Szpic fiński

Szpic fiński (fin. Suomenpystykorva, szpic fiński angielski) to rasa myśliwska, której miejscem urodzenia jest Finlandia. Jest to uniwersalny pies myśliwski, który może pracować zarówno na ptakach i gryzoniach, jak i na dużych i niebezpiecznych zwierzętach, takich jak niedźwiedź i dzik..

Jednocześnie jego główną funkcją jest odnalezienie bestii i skierowanie na nią łowcy lub odwrócenie jej uwagi. W domu i dziś jest szeroko stosowany w polowaniu, chociaż z natury jest przyjazny, kocha dzieci i dobrze się dogaduje w mieście. Jest to rasa narodowa Finlandii od 1979 roku.

Plemiona te były dość odizolowane od siebie, psy rzadko miały kontakt z innymi typami. Pierwszy fiński szpic rozwinął się jako rasa czystej krwi, wyraźnie skupiona na polowaniu.

Na terytorium współczesnej Finlandii nie zmieniły się od setek lat, ponieważ trudny klimat i odległości nie przyczyniły się do tego..

W 1880 r. Nadejście kolei doprowadziło do tego, że różne plemiona nie były już oddzierane od siebie. Doprowadziło to do zatarcia granic między nimi, a psy zaczęły aktywnie krzyżować się ze sobą..

Piękne, rasowe psy zaczynają zastępować mestizos. I tak aktywnie, że praktycznie znikają.

Mniej więcej w tym samym czasie fiński sportowiec i myśliwy Hugo Rus spotkał fińskiego szpica, gdy polował w północnych lasach ze swoim przyjacielem Hugo Sandbergiem. Docenili walory myśliwskie tych psów i postanowili wybrać czystych przedstawicieli rasy, aby ją ożywić..

Sandberg stał się pierwszym kompilatorem standardu rasy. W 1890 roku napisał artykuł o fińskim magazynie Spitz for Sporten. Ten artykuł pozwolił rozmawiać o rasie z szeroką publicznością myśliwych, co doprowadziło do wzrostu popularności.

W tym samym roku powstał Fiński Klub Kynologiczny. Ponieważ wystawy psów w Europie zyskują niesamowitą popularność, każdy kraj stara się pokazać swoją rasę, pierwszym zadaniem klubu jest znalezienie ras rodzimych. Sandberg nadal walczy o rasę, szukając pomocy u FKC.

Angielski Klub Kynologiczny uznał rasę w 1934 roku, ale kolejne wojny poważnie uderzyły w populację. Na szczęście został później przywrócony. Fiński Klub Kynologiczny sześć razy zmienił standard rasy, ostatnio w 1996 r. W 1979 roku, kiedy klub świętował 90. rocznicę, szpic fiński został uznany za rasę narodową Finlandii..

Opis

Jak przystało na dziedzica wilka, szpic fiński jest do niego bardzo podobny. Jednak kolor bardziej przypomina lisa. Gęste włosy, spiczaste uszy i ostry pysk, z małym ogonem - typowy wygląd dla każdego przedstawiciela szpica.

Jest to pies o kwadratowym formacie, mniej więcej równy długości i wysokości. Samce są zauważalnie największymi sukami.

W kłębie osiągają 47–50 cm, kobiety - 42–45 cm, charakteryzują się tworzeniem się pazurów na przednich i tylnych łapach. Z tyłu są koniecznie usunięte, z przodu opcjonalnie.

Rasa ta żyje w klimacie północnym, a jej sierść jest dobrze przystosowana do mrozów. Sierść jest gruba, podwójna. Miękki, krótki podkład i długi, sztywny płaszcz zewnętrzny zapewniają niezawodną ochronę.

Na głowie i przednich łapach włosy są krótsze i bliższe tułowiu. Długość płaszcza zewnętrznego wynosi 2,5-5 cm, ale na włosach może osiągnąć 6,5 cm.

Nowonarodzone szczenięta przypominają lisy. Są ciemnoszare, czarne, brązowe, płowe z dużą ilością czerni. Szczenięta w kolorze płowym lub z dużą ilością bieli nie są mile widziane na wystawie.

