Shiba inu
Shiba Inu (japoński 柴犬, angielski Shiba Inu) to najmniejszy pies wszystkich japońskich ras pracujących, na zewnątrz przypominający lisa. Pomimo bliskiego związku z innymi japońskimi psami, Shiba Inu jest wyjątkową rasą myśliwską, a nie miniaturową wersją innej rasy. Jest to najpopularniejsza rasa w Japonii, której udało się zdobyć przyczółek w innych krajach. Ze względu na trudność wymowy jest również nazywany shiba inu.
Tak się złożyło, że wszystkie psy, które pojawiły się w Japonii przed początkiem XIX wieku, odnoszą się konkretnie do szpiców. Wyjątkiem jest tylko kilka chińskich ras psów towarzyszących, na przykład podbródek japoński.
Pierwsze ludzkie osady pojawiły się na japońskich wyspach około 10 000 lat temu. Przywieźli ze sobą psy, których szczątki znajdują się w pochówkach sprzed 7 tysięcy lat przed naszą erą..
Niestety nie można z całą pewnością stwierdzić, czy te szczątki (nawiasem mówiąc, wystarczająco małe psy) są związane ze współczesnym Shibą Inu.
Przodkowie Shiba Inu przybyli na wyspy nie później niż w III wieku przed naszą erą. z inną grupą imigrantów. Ich pochodzenie i narodowość pozostają niejasne, ale uważa się, że pochodzą z Chin lub Korei. Przywieźli także psy krzyżujące się z rasami rodzimymi..
Eksperci twierdzą, że shiba inu pochodzi od psów pierwszych osadników lub od drugiego, ale najprawdopodobniej z ich kombinacji. Oznacza to, że Shiba Inu mieszkała w Japonii od 2300 do 10 000 lat temu, co czyni je jedną z najstarszych ras. Fakt ten został potwierdzony przez ostatnie badania genetyków, a rasę przypisano najstarszej, wśród której inna japońska rasa - Akita Inu.
Shiba Inu jest jedną z niewielu japońskich ras, która występuje wszędzie w Japonii i nie jest zlokalizowana w jednej prefektury. Jego niewielki rozmiar umożliwia utrzymanie na całym archipelagu, jest tańszy w utrzymaniu niż Akita Inu.
Potrafi samodzielnie polować w stadzie, parze. Jednocześnie nie traci swoich walorów użytkowych, a w przeszłości był używany podczas polowania na dużą zwierzynę, dziki i niedźwiedzie, ale jest dobry również podczas polowania na małe.
Stopniowo duża gra zniknęła z wysp, a myśliwi przeszli na małe. Na przykład shiba inu jest w stanie znaleźć i wychować ptaka, zanim pojawiła się broń palna w regionie, umiejętność ta była ważna, ponieważ ptaki zostały złapane za pomocą siatki.
Po pojawieniu się wystrzału popularność tej rasy tylko wzrosła, ponieważ zaczęto ją wykorzystywać podczas polowania na ptaki.
Nie możemy zapominać, że przez tysiące lat Shiba Inu nie istniała jako rasa we współczesnym znaczeniu tego słowa, była to odmienna grupa psów podobnego rodzaju. W pewnym momencie w Japonii istniało kilkadziesiąt unikalnych odmian shiba inu.
Nazwa Shiba Inu była używana dla wszystkich tych odmian, ich niewielkich rozmiarów i cech roboczych łącznie. Jednak niektóre regiony miały swoje własne, unikalne nazwy. Japońskie słowo inu oznacza „pies”, ale Shiba jest już bardziej kontrowersyjny i różnorodny.
Oznacza krzewy i powszechnie uważa się, że nazwa Shiba Inu oznacza „psa z lasu pełnego krzewów”, ponieważ polowała w gęstych krzewach..
Przyjmuje się jednak, że jest to przestarzałe słowo oznaczające - małe, a rasa została tak nazwana ze względu na swój mały rozmiar.
Ponieważ Japonia była krajem zamkniętym przez kilka stuleci, jej psy pozostały tajemnicą dla reszty świata. Izolacja trwała do 1854 r., Kiedy admirał USA Perry, z pomocą floty, zmusił japońskie władze do otwarcia granic..
