Sharpei
Shar Pei (angielski Shar-Pei, chiński. 沙皮) jest jedną z najstarszych ras psów, miejscem narodzin tej rasy są Chiny. W całej swojej historii był używany na wiele sposobów, w tym jako pies do walki..
Dosłowne tłumaczenie nazwy rasy przez Nadar brzmi: „piaskowa skóra”. Do niedawna sharpei były jedną z najrzadszych ras na świecie, ale dziś ich liczebność i rozpowszechnienie są znaczące..
Naukowcy zauważają podobieństwo do Chow Chow, ale rzeczywistość związku między tymi rasami pozostaje niejasna. Z chińskiego „sharpei” tłumaczy się jako „piaskowa skóra”, co wskazuje na unikalne właściwości ich skóry.
Zakłada się, że sharpei pochodzi z chow chow lub mastifa tybetańskiego i jest to krótkowłosa odmiana tych ras. Ale nie ma dowodów lub są niewiarygodne.
Uważa się, że pojawiły się w południowych Chinach, ponieważ psy są bardziej popularne w tej części kraju, a krótkie włosy nie są najlepszą ochroną przed zimnymi zimami w północnej części kraju..
Istnieje opinia, że psy te pochodziły z małej wioski Tai Li, niedaleko Kantonu, ale nie jest jasne, na czym są oparte.
Powiedzmy, że chłopi i żeglarze uwielbiają organizować walki psów w tej wiosce i przynoszą własną rasę. Ale pierwsza prawdziwa wzmianka o rasie pochodzi z dynastii Han.
Rysunki i figurki przedstawiające psy podobne do współczesnych sharpei pojawiają się za panowania tej dynastii.
Najwcześniejsza pisemna wzmianka pochodzi z XIII wieku naszej ery. e. Rękopis opisuje pomarszczonego psa, bardzo podobnego do współczesnego.
Pomimo faktu, że są to dość późne źródła, starożytność Shar-Pei nie budzi wątpliwości. Jest na liście 14 psów, których analiza DNA wykazała najmniejszą różnicę od wilka. Oprócz niego ma takie rasy jak: Akita Inu, Pekińczyk, Basenji, Lhaso Apso, Terier tybetański i Samoyed Dog.
Więc gdzie i kiedy pojawił się sharpei, raczej się nie dowiemy. Ale chłopi z południowych Chin używali ich od wieków jako pracujących psów. Uważa się, że sharpei zawierały dolną i środkową warstwę i nie były szczególnie cenione przez szlachtę.
Polowali na psy, które nie bały się ani wilka, ani tygrysa. Zakłada się, że polowanie było ich pierwotnym celem, a nie walki. Rozciągnięta skóra pozwoliła Sharpei wydostać się z uścisku drapieżnika, chronić wrażliwe narządy i go zdezorientować.
Z czasem chłopi zaczęli wykorzystywać je do różnych celów. Były to funkcje obserwacyjne, a nawet święte. Ponury wyraz kufy i czarnych ust miał odstraszyć nie tylko niechciane życie, ale także śmierć z domu.
W tym czasie wiara w złe duchy była silna, jednak wielu Chińczyków wciąż w nie wierzy. Ponadto pełnili funkcje pasterskie, shar pei jest jedną, jeśli nie jedyną, znaną rasą pasterską w Azji Południowo-Wschodniej.
W pewnym momencie pojawiła się moda na walki psów w dołach. Elastyczna skóra, która chroniła sharpei przed kłami drapieżników, również uratowała ich przed kłami. Walki te sprawiły, że rasa stała się bardziej popularna w środowisku miejskim, gdzie nie było zapotrzebowania na psy myśliwskie i pasterskie.
Prawdopodobnie ze względu na fakt, że byli trzymani w miastach jako psy walczące, Europejczycy uważali je za takie właśnie i nazywali chińskim psem bojowym.
Rasa pozostaje bardzo popularna w południowych Chinach, dopóki komuniści nie dojdą do władzy. Maoiści, podobnie jak komuniści na całym świecie, uważali psy za relikt i „symbol daremności klasy uprzywilejowanej”.
Początkowo właściciele narzucali wygórowane podatki, ale szybko przeszli na eksterminację. Niezliczone psy zostały całkowicie zniszczone. Niektórzy zniknęli, inni byli na skraju wyginięcia.
Na szczęście niektórzy miłośnicy rasy (zwykle emigranci) zaczęli kupować psy w regionach nie objętych całkowitą kontrolą. Większość psów wywożono z Hongkongu (pod kontrolą brytyjską), Makau (kolonia portugalska do 1999 r.) Lub Tajwanu.
Starożytne sharpei różniły się nieco od współczesnych psów. Były wyższe i atletycznie zbudowane. Ponadto mieli znacznie mniej zmarszczek, szczególnie na twarzy, ich głowa była węższa, ich oczy nie były pokryte skórą.
Niestety nie musiałem wybierać, a psy nie najlepszej jakości trafiły do pracy hodowlanej. Niemniej jednak w 1968 r. Rasa została uznana przez Hongkong Kennel Club.