Kolor dorosłego psa może przewidzieć doświadczony hodowca, ale jest to trudne, ponieważ zmienia się w miarę wzrostu.

Kolor dorosłych psów jest zwykle złocisto-czerwony, z odmianami od jasnego miodu do ciemnego kasztana. Jeden odcień nie jest preferowany, ale kolor nie powinien być jednolity.

Z reguły sierść jest ciemniejsza niż na grzbiecie psa, staje się jaśniejsza na klatce piersiowej i brzuchu. Mała plama koloru białego (nie więcej niż 15 mm) jest dozwolona na klatce piersiowej, na przykład biała na końcach łap, ale nie jest pożądana. Wargi, nos i brzegi oczu powinny być czarne..

Charakter

Przez tysiące lat polubienia były wykorzystywane tylko do jednej rzeczy - polowania. W rezultacie mają swój niepowtarzalny styl. Laika biegnie naprzód i szuka bestii lub ptaka. Jak tylko znajdzie, daje głos (z miejsca, w którym poszedł - jak), wskazując ofiarę. Jeśli myśliwy nie może znaleźć źródła dźwięku, pies kontynuuje szczekanie, dopóki go nie znajdzie.

Jednocześnie szpic fiński stosuje przebiegłość, zaczynając cicho i szczekliwie. W miarę zbliżania się łowcy głośność szczekania wzrasta, maskując dźwięki wydawane przez daną osobę.

W ten sposób powstaje fałszywe poczucie bezpieczeństwa, a myśliwy może zbliżyć się do odległości strzału.

Szczekanie stało się cechą rasy, aw jej ojczyźnie jest znane jako „pies szczeka na ptaki”. Ponadto organizowane są nawet zawody szczekania. Musisz zrozumieć, że ta właściwość jest zachowana w każdych warunkach i może stać się problemem, jeśli pies mieszka w budynku mieszkalnym.

Musisz nauczyć swojego szczeniaka, by się zamykał, gdy tylko właściciel wyda polecenie. Ponadto szczekanie jest sposobem na pokazanie swojej rangi w paczce, a właściciel nie powinien pozwalać psu na niego szczekać..

Szpic fiński doskonale rozumie hierarchię stada, co oznacza, że właściciel musi być liderem. Jeśli pies zaczyna wierzyć, że jest głównym, nie oczekuj od niego posłuszeństwa.

Stanley Koren w swojej książce The Intelligence of Dogs odnosi fińskiego szpica do rasy o średnich skłonnościach. Rozumieją nowy zespół od 25 do 40 powtórzeń i są posłuszni po raz pierwszy w 50% przypadków. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że ten pies jest pełnoprawnym i niezależnym myśliwym. Szpic fiński jest mistrzowski i wymaga silnej, ale miękkiej ręki.

Najważniejszą rzeczą w treningu jest cierpliwość. Są to psy późno dorastające, lekcje powinny być krótkie, kreatywne, zabawne. Bardzo szybko się nudzą monotonia.

Urodzony myśliwy, szpic fiński wcale nie przypomina kanapowego ziemniaka.

Uwielbia śnieg, mróz i bieganie. Bez niezbędnego poziomu aktywności, bez dostępu do energii i bez polowania - może stać się niekontrolowany, szkodliwy, a nawet agresywny.

Jak można się spodziewać po rasie myśliwskiej, szpic dąży do tego, co możliwe i niemożliwe. Z tego powodu lepiej jest trzymać psa na smyczy na spacerze, zwłaszcza, że jest bardzo niezależny i może całkowicie zignorować polecenie powrotu.

Jest to bardzo zorientowany społecznie pies, który jest przywiązany do rodziny i kocha dzieci. W czym jeszcze jest dobra, ponieważ jeśli dziecko ją drażni, woli przejść na emeryturę. Ale nadal nie pozostawiaj dziecka i psa bez opieki, bez względu na to, jak posłuszna jest!

Care

Rasa jest dość mało wymagająca pod względem opieki. Sierść jest średniej długości i powinna być regularnie czesana. Pies topi się raz lub dwa razy w roku, w tym czasie włosy wypadają bardzo aktywnie i należy je czesać codziennie.