Cudzoziemcy zaczęli przywozić japońskie psy do domu, gdzie zyskały popularność. W domu Shiba Inu krzyżuje się z angielskimi seterami i wskaźnikami w celu poprawy jakości pracy.
Taki krzyż i brak standardu rasy prowadzi do tego, że na obszarach miejskich rasa zaczyna zanikać, pozostając nietknięta tylko na odległych obszarach wiejskich, gdzie nie było cudzoziemców.
Na początku 1900 r. Japońscy hodowcy postanowili uratować rodzime rasy przed wyginięciem. W 1928 roku dr Hiro Saito stworzył Nihon Ken Hozonkai, lepiej znany jako Stowarzyszenie Ochrony Japońskiego Psa lub NIPPO. Organizacja rozpoczyna pierwsze książki rodowodowe i tworzy standard rasy..
Znajdują sześć tradycyjnych psów, których wygląd zewnętrzny jest jak najbardziej zbliżony do klasycznego. Cieszą się poparciem rządu i bezprecedensowym wzrostem patriotyzmu wśród Japończyków przed rozpoczęciem II wojny światowej..
W 1931 r. NIPPO z powodzeniem przedstawiła propozycję przyjęcia rasy Akita Inu jako symbolu narodowego. W 1934 r. Utworzono pierwszy standard rasy Shiba Inu, a dwa lata później uznano go również za rasę narodową..
Druga wojna światowa miażdży wszystkie przedwojenne sukcesy. Alianci bombardują Japonię, wiele psów ginie. Trudności wojenne prowadzą do zamknięcia klubów, a kochankowie są zmuszani do eutanazji swoich psów.
Po wojnie hodowcy zbierają ocalałe psy, jest ich niewiele, ale wystarczy, aby przywrócić rasę. Postanawiają połączyć wszystkie istniejące linie w jedną. Niestety, istnieje epidemia nosówki i znacznie zmniejsza populację, która przeżyła.
Chociaż przed wojną istniały dziesiątki różnych odmian Shiba Inu, tylko trzy pozostały po niej znaczące.
Nowoczesne Shiba Inu wszystkie pochodzą z tych trzech wariantów. Shinshu Shiba (angielski Shinshu Shiba) wyróżniał się gęstym podszerstkiem i sztywnym płaszczem zewnętrznym, kolorem czerwonym i najmniejszym rozmiarem, najczęściej spotykanym w prefekturze Nagano. Mino-Shiba (angielski Mino Shiba) pochodzi z prefektury Gifu, charakteryzuje się grubymi, wyprostowanymi uszami i ogonem w kształcie półksiężyca.
San’in Shiba spotkał się w prefekturach Tottori i Shimana. To była największa odmiana, większa niż współczesne psy, czarna. Mimo że wszystkie trzy odmiany były rzadkie po wojnie, Shin-shu przetrwał bardziej niż inne i zaczął znacząco determinować wygląd współczesnego Shiba Inu.
Nowo odkryta Shiba Inu szybko zyskała popularność w ojczyźnie. Odradzało się wraz z japońską gospodarką i robiło to również szybko. Po wojnie Japonia stała się krajem zurbanizowanym, szczególnie w okolicach Tokio..
Mieszkańcy miast wolą małe psy; najmniejszym pracującym psem była dokładnie shiba inu. Pod koniec XX wieku jest to najpopularniejszy pies w Japonii, porównywalny pod względem popularności z taką europejską rasą, jak Labrador Retriever..
Pierwszymi Shiba Inu w Stanach Zjednoczonych były psy przywiezione przez amerykańskich żołnierzy. Jednak nie zyskała dużej popularności za granicą, dopóki nie zainteresowała się dużymi hodowcami..
Przyczynił się do tego moda na wszystko, co japońskie, które zaczęło się w 1979 roku. American Kennel Club (AKC) uznał rasę w 1992 roku, dołączył United Kennel Club (UKC).
W pozostałej części świata rasa ta jest znana i popularna ze względu na swój niewielki rozmiar i wygląd podobny do lisa..
