Wirehaired touring - drathaar
Drathaar lub niemiecki szorstkowłosy pies (niemiecki szorstkowłosy, niemiecki Deutsch Drahthaar) to rasa myśliwskich psów myśliwskich z Niemiec. To uniwersalny pies myśliwski, zdolny do polowania na ptaki i dziki, wykrywania, stania, odwracania uwagi lub wydostawania się z krzaków i wody.
Na różnych terenach niemieckojęzycznych bardzo pożądane były różne psy myśliwskie. Co więcej, myśliwi szukali uniwersalnego psa, zdolnego do wielu zadań, ale nie lśniącego w jednym.
Ponadto psy te powinny mieć możliwość polowania zarówno na ptaki, jak i na zwierzynę łowną. Niemcy w tym czasie nie były jednym państwem, więc nie było jednej rasy i różnych psów myśliwskich.
Niewiele wiadomo o przodkach rasy, uważa się, że pochodził z hiszpańskiego wskaźnika i lokalnych psów. Od początku XVII wieku angielscy hodowcy zaczęli prowadzić księgi rodowodowe i standaryzować lokalne rasy..
Jedną z pierwszych ras podlegających standaryzacji były angielskie wskazówki od gundoga, który zmienił się w eleganckiego psa domowego.
Niemieccy myśliwi zaczęli importować angielskie wskaźniki i wykorzystywać je do ulepszania swoich psów. W rezultacie rasy niemieckie stały się bardziej eleganckie, poprawiły węch i instynkt łowiecki..
Jednak nawet te ulepszone rasy nie w pełni zaspokoiły niektórych niemieckich myśliwych. Chcieli bardziej wszechstronnego psa. Tak więc niemiecki wskaźnik lub kurtshaar, chociaż może pracować w wodzie i częściej, nadal nie jest idealny do tego ze względu na krótki płaszcz.
Łowcy chcieli stworzyć lepiej chronioną rasę z wody i terenu. Zaczęli krzyżować Kurzhaary z psimi włosami..
Nie wiadomo, kiedy ten proces się rozpoczął, ale gdzieś między 1850 a 1860 rokiem. Spory o to, które rasy zostały wykorzystane, nie ustępują do dziś..
Rola Kurzhaar jest niezaprzeczalna, choć niektórzy uważają, że nie jest tak wielka. Fakt, że użyto niektórych ras gryfonów, jest faktem, ale którego z nich trudno powiedzieć na pewno, być może gryf Cortala. Oprócz nich zdecydowanie skrzyżowali się ze stichelhaarami i wskaźnikami pudli..
W 1870 r. Drathaar powstał jako rasa. Psy były znane ze swojej twardej sierści, chroniąc ją przed gałęziami, owadami i złymi warunkami pogodowymi, a także pozwalając na pracę w wodzie. Ich hodowla została przeprowadzona przez najpoważniejszych myśliwych, dobierając szczenięta zgodnie z ich umiejętnościami i charakterem.
Moda na wystawy psów, która powstała w Anglii, dotarła do Niemiec pod koniec XIX wieku. Zbiegło się to z jego zjednoczeniem w jednym kraju, pod przywództwem Prus i wzrostem nacjonalizmu. Hodowcy w całych Niemczech zaczęli standaryzować i ulepszać swoje rasy, w tym właścicieli Drathaara..
Zaczęli prowadzić księgi stadne, a rasa została formalnie uznana w 1870 roku..
Z czasem psy te stały się popularne wśród myśliwych w Europie, aw 1920 r. Przybyły do Stanów Zjednoczonych. Na początku powitano ich chłodno, ponieważ myśliwi byli przyzwyczajeni do wyspecjalizowanych ras i nie docenili uniwersalności.
Stopniowo zdali sobie sprawę z zalet Drathaara, a dziś są jednym z najpopularniejszych psów myśliwskich. Jednak w ostatnich latach wzrosła liczba osób zawierających te psy jako towarzyszy..
Opis rasy
Niemiecki szorstkowłosy pies wygląda podobnie do krótkowłosego psa krótkiego, ale jest nieco większy i ma inną teksturę sierści.
Jest to średnio duży pies, samce w kłębie osiągają 61–68 cm, samice 57–64 cm Standard rasy nie opisuje idealnej wagi, ale zwykle psy ważą od 27 do 32 kg.
