Seter irlandzki
Seter irlandzki (irlandzki sotar rua, seter rudy - angielski. Seter irlandzki) to rasa gliniarzy, których ojczyzną jest Irlandia. Kiedyś były bardzo popularne ze względu na ich niezwykły kolor, a następnie popularność spadła. Mimo to są jedną z najbardziej rozpoznawalnych ras psów myśliwskich..
Uważa się, że setery pochodzą od spanieli, jednej z najstarszych podgrup psów myśliwskich. Spaniele były niezwykle popularne w Europie Zachodniej podczas renesansu.
Było wiele różnych typów, z których każdy specjalizował się w określonym polowaniu i uważa się, że podzielono je na spaniele wodne (do polowania na mokradłach) i spaniele polne, które polowały tylko na lądzie.
Jeden z nich stał się znany jako spaniel nastawczy, ze względu na unikalną metodę polowania. Większość spanieli poluje, podnosząc ptaka w powietrze, dlatego myśliwy musi pokonać swój lot. Ustawiający spaniel znalazł zdobycz, podkradł się i stał się stojakem.
W pewnym momencie zaczęło rosnąć zapotrzebowanie na duże spaniele i hodowcy zaczęli wybierać wysokie psy. Prawdopodobnie w przyszłości został skrzyżowany z innymi rasami myśliwskimi, co doprowadziło do wzrostu wielkości.
Nikt nie wie dokładnie, jakie to były psy, ale uważa się, że hiszpański wskaźnik. Psy zaczęły się znacznie różnić od klasycznych spanieli i zaczęto je nazywać po prostu - seter.
Jedno z pierwszych pisemnych odniesień do rasy pochodzi z 1570 roku. John Caius, angielski lekarz, opublikował swoją książkę De Canibus Brittanicus, która opisała wyjątkowy sposób polowania z tym psem. Później naukowcy doszli do wniosku, że Kajusz opisał spaniela, ponieważ w tym czasie nie uformowali się jeszcze jako rasa.
O pochodzeniu spanieli dowodzą dwa bardziej znane dzieła. W 1872 r. E. Laverac, jeden z największych angielskich hodowców, opisał setera angielskiego jako „ulepszonego spaniela”.
Inna klasyczna książka, wielebna Pierce`a, opublikowana w 1872 r., Stwierdza, że spaniel nastawczy był pierwszym setera.
Po pojawieniu się w Anglii rasa rozprzestrzeniła się na Wyspy Brytyjskie. Początkowo trzymano je wyłącznie ze względu na ich cechy robocze, nie zwracając uwagi na wygląd zewnętrzny. W rezultacie każdy przedstawiciel rasy miał inne cechy, kolor i rozmiar. Niektóre psy przybyły do Irlandii, gdzie zaczęły się rozwijać inaczej niż w Anglii.
Irlandczycy hodowali je z rodzimymi psami i w pewnym momencie zaczęli bardzo doceniać czerwone psy. Nie jest jasne, czy pojawienie się takich psów było wynikiem naturalnej mutacji, pracy hodowlanej czy krzyżowania z Terrierem Irlandzkim. Ale pod koniec 1700 r. Irlandzki różnił się od angielskiego.
W XVIII wieku hodowcy Foxhoundów angielskich zaczęli standaryzować swoje psy i tworzyć pierwsze książki rodowodowe. Hodowcy innych ras stosują tę praktykę i wiele psów zaczyna odkrywać swoje własne cechy. Seter irlandzki staje się jedną z pierwszych ras, dla których prowadzona jest hodowla, o których są zapisane zapisy.
Rodzina de Frein prowadzi bardzo szczegółowe księgi rodowodowe od 1793 roku. Mniej więcej w tym samym czasie irlandzcy właściciele utworzyli swoje żłobki. Są wśród nich lord Clancarty, lord Dillon i markiz z Waterford.
Na początku XIX wieku inny słynny Szkot, Alexander Gordon, stworzył rasę, którą znamy jako szkocki seter. Niektóre z tych psów są skrzyżowane z Irlandczykami.
W tym czasie czerwono-biały seter nie został wyróżniony i należał do seterów irlandzkich. W 1845 roku słynny treser psów William Yatt opisał seterów irlandzkich jako: „czerwony, czerwony, biały, cytrynowy”.
Stopniowo hodowcy zaczęli usuwać psy rasy białej plamistej, a pod koniec wieku biało-czerwoni setery stały się bardzo rzadkie i całkowicie by zniknęły, gdyby nie wysiłek kochanków.
Na fakt, że większość miłośników doceniała psy czerwone lub kasztanowe, wskazuje również pierwszy standard rasy, opublikowany w Dublinie w 1886 roku. Praktycznie nie różni się od współczesnego standardu.