Te psy są nadal doskonałymi myśliwymi, ale nigdzie nie są używane zgodnie z ich przeznaczeniem. Zarówno w Japonii, jak iw Rosji jest to pies towarzyszący, którego rolę dobrze sobie radzi.
Opis rasy
Shiba Inu to prymitywna rasa, która wygląda podobnie do lisa. To jest mały, ale nie karłowy pies. Psy w kłębie osiągają 38,5–41,5 cm, samice 35,5–38,5 cm, waga 8–10 kg. Jest to pies zrównoważony, ani jedna cecha w nim przeważa.
Nie jest chuda, ale nie gruba, raczej silna i żywa. Łapy są proporcjonalne do ciała i nie wyglądają ani cienko, ani długo. Ogon jest średniej długości, osadzony wysoko, gruby, najczęściej złożony w pierścień.
Głowa i twarz przypominają lisy proporcjonalne do ciała, choć nieco szerokie. Stop jest wyraźny, kufa jest okrągła, średniej długości, zakończona czarnym nosem. Usta są czarne, mocno ściśnięte. Oczy mają kształt trójkąta, podobnie jak uszy, które są małe i raczej grube..
Płaszcz jest podwójny, z grubym i miękkim podkładem i sztywnym płaszczem zewnętrznym. Górna koszula ma około 5 cm długości na całym ciele, tylko na kufie i nogach jest krótsza. Aby wziąć udział w wystawie, shiba inu musi mieć urazhiro. Urazhiro to znak rozpoznawczy japońskich ras psów (Akita, Shikoku, Hokkaido i Shiba).
Są to ślady białego lub kremowego koloru na klatce piersiowej, dolnej części szyi, na policzkach, w wewnętrznej części ucha, na brodzie, brzuchu, wewnętrznej części kończyn i zewnętrznej części ogona odrzuconego do tyłu..
Shiba Inu występuje w trzech kolorach: czerwonym, sezamowym i czarnym i brązowym.
Czerwone psy powinny być tak jasne, jak to możliwe, najlepiej monofoniczne, ale dopuszczalne jest czarne przechylanie na ogon i plecy.
Psy w innych kolorach rodzą się okresowo, nadal pozostają doskonałymi zwierzętami domowymi, ale nie mogą brać udziału w wystawach.
Charakter
Shiba Inu to prymitywna rasa, co oznacza, że ich charakter jest taki sam jak tysiące lat temu. To sprawia, że Shiba Inu jest niezależny i podobny do kota, ale bez treningu jest agresywny i problematyczny..
Ta rasa jest niezależna, woli robić to, co uważa za konieczne. Wolą towarzystwo rodziny, ale nie bliski kontakt fizyczny, ale po prostu przebywanie z nimi w towarzystwie.
Większość psów wybiera tylko jedną osobę, którą kochają. Są dobrze powiązane z innymi członkami rodziny, ale trzymają ich w pewnej odległości. Pomimo niewielkich rozmiarów Shiba Inu nie może być polecany początkującym, ponieważ są uparci i mistrzowscy, a trening zajmuje dużo czasu i wymaga doświadczenia.
Naprawdę niezależna Shiba Inu jest wyjątkowo nieufna wobec obcych. Przy odpowiedniej socjalizacji i szkoleniu większość przedstawicieli rasy będzie spokojna i tolerancyjna, ale nie będzie przyjazna dla obcych.
Jeśli w rodzinie pojawia się nowa osoba, z czasem ją akceptują, ale nie szybko, a związek z nią nie jest szczególnie bliski. W stosunku do ludzi nie są agresywni, ale bez szkolenia mogą to przejawiać.
Jednym z największych problemów z Shibą Inu jest to, że nie lubią naruszać swojej osobistej przestrzeni bez zaproszenia. Są wrażliwi i mogą być dobrymi stróżami, gdyby nie brak agresji..
Podobnie jak wilk, Shiba Inu są niezwykłymi właścicielami. Właściciele mówią, że gdyby mogli wypowiedzieć jedno słowo, to byłoby to słowo - moje. Uważają wszystko za swoje: zabawki, miejsce na kanapie, właściciela, podwórko, a zwłaszcza jedzenie.