Jednocześnie są atletyczni, jednocześnie muskularni i pełen wdzięku. Ogon jest tradycyjnie zadokowany na około 40% swojej naturalnej długości, ale stopniowo wychodzi z mody i jest zabroniony w niektórych krajach. Średni ogon.
Głowa i twarz są wspólne dla wskaźników, ponieważ przewaga w pewnym kierunku wpływa na właściwości robocze. Głowa jest proporcjonalna do ciała, lekko zwężona. Czaszka płynnie przechodzi w twarz, bez wyraźnego zatrzymania.
Charakter
Podczas gdy kurtshaary są znane jako psy towarzyszące i łowcy, drathaary pozostają wyłącznie psami myśliwskimi. Mimo, że są psami myśliwskimi, bardziej przypominają psy gończe.
Jest to logiczne, ponieważ szorstkowłosi gliniarze są bardziej ogólni niż specjaliści, a ich charakter jest uniwersalny.
Są znani z sympatii do właściciela, jednego z najsilniejszych wśród psów myśliwskich. Co więcej, jest to pies jednego właściciela, to znaczy wybierają jedną osobę, woląc go od innych członków rodziny.
W większości przypadków wybierają właściciela jednej osoby. Jeśli jednak dorastają w rodzinie, kochają wszystkich jej członków, jednego bardziej niż innych.
To przywiązanie do ludzi również staje się stroną negatywną. Dość często cierpią z powodu samotności i separacji, źle je tolerują. Muszą komunikować się z osobą i firmą, ale należy uważać na obcych..
Ta czujność rzadko jest agresywna, nie jest charakterystyczna dla rasy. Po prostu trzymają kosmitów z daleka, dopóki nie rozpoznają ich lepiej..
Ta funkcja sprawia, że są dobrymi strażnikami, podnosząc szczekanie, gdy zbliżają się do obcych. Ale rzeczy nie wykraczają poza szczekanie, po prostu nie są w stanie w pełni chronić domu, ponieważ nie ma niezbędnej agresji.
Drathaary są idealne dla rodzin z dziećmi, ponieważ kochają dzieci. Są bardzo tolerancyjni, przywiązani i zabawni z dziećmi. Szczenięta nie są najlepszym wyborem dla rodzin z małymi dziećmi. Wyróżniają się aktywnością, niestrudzoną energią i mogą powalić dziecko podczas zabaw lub przypadkowo spowodować ból.
Dobrze dogadują się z innymi psami, choć starają się je zdominować. Uwielbiają kontrolować i sami wszystko kontrolować, nie lubią się wycofywać i mogą roi się od innych psów.
Jeśli szczeniak nie jest towarzyski, ta dominacja może rozwinąć się w agresję wobec innych psów, szczególnie silna wśród samców. Ponadto są dość duże i małe, psy kieszonkowe można postrzegać jako zdobycz.
Ponieważ jest to rasa myśliwska, ich instynkt prześladowania jest niezwykle rozwinięty. Bez odpowiedniego przeszkolenia ścigane będą małe zwierzęta: koty, króliki, ptaki. Mogą żyć spokojnie z kotami domowymi, postrzegając je jako członków stada, a jednocześnie cieszyć się atakiem na koty uliczne.
Rasa ma reputację zabójcy kotów, choć nie tak surowa jak inne rasy. Należy o tym pamiętać, pozostawiając psa na dłuższy czas bez opieki. Wracając ze spaceru, jest w stanie przynieść ci zwłoki kota lub królika sąsiada w prezencie.
Drathaarów łatwo się nauczyć i cieszą się reputacją inteligentnej rasy, która może z powodzeniem występować w zwinności i ataku. Są urodzonymi myśliwymi i często potrafią polować bez żadnego szkolenia..
Ponadto uwielbiają polowanie i są do niego doskonale przystosowane, ponieważ mogą pracować w prawie każdych warunkach. Jednak podczas treningu są nieco bardziej skomplikowane niż inne przyjazne rasy.
Właściciele Labradorów będą zdezorientowani charakterem psa. Mogą być uparci, mistrzowscy i chociaż lubią zadowolić osobę, zdecydowanie nie żyją z tego powodu.
