Xoloitzcuintle lub meksykański bezwłosy pies
Xoloitzcuintle lub meksykański bezwłosy pies (angielski meksykański bezwłosy pies lub Xoloitzcuintli) jest jedną z najstarszych ras psów bez sierści. Występują w wersji standardowej, miniaturowej i tej wielkości. W języku rosyjskim nazwa skrócona zapuściła korzenie - xolo lub sholo.
Bezwłose psy są bardziej przystosowane do gorącego klimatu i mniej dotknięte pchłami, kleszczami i pasożytami, ale w przypadku Xolo wiara starożytnych Indian odgrywała większą rolę. Przed pojawieniem się Europejczyków rozkwitło w Mezoameryce: Meksyku, Ameryce Środkowej i północnym wybrzeżu Ameryki Południowej..
Indianie wierzyli, że te psy są przewodnikami po życiu dla ich właścicieli. Dlatego zostali zabici i pochowani wraz z nimi lub pochowane zostały gliniane figurki, praktyka ta pojawiła się co najmniej 3700 lat temu, a cmentarzyska z szkieletami psów znaleziono w dziewięciu regionach Ameryki.
Nazwa Xoloitzcuintle (lub Sholoitzcuintle) pochodzi od kombinacji dwóch azteckich słów: w imieniu boga Xolotla „Sholotl” i słowa itzcuīntli, „pies lub szczeniak”.
Aztekowie wierzyli, że pies jest ucieleśnieniem Boga, który prowadzi duszę zmarłych przez świat umarłych. Aby pomyślnie przejść tę drogę, potrzebujesz pomocy xolo.
Zwykle figurki psów były chowane ze zwłokami, ale czasami pies był chowany wraz ze swoim właścicielem. W grobach cywilizacji Tolteków, Azteków i Zapoteków znaleziono gliny i wypchane ceramiką psy - niektóre z tych grobowców mają ponad 3000 lat.
Wierzyli również, że Xoloitzcuintle posiada nadprzyrodzone moce i może leczyć choroby. Uważano, że mogą wyleczyć reumatyzm, jeśli pies śpi w nocy na chorym stawie, choroba przejdzie na nią. Jest to prawdopodobnie spowodowane gorącą skórą, która rozgrzała obolałe miejsce i zmniejszyła ból..
Co więcej, ta sława jest wciąż żywa, szczególnie na odległych obszarach wiejskich, gdzie lokalni mieszkańcy są pewni, że Xolo jest w stanie leczyć reumatyzm, astmę, ból zęba i chronić dom przed złymi duchami.
Mieszkańcy Mezoameryki trzymali nagie psy jako zwierzęta rytualne, medyczne i stróżujące, ale też uważały je za smaczne. Między 2000 rpne a 1519 r. N.e. plemiona mezoamerykańskie (w tym Majowie, Aztekowie, Toltekowie, Misztekowie, Totonaki i inni) uważali psy za główne źródło białka.
Służyły one jako podkładki grzewcze lub kolację ... Według hiszpańskich konkwistadorów Aztekowie użyli żywicy terpentynowej do usunięcia wełny ze świnek morskich - była również wcierana na niektóre psy, aby wypadały im włosy. Ale ulubionym jedzeniem było genetycznie nagie xolo.
Indianie uważali to mięso za przysmak i stosowali w rytuałach. Wykorzystanie psiego mięsa pomogło pozbyć się cierpienia, złych snów i wpływu sił zła. Ponadto wierzyli, że zwiększa potencję..
Hernan Cortes, lider hiszpańskich konkwistadorów, opisał proces zakupu na rynku i smak psiego mięsa. To Europejczycy, z ich nienasyconym apetytem na mięso i zdolnością do kiszenia go do przyszłej konsumpcji, prawie zniszczyli Sholoitzcuintle do końca XVI wieku.
Ponadto sprzedawali je na całym świecie i krzyżowali z europejskimi psami. Pomimo tego ludobójstwa kilku Xolo przeżyło w odległych górskich wioskach Meksyku.
