Beauceron - owczarek francuski
Beauceron lub gładko-owczarek francuski (angielski Beauceron, FR. Berger de Beauce) to pies pasterski, pochodzący z północnej Francji. Jest to największy i najstarszy z francuskich psów pasterskich, nigdy nie krzyżowała się z innymi rasami i jest rasowa.
W 1863 r. Odbyła się pierwsza wystawa psów w Paryżu, na której zaprezentowano 13 psów pasterskich, zwanych później Beauceron. I wtedy uważano je za pracujące, a nie wystawowe psy i nie wzbudzały dużego zainteresowania.
Po raz pierwszy nazwa rasy została użyta w jego książce o psach wojskowych przez profesora zoologii i weterynarza Jean-Pierre`a Mégnina. W tym czasie psy te nazywano głównie Bas Rouge, co można tłumaczyć jako „czerwone skarpetki”, z uwagi na czerwone podpalanie na przednich nogach.
W 1896 r. Emmanuelle Boulet (rolnik i hodowca), Ernest Menaut (minister rolnictwa) i Pierre Menjin zebrali się w wiosce Villet. Stworzyli standard dla psów pasterskich i nazwali długowłosą Bergere de la Brie (Briard) i gładkowłosą - Berger de la Beauce (Beauceron). W języku francuskim Berger jest pasterzem, drugim słowem w nazwie ras oznaczonym regionem Francji.
Rezultatem spotkania było utworzenie Klubu Owczarka Francuskiego - Owczarka Francuskiego. Pierre Menjin założył Klub Miłośników Psów Beauceron - CAB (francuski Klub des Amis du Beauceron) w 1911 roku, klub ten był zaangażowany w rozwój i popularyzację rasy, ale jednocześnie starał się utrzymać swoje cechy robocze.
Jednak liczba owiec stopniowo spadała, potrzeba prowadzenia pojazdów znacznie spadła, co wpłynęło na liczbę owczarków francuskich. CAB zaczął reklamować rasę jako stróżujący w celu ochrony rodzin i domów.
Wraz z wybuchem II wojny światowej znaleziono nowe aplikacje dla tych psów. Dostarczali wiadomości, szukali min, sabotażystów. Po wojnie popularność rasy znacznie wzrosła i dziś jest używana jako pasterz, ale częściej jako towarzysz, strażnik, w służbie wojskowej i cywilnej.
W 1960 r. Ministerstwo Rolnictwa martwiło się jakością rasy, aby uchronić ją przed zmianami. Ostatnia zmiana standardu rasy została przyjęta w 2001 roku i stała się dopiero szósta w ciągu ostatnich stu lat..
Od początku wieku psy te pojawiły się w Holandii, Belgii, Niemczech i innych krajach europejskich. Ale za granicą zainteresowanie tą rasą było niewielkie. Amerykański klub Beauceron powstał dopiero w 2003 roku, aw AKC rasa została uznana w 2007 roku.
Opis
Samce Beauceronów osiągają 60-70 cm w kłębie i ważą od 30 do 45 kg, suki są nieco mniejsze. Oczekiwana długość życia około 11 lat.
Wełna składa się z górnej koszuli i dolnej (podszerstka). Cholewka jest czarna, czarna podpalana, arlekin (czarno-szara z czerwoną opalenizną, czarne i szare plamy). Jest to gruba, gruba sierść o długości 3-4 cm.
Na głowie, uszach, łapach są krótsze. Podszerstek jest szary, w kolorze myszy, krótki, gruby. Zimą gęstnieje, zwłaszcza gdy pies mieszka na podwórku.
Psy mają muskularną szyję i dobrze rozwinięte ramiona, a klatka piersiowa jest szeroka. Pies powinien sprawiać wrażenie siły, mocy, ale bez niezdarności.
Charakterystyczną cechą rasy są pazury - nadmiar palców na łapach, które u innych ras są wadą dyskwalifikującą i są usuwane. I zgodnie ze standardem rasy, aby Beauceron mógł wziąć udział w wystawie, musi mieć podwójne wilcze pazury na tylnych łapach.
Charakter
Słynny francuski pisarz Collette, nazwany Beauceronów „wiejskimi panami”, ze względu na ich szlachetny i szlachetny wygląd. Są spokojni i wierni swojej rodzinie, ale nieufni wobec obcych. Sprytni i wytrzymali, wysportowani i odważni, przywykli do ciężkiej pracy i są gotowi chronić swoją rodzinę.
Owczarki francuskie muszą być szkolone przez doświadczonych, pewnych siebie ludzi. Przy odpowiednim, spokojnym i wymagającym podejściu szybko chwytają wszystkie zespoły i starają się zadowolić właściciela. Faktem jest, że są naturalnymi liderami i zawsze starają się być pierwszymi w grupie. A podczas socjalizacji i szkolenia właściciel musi być stanowczy, konsekwentny i spokojny.
Jednocześnie są nadal inteligentni i niezależni, nie tolerują okrutnych i niesprawiedliwych relacji, zwłaszcza jeśli pochodzą od nieznajomych. Jeśli właściciel jest niedoświadczony i okaże się okrutny, wówczas takie zachowanie nie tylko będzie nieskuteczne, ale będzie niebezpieczne.
Szczególną uwagę należy zwrócić na socjalizację psów, ponieważ nie ufają one nieznajomym. To prawda, że ta funkcja ma pozytywną stronę - są bardzo dobrymi stróżami. Dodatkowo bardzo kochają rodzinę, są gotowi wskoczyć na klatkę piersiową, pobiec na spotkanie.
Kochają dzieci i dobrze się z nimi dogadują, ale rozmiar i siła mogą odegrać żart na małe dzieci. Najlepiej jest przedstawić je sobie tak wcześnie, jak to możliwe, aby pies zrozumiał dziecko, a dziecko zrozumiało, że pies musi być traktowany czule.
Jednak wszystkie psy są różne, kupując szczeniaka Beauceron, upewnij się, że jego rodzice dobrze się dogadują z dziećmi. I nigdy nie zostawiaj małych dzieci samych z psem, bez względu na to, jak dobrze je traktuje..
Mogą być agresywne w stosunku do innych psów i zwierząt, ale z tymi, które dorastali, zwykle dobrze się dogadują..
Instynkt podpowiada im, by kontrolowali inne zwierzęta i ludzi poprzez przeróbki, pamiętajcie, że to pies pasterski.
Łapią i lekko gryzą owce, aby je kontrolować. Takie zachowanie jest niepożądane w domu, a aby się go pozbyć, lepiej jest przejść ogólne szkolenie dyscyplinarne (posłuszeństwo).
Inną cechą psów pasterskich jest potrzeba dużego stresu fizycznego i psychicznego. Beauceroni są zbyt aktywni, aby mieszkać w mieszkaniu lub wybiegu; potrzebują prywatnego domu z dużym podwórkiem, w którym mogą grać, biegać i strzec.
Ich siła i wytrzymałość wymagają znacznie większych obciążeń niż spacer w okolicy przez pół godziny. A jeśli nie znajdą wyjścia, wpływa to na charakter psa, staje się drażliwy lub znudzony i staje się destrukcyjny.
Care
Gruba, wodoodporna wełna Beauceronów nie wymaga specjalnej pielęgnacji i chroni je nawet w najcięższych mrozach. Przeczesz go wystarczająco raz w tygodniu, z wyjątkiem okresu linienia, kiedy musisz codziennie usuwać martwe włosy.