Psy te przybyły do Ameryki w 1800 roku, a Field Dog Stud Stud Book (FDSB) powstał w 1874 roku. Ponieważ hodowcy byli u początków American Kennel Club (AKC), nie było problemów z rozpoznaniem rasy i została uznana w 1878 roku. Początkowo dopuszczono kilka kolorów, ale stopniowo zastąpiono je czerwonymi psami.
Hodowcy skupili się na wystawach i urodzie psów, zapominając o walorach użytkowych. W 1891 r. Powstał Irlandzki Setter Club of America (ISCA), jeden z pierwszych klubów z psami w Stanach Zjednoczonych..
W 1940 r. Amatorzy zwrócili uwagę na to, że chęć hodowców, aby rasa była idealna do udziału w wystawie, doprowadziła do utraty przez nich zdolności do pracy. W tamtych latach amerykańskie czasopisma Field and Stream Magazine i Sports Afield Magazine opublikowały artykuły, które mówiły, że jako pracująca rasa zniknęłyby całkowicie, gdyby nie zostały skrzyżowane z innymi rasami.
Amerykański Ned LeGrande wydaje duże sumy na to, co kupić ostatniego działającego setera w Stanach Zjednoczonych i dostarczyć z zagranicy. Przy wsparciu FDSB krzyżuje te psy z seterami angielskimi.
Powstałe mestizos wywołują morze oburzenia, a większość członków ISCA jest im bardzo przeciwna..
Mówią, że psy FDSB nie mają już prawa nazywać się Seterami Irlandzkimi. Członkowie FDSB uważają, że zazdroszczą im sukcesu. Ta konfrontacja między hodowcami wystawowymi a hodowcami psów pracujących trwa do dziś..
Pomimo faktu, że należą do tej samej rasy, istnieje oczywista różnica między nimi. Psy pracujące są mniejsze, mają skromniejszą sierść i są bardziej energiczne..
Opis
Ponieważ kiedyś setery irlandzkie były bardzo popularne, są one dość łatwo rozpoznawalne nawet przez osoby dalekie od kynologii. To prawda, że czasami mylone są ze złotymi aporterami. Z zewnątrz są podobne do innych ras seterów, ale różnią się kolorem..
Istnieją różnice między liniami roboczymi a psami wystawowymi, szczególnie pod względem wielkości i długości sierści. Linie wystawiennicze są większe, mają dłuższą wełnę, a pracownicy są bardziej aktywni i średniej wielkości. Psy w kłębie osiągają 58–67 cm i ważą 29–32 kg, samice 55–62 cm i ważą 25–27 kg.
To silny pies, ale nie gruby ani niezdarny. Są to atletycznie zbudowane psy, zwłaszcza linie robocze. Są proporcjonalne, ale ich długość jest nieco większa niż wysokość.
Ogon jest średniej długości, szeroki u podstawy i zwężający się na końcu. Powinien być prosty i trzymany na poziomie pleców lub nieco wyżej..
Głowa znajduje się na długiej szyi, w stosunku do ciała jest stosunkowo niewielka, ale prawie niedostrzegalna. Wraz z szyją głowa wygląda wdzięcznie i wytwornie. Kufa jest długa, nos jest czarny lub brązowy.
Oczy są małe, w kształcie migdałów, o ciemnym kolorze. Uszy tej rasy są stosunkowo długie i zwisają. Ogólne wrażenie psa to życzliwość i wrażliwość.
Główną cechą rasy jest wełna. Na kufie, głowie i przednich nogach jest krótszy, na pozostałej części ciała dość długi. Sierść powinna być prosta, bez loków i falowania. U setera irlandzkiego włosy na uszach, tylnej części nóg, ogonie i klatce piersiowej są dłuższe i tworzą się.
Ilość i jakość holowania zależy od linii. Dla pracowników są minimalne, dla psów wystawowych są dobrze określone i znacznie dłuższe. Psy są w jednym kolorze - czerwonym. Ale jego odcienie mogą być różne, od kasztanów po mahoń. Wiele z nich ma małe białe plamki na głowie, klatce piersiowej, nogach i gardle. Nie są powodem dyskwalifikacji, ale im są mniejsze, tym lepiej.
Charakter
Te psy słyną z charakteru i silnej osobowości, z których wiele jest energicznych i psotnych. Są to psy nastawione na ludzi, którzy lubią być z właścicielem i nawiązują z nim bliskie relacje. Jednocześnie jest to jedna z najbardziej niezależnych ras wśród psów myśliwskich, która od czasu do czasu lubi działać na swój sposób..
Przy odpowiedniej socjalizacji większość jest lojalna wobec obcych, niektórzy są przyjaźni. Wierzą, że każdy, kogo spotkają, jest potencjalnym przyjacielem. Te cechy sprawiają, że są biednymi stróżami, ponieważ szczekanie, które wydają, gdy zbliża się ktoś inny, jest zaproszeniem do gry, a nie zagrożeniem.
Seter irlandzki zyskał reputację psa rodzinnego, ponieważ większość z nich dobrze dogaduje się z dziećmi. Ponadto uwielbiają dzieci, ponieważ dzieci zwracają na nie uwagę i zawsze chętnie się bawią, w przeciwieństwie do dorosłych.