Europejczycy skolonizowali Mezoamerykę, narzucając miejscowym swoje wierzenia i kulturę. Oddawano cześć bogom i wykorzystywaniu psów do jedzenia, eksterminowano pogańskie symbole.
Zainteresowanie rasą wzrosło po rewolucji 1930 r., Kiedy fala nacjonalizmu przeszła przez kraj, ale pozostała niezwykle rzadka..
Norman Pelem Wright, przyrodnik i autor książki The Riddle Xolo, pisze, że psy po raz pierwszy pojawiły się na wystawach po 1940 roku, były uważane za rasę starożytną, ale nie wzbudziły zainteresowania, ponieważ nie było standardowych i wiarygodnych informacji.
Tymczasem w Stanach Zjednoczonych pod nazwą Mexican Hairless Dog Xolo został zarejestrowany w AKC w 1887 roku. Rasa pozostała jednak tak rzadka i nieznana, że w kwietniu 1959 r. Została wyłączona z ksiąg stadnych. Znów stanęli w obliczu zagrożenia wyginięciem.
Tylko dzięki staraniom małej grupy kochanków nie zniknęła całkowicie. Ta grupa przeszukała odległe wioski górskie w regionie Rio Balsas i południowej części Guerrero, w których w latach 1954–1956 znaleziono dużą liczbę psów.
Pomogła również moda, pojawienie się zdjęć psów w popularnych czasopismach, w ramionach gwiazd. Najsłynniejsi meksykańscy artyści, Frida Kahlo i Diego Rivera, hodowali Sholoitzcuintle i przedstawiali je na swoich obrazach.
Opis rasy
Xoloitzcuintle może mieć trzy rozmiary: jeden, miniaturowy, standardowy. W Meksyku są one podzielone na miniaturowe, średnie, standardowe.
- Standardowy rozmiar: od 46 do 55 cm. Waga 11-18 kg.
- Średni rozmiar: od 36 do 45 cm. Waga 6,8-14 kg.
- Miniaturowy rozmiar: od 25 do 35 cm Waga 2,3-6,8 kg.
Zgodnie z płaszczem są one podzielone na dwie opcje: nagie i wełniane. W rzeczywistości niektóre włosy mają również włosy, niewielką ilość krótkich włosów na czubku głowy, nóg i ogona. Ich skóra jest elastyczna, gładka, miękka.
Zmarszczki są dozwolone na twarzy, ale nie na ciele. Xolo ma wełnę, wygląda jak wełna dobermana: krótka, gładka i czysta. Długie, kręcone lub falowane włosy są niedozwolone. Bezwłose psy mają jednolity, jednolity kolor skóry, ciemne kolory. Białe plamy i znaki są dopuszczalne..
Dominujący gen odpowiedzialny za brak włosów pokazał się tysiące lat temu. Gen recesywny jest nierozerwalnie związany z genem dominującym, a szczenięta z włosami rodzą się w miotach. Są pokryte krótkimi, gęstymi włosami i reprezentują oryginalnego psa, aż do pojawienia się spontanicznej bezwłosej mutacji.
Gen odpowiedzialny za brak włosów wpływa również na strukturę zębów psa. Podobnie jak chiński grzywacz, xolo bez włosów ma znacznie gorsze zęby niż te z wełną.
Mogą nie mieć części przedtrzonowców; preferowany jest pełny zestaw siekaczy, ale nie jest to konieczne. Xoloitzcuintle powinien mieć pełny zestaw zębów w płaszczu.
Czaszka jest szeroka, kufa jest dłuższa niż czaszka, szczęki są mocne. Nos jest czarny lub w kolorze skóry. Kiedy pies jest poruszony, jego uszy unoszą się, a na twarzy pojawiają się zmarszczki, nadając mu zamyślony wyraz.
Oczy mają kształt migdałów, preferowane są ciemne kolory, ale jasne są dopuszczalne. Uszy są duże, wyprostowane, o cienkiej, delikatnej strukturze i zaokrąglonym końcu. Zatrzymywanie ucha zabronione.
Charakter
Sholoitzcuintle jest psem towarzyszem i taki był od samego początku swojej historii. Są również stosowane w terapii, ponieważ są spokojne, uważne, ciche..
