczas polowania.

Stały się tak powszechne, że podczas rozpadu ZSRR były jednym z najpopularniejszych psów w Estonii, jeśli nie najpopularniejszym..

Po rozpadzie ZSRR Estoński Klub Kynologiczny Eesti Kennelliit został członkiem Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI). W 1998 r. Standard rasy został zharmonizowany z przepisami FCI..

Mimo to psy estońskie nie uzyskały jeszcze pełnego uznania w FCI, ale członkowie psich klubów mają nadzieję, że stanie się to wkrótce..

Pomimo dużej popularności w kraju, poza jego granicami nie jest tak sławny. Niewielka liczba psów przybyła do Rosji, Łotwy i Litwy, ale większość populacji mieszka w Estonii.

Chociaż większość współczesnych psów nie jest wykorzystywana zgodnie z ich przeznaczeniem, nie można tego powiedzieć o psie estońskim. Większość z nich jest nadal trzymana na polowanie, chociaż niektóre z nich są psami towarzyszącymi.

Szkoda, że nie są dobrze znani poza krajem, ponieważ jest to wspaniały pies myśliwski.

Opis

Pies estoński jest bardzo podobny do psa rasy beagle (jest nieco większy), więc większość nie będzie w stanie odróżnić tych psów. W kłębie mężczyźni osiągają 43–53 cm, kobiety 40–50 cm.

Waga zależy od wieku, płci i stanu zdrowia, ale zwykle wynosi od 15-20 kg.

Są dłuższe niż wysokość, chociaż ta zależność nie jest tak wyraźna jak u innych psów. To pies pracujący i wygląda na umięśnionego i sprawnego, ale nie przysadzistego..

Ogon estońskiego psa gończego jest dość długi, szablasty, niski.

Głowa jest proporcjonalna do ciała, ale dość wydłużona. Czaszka jest szeroka, wypukła, wyraźne jest przejście do kufy, ale stopa jest gładka.

Sam pysk jest długi, prawie tak długi jak czaszka. Usta mocno zaciśnięte. Nos jest duży, w kolorze czarnym, chociaż psy z żółtymi plamami są dozwolone..

Uszy są cienkie, długie, niskie i zaokrąglone na końcach. Zwisają wzdłuż policzków, ale niezbyt blisko. Oczy psa estońskiego są ciemnobrązowe, w kształcie migdałów, małe lub średnie.

Ogólne wrażenie psa jest słodkie, przyjazne i urocze..

Sierść jest krótka, gruba, ale błyszcząca. Miękkie, falowane lub bardzo krótkie włosy Atrybut dyskwalifikujący..

Psy mają podszerstek, ale jest źle wyrażony. Długość płaszcza jest taka sama w całym ciele, z wyjątkiem uszu, kufy, czubka ogona i przodu nóg.

Ponieważ ogon ma taką samą długość jak całe ciało, ogon wygląda na grubszy niż w rzeczywistości..

Kolor sierści jest trójkolorowy: czarno-brązowy, brązowo-brązowy, szkarłatny i czarny. Wszystkie psy mają biały czubek ogona.

Charakter

Ponieważ zawierają je głównie jako psy myśliwskie, trudno jednoznacznie opisać całą gamę postaci.

Faktem jest, że coraz więcej rodzin zaczyna ogary estońskie jako członek rodziny, a nie myśliwy. Powodem jest urocza postać, są bardzo przywiązani do rodziny, niemal szaleją za nią. Kochają dzieci, spokojnie znoszą figle i niegrzeczne gry, lubią się nimi bawić.

Agresja na ludzi jest niedopuszczalna, a przejawiające ją psy są odrzucane przez hodowców. Chociaż spokojnie odnoszą się do nieznajomych, nie są tak przyjaźni jak inne psy i pozostają ostrożni i oderwani..

Socjalizacja jest bardzo ważna, jeśli zamierzasz mieszkać z psem w mieście i chodzić publicznie. Bez niej istnieje szansa, że będzie się bała obcych.

Psy od dawna polowały w grupach, czasem licząc ponad 50 psów. Wszelkie przejawy agresji wobec innych psów w takich warunkach są niedopuszczalne i myśliwi pozbywają się takich psów.