Psy te cierpią bardziej od dzieci niż na odwrót, ponieważ zabierają im dużo chamstwa bez jednego dźwięku. Jeśli właściciele będą chcieli opiekować się psem i wyprowadzać go na spacer, w zamian otrzymają wspaniałego członka rodziny, który jest w stanie dostosować się do różnych sytuacji.
Z innymi zwierzętami dobrze się dogadują. Dominacja, terytorialność, agresywność lub zazdrość są dla nich niezwykłe i zwykle żyją spokojnie z innymi psami. Co więcej, wolą swoje towarzystwo, zwłaszcza jeśli są do nich podobne pod względem charakteru i energii. Dobry dla nieznajomych.
Pomimo tego, że jest to rasa myśliwska, są w stanie dogadać się z innymi zwierzętami. Wskazujące psy są tworzone w celu znalezienia ptaka i ostrzeżenia o nim właściciela, a nie ataku. W rezultacie prawie nigdy nie dotykają innych zwierząt..
Rozsądny seter dobrze dogaduje się z kotami, a nawet małymi gryzoniami. Chociaż ich próby grania nie znajdują właściwej odpowiedzi u kotów.
Rasa ma trudną sławę w treningu, to częściowo prawda. Pomimo przeciwnej opinii, ten pies jest inteligentny i potrafi się wiele nauczyć. Z powodzeniem działają w zwinności i ataku, ale trening nie jest bez trudności..
Seter irlandzki chce się podobać, ale nie jest poddany. Ma niezależny i uparty charakter, jeśli zdecyduje, że czegoś nie zrobi, nie będzie zmuszony. Rzadko są one z własnej woli i nie robią dokładnie tego, o co prosisz. Ale tego, czego nie chcą robić, nie będą.
Seterzy są wystarczająco sprytni, aby zrozumieć, co im się uda, a co nie, i żyją zgodnie z tym zrozumieniem. Nie będą słuchać osoby, której nie szanują. Jeśli właściciel nie zajmie miejsca alfa w paczce, nie musisz go słuchać. To nie jest dominacja, to taka zasada życia.
Szczególnie słabo reagują na trudny trening, konieczne jest przestrzeganie konsekwencji, stanowczości w treningu, ale po prostu konieczna jest duża ilość aprobaty. I gadżety. Są jednak obszary, w których mają wrodzone zdolności. Jest to przede wszystkim łowca i nie jest szczególnie konieczne, aby go uczyć.
Zarówno praca, jak i linie wystawowe wymagają dużej aktywności, ale dla pracowników bar jest wyższy. Wolą długi codzienny spacer, a raczej jogging. Większość seterów irlandzkich będzie zadowolona z dowolnej liczby ćwiczeń, bez względu na to, ile da właściciel.
To są późno rosnące psy. Mają nastawienie szczeniąt do trzech lat, zachowują się odpowiednio. Osiedlają się późno, czasem w wieku 9 lub 10 lat.
Rasa ma trudną sławę w edukacji, jednak nie jest to ich wina. Tak, są problemy, ale to wina właścicieli, a nie psów. Pracujący pies myśliwski potrzebuje dużo aktywności, a nie 15-minutowego spokojnego spaceru. Energia gromadzi się i znajduje wyjście z destrukcyjnego zachowania.
Większość właścicieli nie jest gotowa poświęcić wystarczająco dużo czasu swojemu psu i jego szkoleniu. Setery irlandzkie zdecydowanie nie są najłatwiejszą rasą do trenowania, ale nie najtrudniejszą. Problemy behawioralne są wynikiem niewłaściwego wychowania, a nie szczególnego charakteru.
Care
Dość skomplikowane i wymagające psy do opieki. Ich włosy mają tendencję do tworzenia mat i łatwo wypadają. Muszą być regularnie przycinane. Większość właścicieli woli robić to z rąk profesjonalistów. Chociaż nie topią się obficie, ale wystarczająco silnie.
A płaszcz jest długi, jasny i bardzo zauważalny. Jeśli masz alergię w rodzinie lub nie lubisz wełny na podłodze, lepiej pomyśleć o innej rasie.
Właściciele muszą zwrócić szczególną uwagę na uszy psa, ponieważ ich kształt przyczynia się do gromadzenia tłuszczu, brudu i wody. Może to prowadzić do stanu zapalnego..
Zdrowie
Setery irlandzkie to zdrowe rasy. Ich średnia długość życia wynosi od 11 do 15 lat, co jest dużo w porównaniu z psami podobnej wielkości.
Jedną z chorób charakterystycznych dla rasy jest postępująca atrofia siatkówki. Przejawia się w stopniowym osłabieniu wzroku prowadzącym do całkowitej ślepoty. Choroba jest nieuleczalna, ale można spowolnić jej rozwój.