Ostrowłosi gliniarze są wystarczająco inteligentni, aby szybko zrozumieć granicę tego, co jest dozwolone, i spróbować ją rozdzielić. W przeciwieństwie do innych psów, regularnie kwestionują władzę i władzę danej osoby. Właściciel nie może o tym zapomnieć, w przeciwnym razie zachowa się tak, jak uzna to za stosowne..
Drathaar nie będzie słuchał kogoś, kto uważa się za niższego statusu, a jest to typowe nawet dla psów dobrze wychowanych. Ponadto często uzależniają się od zapachów i podążają szlakiem, ignorując ludzkie polecenia. Właściciele gotowi poświęcić czas i pieniądze na szkolenie otrzymają posłusznego i łatwego do opanowania psa. Ale nadal nie można jej porównać z innymi posłusznymi rasami.
To niezwykle aktywna rasa.. Jest to pies w 100% pracujący, zdolny do polowania przez wiele godzin, w trudnych warunkach i przy każdej pogodzie. Przeciętny drathaar jest w stanie wypracować nawet najbardziej aktywnego myśliwego, spokojnie znosząc duże obciążenia.
Niewiele ras potrzebuje więcej aktywności niż drathaara. Chyba że szalone owczarki australijskie, takie jak border collie lub kelpie. Nie możesz ich zadowolić niespiesznym spacerem na smyczy; zajmuje to co najmniej godzinę lub dwie czynności dziennie. Trudno przystosować się do życia w mieszkaniu lub na przedmieściach, potrzebują przestronnego podwórka.
Niezwykle ważne jest zapewnienie im energii, w przeciwnym razie możliwe są problemy z zachowaniem, psychiką i zdrowiem. Mają wystarczającą inteligencję, aby znaleźć wyjście z energii w złych uczynkach. Znudzony drathaar jest niszczycielskim, szczekającym, nadpobudliwym psem.
Jeśli nie możesz sobie pozwolić na takie obciążenia, lepiej wybrać inną rasę. Jest to pies, który uwielbia polowanie i potrafi spędzać dni w terenie. Polowanie jest jej ulubioną rozrywką, ale chętnie dotrzyma ci towarzystwa podczas joggingu lub jazdy na rowerze..
Podobnie jak kurtshaary, drathaary są w stanie uciec. Urodzili się, by szukać i przemieszczać się, poruszając się po dużym terytorium. Lubią podążać szlakiem i są teraz bardzo namiętni..
Przeznaczone są do polowań na najtrudniejszych terytoriach Europy i Ameryki, a jakiś zwyczajny płot nie stanowi dla nich przeszkody. Jeśli nie można go przeskoczyć, można to osłabić. Lub nawet skubać. Dziedziniec, na którym trzymany jest pies, musi być bardzo, bardzo niezawodny.
Care
Drathaar potrzebuje więcej opieki niż kurtshaar, ale mniej niż inne rasy o tej samej sztywnej sierści. Wełna powinna być czesana dwa razy w tygodniu sztywnym pędzelkiem. Wiosną i jesienią konieczne będzie częstsze czesanie.
Po polowaniu musisz sprawdzić psa pod kątem ran, owadów i innych problemów, ponieważ mogą one nie być widoczne. Zwróć szczególną uwagę na uszy, w których może gromadzić się brud i gdzie kleszcze lubią się wspinać..
Zdrowie
Drathaary są uważane za zdrową rasę. Jako rasa myśliwska przeszli trudną selekcję, a słabe psy zostały wyhodowane z hodowli..
Średnia długość życia wynosi 12-14 lat, co jest bardzo duże jak na tak dużego psa. Wczesna śmierć jest bardziej związana z wypadkami niż ze zdrowiem..
Nie oznacza to, że są odporni na choroby genetyczne. Po prostu cierpią na nie mniej niż inne rasy czystej krwi..
Jedną z takich chorób jest choroba von Willebranda, dziedziczne genetyczne zaburzenie krwi. Zaburzenia krzepnięcia prowadzą do spontanicznego krwawienia z nosa lub dziąseł. Suki mogą mieć ciężkie raki.
W łagodnych przypadkach choroba ta nie wymaga leczenia, ale w przypadku ciężkich zmian może powodować śmierć. Ta choroba jest szczególnie niebezpieczna, ponieważ nie jest zdiagnozowana i objawia się podczas operacji lub urazów, gdy jest za późno.
