Seter angielski
Seter angielski (Seter angielski) - jest to pies średniej wielkości. Są to łagodne, ale czasem opanowane, psotne psy myśliwskie, hodowane do długich poszukiwań. Służą do polowania na zwierzynę łowną, taką jak przepiórka, bażant, cietrzew.
Uważa się, że pochodzą one od spanieli, jednej z najstarszych podgrup psów myśliwskich. Spaniele były niezwykle popularne w Europie Zachodniej podczas renesansu.
Było wiele różnych typów, z których każdy specjalizował się w określonym polowaniu i uważa się, że podzielono je na spaniele wodne (do polowania na mokradłach) i spaniele polne, które polowały tylko na lądzie. Jeden z nich stał się znany jako spaniel nastawczy, ze względu na unikalną metodę polowania..
Większość spanieli poluje, podnosząc ptaka w powietrze, dlatego myśliwy musi pokonać swoją muchę.
Spaniel zastawiający znalazł ofiarę, podkradł się i stanął w stojaku. Prawdopodobnie w przyszłości został skrzyżowany z innymi rasami myśliwskimi, co doprowadziło do wzrostu wielkości. Jednak do dziś nie ma jasności, ponieważ nie ma wiarygodnych źródeł..
W 1872 r. E. Laverac, jeden z największych angielskich hodowców, opisał setera angielskiego jako „ulepszonego spaniela”. Inna klasyczna książka, wielebna Pierce`a, opublikowana w 1872 r., Stwierdza, że spaniel nastawczy był pierwszym setera.
Większość ekspertów uważa, że spaniel został skrzyżowany z innymi psami myśliwskimi, aby zwiększyć jego siłę i rozmiar. Ale z czymś zagadką. Najczęściej wymieniane są hiszpański wskaźnik, ogar, wymarły ogar Talbota i inne.
Chociaż dokładna data powstania rasy nie jest znana, psy te pojawiają się w obrazach i książkach około 400 lat temu. W tym czasie broń palna nie była jeszcze dystrybuowana jako polowanie.
Zamiast tego myśliwi użyli siatki, którą rzucili w ptaki. Zadaniem psa było znalezienie ptaka, wskazanie go właścicielowi. Początkowo po prostu leżeli na ziemi, stąd rosyjskie słowo „policjant”, ale potem zaczęli się sprzeciwiać.
Przez kilkaset lat psy były trzymane wyłącznie ze względu na ich cechy robocze, zwracając uwagę tylko na nich i charakter. Z tego powodu pierwsze psy były niezwykle zróżnicowane pod względem wyglądu. Kolory, rozmiary, budowa ciała - wszystko to było dość zróżnicowane.
Standaryzacja rasy rozpoczęła się od Foxhounda angielskiego, kiedy hodowcy otworzyli pierwsze książki rodowodowe. Ale w XVIII wieku moda na nią dotarła do innych angielskich psów..
Człowiekiem, który jako pierwszy zajął się standaryzacją setera angielskiego, był Edward Laverac (1800–1877). To jemu współczesne psy zawdzięczają swoją zewnętrzność. W pracy tej pomógł mu inny Anglik R. Purcell Llewellin (1840–1925).
Setery Levellina były niezwykle wysokiej jakości, a jego linie przetrwały do dziś. Wewnątrz rasy linie te zostały rozdzielone i istnieją nawet takie imiona w języku angielskim, jak: Llewellin Setters i Laverack Setter, ale wszystkie są seterami angielskimi, a nie poszczególnymi rasami.
Pierwsze pojawienie się rasy na wystawie miało miejsce w 1859 roku w mieście Newcastle upon Tyne. Gdy pojawiły się w serialu, popularność wzrosła. Stopniowo stały się bardzo popularne w Wielkiej Brytanii i przybyły do Ameryki..
W ciągu zaledwie kilku dekad seter angielski stał się najpopularniejszym psem w Stanach Zjednoczonych. Amerykańscy myśliwi szczególnie uwielbiają linię Lavellina.
Ponieważ hodowcy byli początkami American Kennel Club (AKC), z uznaniem rasy nie ściągnęli i do 1884 roku oficjalnie zarejestrowali się. Kiedy klub United Kennel Club (UKC) oderwał się od tego klubu, rasa została ponownie uznana za jedną z pierwszych.
Pomimo faktu, że wystawy psów odgrywały dużą rolę w popularyzacji rasy, doprowadziły również do pojawienia się psów nieprzystosowanych do pracy. Przez dziesięciolecia psy wystawowe znacznie różniły się od psów pracujących..