W rezultacie są w większości spokojni i przyjaźni dla krewnych, a nawet wolą mieszkać w towarzystwie innych psów.

Pomimo tego, że psy estońskie nie są agresywne w stosunku do ludzi i innych psów, są bardzo agresywne w stosunku do innych zwierząt. A czego chcesz od zwierzęcia, którego zadaniem jest niestrudzenie ścigać i prowadzić zwierzęta?

Mogą żyć z dużymi zwierzętami, w tym z kotami (ale nie wszystkimi), szczególnie jeśli dorastały z nimi w tym samym domu. Ale małe zwierzęta, takie jak gryzonie, spotykają smutny los.

To urodzeni myśliwi, a większość estońskich psów od urodzenia wie, co robić podczas polowania..

Celowość, niestrudzoność w pogoni za ofiarą, upór, tak niezbędny w polowaniu, utrudniają trening.

Są uparci i nie lubią zmian, chociaż rozumieją podstawy treningu w locie, ale coś poza podstawowym kursem posłuszeństwa może być trudnym zadaniem..

Nie oznacza to, że psa estońskiego nie można trenować, oznacza to, że potrzebna jest cierpliwość, czas i dobry specjalista..

Warto zauważyć, że nawet przy tym są one łatwiejsze do trenowania niż te same beagle, a jeśli miałeś wcześniej psa, będziesz mile zaskoczony. Ponadto są inteligentni i pomysłowi..

Jedną z trudności, jakkolwiek charakterystyczną dla wszystkich psów, jest reakcja na drużyny. Estońskie psy gończe niestrudzenie ścigają zdobycz, chodzą węchem i jednocześnie całkowicie ignorują bodźce zewnętrzne. W rezultacie rozwinięty talent wyłącza jej mózg i przestaje zauważać polecenia.

Jeśli polowanie jest dobre, to na spacerze może prowadzić do tego, że nie będziesz już widzieć swojego psa. Staraj się nie wypuszczać jej ze smyczy, szczególnie na lądowiskach, gdzie może podążać szlakiem.

Kolejną właściwością rasy jest wytrzymałość. Mogą godzinami podążać za zegarem, co oznacza, że kiedy są trzymani w mieszkaniu, potrzebują dużo aktywności fizycznej i aktywności.

Właściciele twierdzą, że co najmniej półtorej godziny spacerów dziennie, a jeszcze lepiej. Pies nie musi biegać przez cały czas, ale chociaż potrzebny jest krok.

Jeśli nie będzie w stanie znaleźć wyjścia ze swojej energii, zamieni się w mały niszczyciel domu i będzie cierpiał z powodu jego nadmiaru. Ale dobrze wyszkolony pies estoński jest najsłodszym i najspokojniejszym stworzeniem, zdolnym do życia w mieszkaniu bez żadnych problemów.

Potencjalni właściciele powinni zdawać sobie sprawę z tendencji do szczekania psów.

Szczekają głośno i bez przerwy, jak przystało na psa myśliwskiego. Co więcej, jest nie tylko częsty, ale także głośny w porównaniu z innymi rasami. Trening zmniejsza problem, ale nie może go całkowicie wyeliminować..

Jeśli trzymasz psa w mieszkaniu, jest to raczej hałaśliwy sąsiad. Dodaj wymagania dotyczące aktywności i zastanów się, czy możesz je zaspokoić, aby pies nie miał siły ani chęci szczekania w domu?

Idealnie przechowywane w prywatnym domu z przestronnym dziedzińcem.

Care

Do sierści - minimalnej, wystarczy regularnie szczotkować psa. Ogary estońskie topią się i dość obficie. Mimo niewielkich rozmiarów wełna może pokryć meble, podłogi i dywany..

Możesz zmniejszyć jego liczbę poprzez czesanie, ale nie możesz wygrać. Nie zapomnij monitorować czystości uszu, ponieważ ich kształt i aktywność psa przyczyniają się do wnikania brudu, prowadząc do stanu zapalnego i infekcji..