Mit, że chronią dom przed złymi duchami i ludźmi, ma swoje podstawy.
Przynajmniej w części o ludziach. Xolo jest dobrym strażnikiem, ostrzegając właścicieli o pojawieniu się nieznajomego. I robią to w oryginalny sposób, a nie z głośnym szczekaniem lub aktywnym zachowaniem.
Przywiązani do rodziny i dzieci dobrze dogadują się z innymi zwierzętami, ale z natury są nieufni wobec obcych. Aby Xolo stał się towarzyski, wszyscy członkowie rodziny muszą uczestniczyć w jej wychowaniu. Jeśli zaopiekuje się nią jedna lub dwie osoby, wówczas przywiąże się do nich bardziej.
Są bardzo przywiązani do właściciela, starają się towarzyszyć mu wszędzie, szczęśliwi, gdy są w pobliżu.
To pragnienie bycia zawsze blisko właściciela i uczestniczenia w każdym aspekcie jego życia czyni je trochę nachalnymi. Staraj się zabierać je ze sobą, gdy tylko będzie to możliwe, będą z tego zadowolone.
Czy zdecydowałeś się kupić Xoloitzcuintle? Spodziewaj się, że szczeniak będzie centralnym punktem Twojego domu. Potrzebują dużo komunikacji, szkolenia i szkolenia..
Jednak uczą się łatwo, w tym szybko przyzwyczajają się do toalety. Ale potrzebują solidnej ręki. Jeśli traktujesz szczeniaka jako osobę, może to prowadzić do problemów z zachowaniem w przyszłości.
Szczenięta potrzebują dużo uwagi i zabawy, aby pozostać szczęśliwym. Jeśli w pierwszym roku życia nie masz wystarczająco dużo czasu, aby się z nimi komunikować, lepiej, że w domu są dwa psy.
Xolo jest aktywną rasą i najlepiej nadaje się dla takich rodzin. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku szczeniąt, ponieważ dorosłe psy stają się spokojniejsze, cichsze, ale nadal wymagają aktywności. Nie można ich porównywać z terierami lub psami pasterskimi, ale codzienny spacer jest dla nich obowiązkowy. Jeśli pozwala na to pogoda (nie za gorąco, ale nie za zimno), pozwól im wygrzewać się na słońcu.
Nie trzeba dodawać, że nie nadają się do trzymania w wolierze lub w obwodzie. A ponieważ nie mogą żyć bez ludzi i dlatego, że nie znoszą pogody.
Care
Obie odmiany wymagają minimalnej konserwacji. Podobnie jak inne psy, xolo w sierści wymaga regularnego szczotkowania i mycia. Jeśli przeczesujesz go dwa razy w tygodniu, w domu prawie nie będzie wełny. W przypadku obu wariantów musisz co tydzień myć zęby i obcinać pazury.
Nadzy ludzie potrzebują pielęgnacji skóry, ale większość problemów z nią wynika ze złej selekcji, pielęgnacji lub zbyt częstego mycia, co pozbawia skórę ochronnej warstwy tłuszczu.
Bez względu na kolor skóry potrzebują ochrony przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych w taki sam sposób jak ludzie.
Łatwo dostają oparzenia słonecznego, szczególnie te z białymi plamami. Przed pójściem na spacer lepiej potraktować skórę kremem ochronnym.
Nie zapominaj, że zbyt częste mycie spłukuje naturalną warstwę ochronną ze skóry i zaczyna cierpieć. Jeśli chcesz, po prostu wytrzyj psa myjką i ciepłą wodą.
Zdrowie
Xolo pojawił się przypadkiem i poprawił się w wyniku doboru naturalnego, cofając się o tysiące lat. Są znacznie mniej podatne na choroby genetyczne niż rasy urodzone z powodu ludzkiego wysiłku..
Oczywiście ograniczenie dla rasy występuje w strefach klimatycznych, ponieważ ich ojczyzna charakteryzuje się wysoką temperaturą i wilgotnością. W chłodne dni potrzebne są ciepłe ubrania, w mroźne ręce lepiej nie zabierać psa na zewnątrz.