Oczywiste jest, że taki pies nie chce się dzielić. Jeśli jej nie zdenerwujesz, to pragnienie wymknie się spod kontroli. Co więcej, mogą chronić własne za pomocą gryzienia na siłę.
Nawet najbardziej doświadczeni i wyszkoleni przedstawiciele rasy są w tej kwestii nieprzewidywalni. Właściciele muszą zwracać uwagę na relacje z psem, zwłaszcza jeśli w domu są dzieci.
Relacje z dziećmi w Shiba Inu są bardzo mylące. Psy uspołecznione dobrze się z nimi dogadują, jeśli dzieci są w stanie szanować swoją przestrzeń osobistą i własność. Niestety, najmniejsze dzieci nie rozumieją tego i próbują pogłaskać lub złapać psa.
Bez względu na to, jak dobrze wyszkolona jest Shiba Inu, nie będzie tolerować niegrzecznego zachowania. Z tego powodu większość hodowców nie zaleca zakładania shiba inu w rodzinach, w których dzieci mają mniej niż 6-8 lat. Ale nawet jeśli odnoszą się dobrze do swoich, mogą już występować problemy z sąsiadami.
Występują problemy w relacjach z innymi zwierzętami. Agresja psów jest niezwykle silna i większość shiba inu powinna żyć bez kumpli. Mogą tolerować osoby heteroseksualne, ale nie fakt. Psy mają wszystkie formy agresji, od jedzenia po terytorium.
Podobnie jak inne rasy, mogą żyć z psami, z którymi dorastały, a ich agresywność zmniejsza się przez trening. Ale wielu mężczyzn jest niepoprawnych i atakuje psy tej samej płci.
Jakiego stosunku do innych zwierząt można oczekiwać od psa, który był myśliwym od tysięcy lat? Urodzili się, aby zabijać i doskonale wiedzą, jak to zrobić. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko, co można złapać i zabić, musi zostać złapane i zabite. Mogą dogadać się z kotami, ale sfrustrują ich i zabiją nieznajomych.
Shiba Inu jest bardzo sprytny i może z łatwością rozwiązać problemy, które inne psy będą niepokoić. Nie oznacza to jednak, że łatwo je trenować. Robią to, co uznają za stosowne, kiedy uznają to za stosowne.
Są uparci i mistrzowscy. Nie chcą uczyć się nowych zespołów, ignorują stare, nawet jeśli znają je doskonale. Na przykład, jeśli shiba inu rzucił się na zwierzę, to prawie niemożliwe jest jego zwrócenie. Nie oznacza to, że nie można ich przeszkolić..
Są w stanie wydać unikalny dźwięk znany jako Shiba Inu lub „Shiba Scream”. Jest to bardzo głośny, ogłuszający, a nawet okropny dźwięk. Zwykle pies publikuje go tylko podczas stresu i może być również oznaką podniecenia lub zainteresowania..
Care
Wymagają minimalnej opieki, jak przystało na psa myśliwskiego. Wystarczy czesać raz lub dwa razy w tygodniu i bez pielęgnacji.
Zaleca się kąpanie psów tylko w nagłych wypadkach, ponieważ tłuszcz ochronny jest zmywany, co przyczynia się do naturalnego oczyszczenia sierści.
Topią się, zwłaszcza dwa razy w roku. W tej chwili musisz czesać shiba inu codziennie.
Zdrowie
Uważany za bardzo zdrową rasę. Nie tylko nie cierpią na większość chorób genetycznych charakterystycznych dla ras rasowych, ale także nie mają chorób charakterystycznych dla rasy.
Jest to jeden z długowiecznych psów, zdolny do życia do 12-16 lat..
Shiba Inu, nazywana Pusuke, żyła 26 lat (1 kwietnia 1985 r. - 5 grudnia 2011 r.) I do ostatnich dni pozostała aktywna i ciekawa. Uderzyła w Księgę Rekordów Guinnessa jako najstarszy pies na ziemi..