Mają dłuższy płaszcz, a ich instynkt łowiecki jest tępy i mniej wyraźny. Pomimo faktu, że oba typy są doskonałymi psami towarzyszącymi, dla większości rodzin wygodniej jest trzymać psa wystawowego, ponieważ wymaga on mniej aktywności i pracy..
Z czasem stracił palmę na rzecz innych ras myśliwskich, zwłaszcza epanolu bretońskiego. Są znacznie wolniejsze i pracują w niewielkiej odległości od myśliwego, przegrywając z innymi rasami.
Doprowadziło to do tego, że w 2010 r. Zajmowali 101. miejsce w Stanach Zjednoczonych. Chociaż popularność spadła, populacja jest dość stabilna..
Opis rasy
Ogólnie rzecz biorąc, seter angielski jest podobny do innych seterów, ale nieco mniejszy i ma inny kolor. Pracownicy i wystawy psów często różnią się znacznie.
Są to dość duże psy, samce w kłębie osiągają 69 cm, samice 61 cm, ważą 30-36 kg. Nie ma specjalnego standardu dla linii roboczych, ale zwykle są one o 25% mniejsze i ważą do 30 kg.
Oba gatunki są dość umięśnione i atletycznie zbudowane. Są to silne psy, ale nie można ich nazwać tłuszczami. Psy wystawowe są zazwyczaj cięższe od lekkich i eleganckich pracowników. Ogon jest prosty, bez zginania, osadzony na linii grzbietu.
Jedną z cech języka angielskiego, która odróżnia go od innych seterów, jest wełna. Jest prosty, nie jedwabisty, w obu odmianach dość długi, ale u psów wystawowych jest znacznie dłuższy. Występują w różnych kolorach, ale są znane z wyjątkowego, tak zwanego Belton.
Są to cętkowane kolory, wielkość plamek jest czasami nie większa niż groszek. Niektóre miejsca mogą się łączyć, tworząc większe, ale jest to niepożądane. Typowe kolory: czarny cętkowany (niebieski belton), pomarańczowy cętkowany (pomarańczowy belton), żółty cętkowany (cytrynowy belton), brązowy cętkowany (wątrobiany belton) lub trójkolorowy, to znaczy czarny cętkowany z brązowym lub brązowy cętkowany z brązowym . Niektóre organizacje akceptują czysty czarny lub biały kolor, ale takie psy są bardzo rzadkie..
Charakter
Oba typy mają nieco inny charakter, ale dotyczy to energii i jakości pracy. Rasa wysoce zorientowana na człowieka. Nie ma dla niego nic ważniejszego niż bycie blisko właściciela.
Lubią wchodzić w drogę i podążać za właścicielem w całym domu. Ponadto poważnie cierpią z powodu samotności, jeśli pozostają sami przez długi czas.
Ale jest to najbardziej przyjazny ze wszystkich seterów. Pomimo tego, że wolą towarzystwo znajomych ludzi, nieznajomych uważa się za potencjalnych przyjaciół. Są przyjaźni w sobie, ale niektórzy mogą być bardzo przyjaźni..
Ważne jest, aby kontrolować ten moment, ponieważ mogą wskoczyć na klatkę piersiową i spróbować lizać w twarz, co nie wszystkim się podoba.
Nie mogą być psami stróżującymi, ponieważ nie doświadczają agresji w stosunku do ludzi. To sprawia, że Seter angielski jest świetnym psem rodzinnym, szczególnie miękkim dla dzieci. Większość psów uwielbia dzieci, ponieważ zwracają na nie uwagę i są zawsze gotowe do zabawy..
Szczenięta mogą być nieco gwałtowne i energiczne, nie obliczaj siły podczas zabawy, a najmniejsze dzieci mogą przypadkowo popychać. Rodziny, które zechcą poświęcić Seterowi wystarczającą uwagę i opiekę, otrzymają w zamian wyjątkowego towarzysza.
Nieznany seterom i agresji wobec innych psów. Nie mają dominacji, terytorialności, zazdrości. Co więcej, większość woli towarzystwo własnego rodzaju, szczególnie jeśli pokrywają się z nimi pod względem temperamentu i energii.
Chociaż socjalizacja jest ważna, większość z nich jest przyjazna i uprzejma wobec innych psów. Niektóre, szczególnie pracujące linie, nie nadają się do trzymania się leniwych psów, które będą przerażone tą kulą energii.
Pomimo tego, że są psem myśliwskim, mają niewiele problemów z innymi zwierzętami. Instynkt utrzymuje się, ale to glina i nie jest jej zadaniem ściganie bestii, tylko znalezienie i wskazanie.
Podobnie jak inne psy, mogą atakować małe zwierzęta, szczególnie jeśli nie są socjalizowane. Jednak przy odpowiednim wychowaniu zachowują spokój w stosunku do kotów, królików itp. Niebezpieczeństwo dotyczy tylko małych zwierząt, takich jak gryzonie. Niektórzy mogą przecedzić koty, próbując się nimi bawić..
Są to psy wyszkolone, ale często nie bez trudności. Są inteligentni i potrafią szybko i szybko nauczyć się większości zespołów. Seterzy angielscy z powodzeniem występują w posłuszeństwie i zręczności, mają wrodzony instynkt łowiecki.
Jednak pomimo tego, że chcą się podobać, nie jest to rasa służąca i nie będą stać na tylnych łapach przy najmniejszym skinięciu głową. Jeśli wcześniej miałeś golden retrievera lub podobną rasę, trening wyda ci się trudny.
Jednocześnie mogą być dość uparci, jeśli rozgrywający zdecyduje, że czegoś nie zrobi, trudno go zmusić. Wielu przekona się, że nie będą w stanie wykonać zadania wystarczająco dobrze i wcale tego nie zrobią, co denerwuje właściciela. Są bardziej niż inteligentni i potrafią zrozumieć, co im odpowiada, a co nie..
W związku z tym zachowują się. Ale nie można ich nazwać mistrzowskimi ani niegrzecznymi. Podczas treningu nie należy używać chamstwa i siły, ponieważ spowoduje to odwrotny skutek. Są posłuszni tylko tym, których szanują, a dobrymi słowami pomoże zdobyć ten szacunek..
Główna różnica między psami wystawowymi i pracującymi pod względem wymagań dotyczących aktywności i obciążenia. Oba gatunki są bardzo energiczne i wymagają dużej aktywności..
Tylko działające linie są bardziej aktywne, co jest logiczne. Są w stanie pracować i bawić się godzinami..
Jeśli dla linii wystawowych wystarcza codzienny długi spacer i możliwość swobodnego biegania, lepiej zatrzymać pracującego psa w prywatnym domu, z możliwością swobodnego biegania po podwórku.
Niemal niemożliwe jest trzymanie pracującego psa w mieszkaniu, a im większy dziedziniec, tym lepiej. Aktywni właściciele mogą z łatwością utrzymywać psy wystawowe, ale robotników, nawet doświadczonych sportowców, można doprowadzić do śmierci.
Ale jeśli nie spełnisz ich wymagań dotyczących obciążeń, nadmiar energii spowoduje problemy z zachowaniem. Te psy mogą być bardzo destrukcyjne i nadpobudliwe, nerwowe. Jeśli znaleźli wyjście z energii, domy są spokojne i spokojne. Co więcej, większość zamienia się w pościel i spędza większość dnia na kanapie.
Care
Znaczące, szczególnie za liniami wystawienniczymi. Potrzebują codziennego czesania, w przeciwnym razie robaki pojawią się w wełnie. Płaszcz musi być regularnie przycinany i lepiej skonsultować się ze specjalistą.
Linie wystawowe są przycinane co 5-6 tygodni, a pracownicy częściej. Obficie zrzucają, a wełna pokrywa dywany, sofy, meble. Płaszcz jest szczególnie zauważalny, ponieważ jest długi i biały. Jeśli członkowie Twojej rodziny są uczuleni lub nie lubią sierści psa, ta rasa zdecydowanie nie jest dla Ciebie..
Szczególną uwagę należy zwrócić na uszy, ponieważ ich kształt przyczynia się do gromadzenia brudu, tłuszczu, a to może powodować stan zapalny. Aby uniknąć problemów, uszy są regularnie czyszczone i kontrolowane po spacerze.
Zdrowie
Seter angielski jest uważany za zdrową rasę. Hodowcy próbują wyselekcjonować najsilniejsze psy i usunąć z hodowli psy z chorobami dziedzicznymi. Mają dość długą długość życia dla psa tej wielkości, od 10 do 12 lat, chociaż żyją do 15 lat.
Najczęstszą chorobą u rasy jest głuchota. Głuchota jest powszechna u zwierząt o białym kolorze sierści. Seterzy cierpią zarówno na całkowitą, jak i częściową głuchotę.
W 2010 roku Louisiana State University przeprowadził badanie na 701 psach, w wyniku czego 12,4% cierpiało na głuchotę. Pomimo tego, że jest to uważane za normalne dla rasy, hodowcy starają się pozbyć tych psów i uniemożliwić im rozmnażanie.