Pomimo tego uznania, sharpei pozostało niezwykle rzadką rasą, ponieważ jednostki zostały uratowane przed komunistycznymi Chinami. W latach siedemdziesiątych stało się jasne, że Makau i Hongkong połączą się z Chinami kontynentalnymi.
Kilka organizacji, w tym Księga rekordów Guinnessa, ogłosiło rasę najrzadszą. Fani rasy bali się, że zniknie, zanim trafi do innych krajów. W 1966 roku pierwsze sharpei pochodziło ze Stanów Zjednoczonych, był to mężczyzna o imieniu Lucky.
W 1970 roku rejestruje je American Dog Breeders Association (ABDA). Jednym z najwybitniejszych miłośników sharpei był biznesmen z Hongkongu, Matgo Low. Doszedł do wniosku, że uratowanie rasy leży za granicą i zrobił wszystko, aby sharpei stało się popularne w Stanach Zjednoczonych..
W 1973 r. Lowe zwrócił się o psi magazyn o pomoc. Zawiera artykuł zatytułowany „Save the sharpei”, oprawiony w wysokiej jakości zdjęcia. Wielu Amerykanów popiera pomysł posiadania tak wyjątkowego i rzadkiego psa..
W 1974 r. Dwieście sharpei zostało wywiezionych do Ameryki i rozpoczęła się hodowla. Amatorzy natychmiast stworzyli klub - Chinese Shar-Pei Club of America (CSPCA). Większość psów żyjących obecnie poza Azją Południowo-Wschodnią pochodzi od tych 200 psów.
Amerykańscy hodowcy znacząco zmienili wygląd Sharpei i dziś różnią się od tych, które żyją w Azji. Shar pei amerykański jest grubszy i przysadzisty, ma więcej zmarszczek. Największa różnica w głowie, stała się większa i bardzo pomarszczona.
Te mięsiste fałdy nadały rasie wygląd hipopotama, w niektórych chowają oczy. Ten niezwykły wygląd stworzył modę na Sharpei, szczególnie mocną w latach 1970–1980. W 1985 r. Rasa została uznana przez English Kennel Club, a następnie inne kluby.
Gdy dorastali, większość właścicieli modnych szczeniąt miała trudności. Problem polegał na tym, że nie rozumieli historii i charakteru swojego psa.
Pierwsze pokolenia dzieliło ich zaledwie gram od przodków, którzy walczyli i polowali na psy i nie różnili się życzliwością i posłuszeństwem.
Hodowcy dołożyli wielu starań, aby poprawić charakter rasy, a nowoczesne psy są lepiej przystosowane do życia w mieście niż ich przodkowie. Ale psy, które pozostały w Chinach, nie zmieniły się.
Większość europejskich organizacji kynologicznych uznaje dwa rodzaje sharpei, chociaż Amerykanie uważają je za jedną rasę. Starożytny chiński typ nazywa się Bone-Mouth lub Guzui, a amerykański typ to Meat-Mouth.
Nagłemu wzrostowi popularności towarzyszyła niekontrolowana hodowla. Hodowcy czasami byli zainteresowani jedynie zyskiem i nie zwracali uwagi na naturę i zdrowie rasy. Ta praktyka trwa do dziś..
Dlatego niezwykle ważne jest staranne wybranie pokoju dziecinnego i nie pogoń za taniością. Niestety wielu właścicieli uważa, że szczeniak jest słabo zdrowy lub agresywny, niestabilny. Większość tych psów ląduje na ulicy lub w schronisku..
Opis rasy
Chiński shar pei nie jest podobny do żadnej innej rasy psów i trudno go pomylić. Są to psy średniej wielkości, większość w kłębie osiąga 44–51 cm i waży 18–29 kg. Jest to proporcjonalny pies, równej długości i wzrostu, silny. Mają głęboką i szeroką klatkę piersiową..
Całe ciało psa pokryte jest zmarszczkami o różnych rozmiarach. Czasami tworzy zawieszenie. Ze względu na pomarszczoną skórę nie wyglądają na muskularne, ale jest to mistyfikacja, ponieważ są bardzo silne. Ogon jest krótki, osadzony bardzo wysoko, zagięty w odpowiedni pierścień.
Wizytówka rasy głowy i kufy. Głowa jest całkowicie pokryta zmarszczkami, czasami tak głębokimi, że reszta linii jest pod nimi zagubiona..
Głowa jest duża w stosunku do ciała, czaszka i kufa są w przybliżeniu tej samej długości. Kufa jest bardzo szeroka, jedna z najszerszych u psów.
Język, podniebienie i dziąsła są niebieskawo-czarne; u psów w kolorze rozcieńczonym językiem jest lawenda. Kolor nosa pasuje do koloru sierści, ale może być czarny.
Oczy są małe, głęboko osadzone. Wszystkie standardy wskazują, że zmarszczki nie powinny zakłócać widzenia psa, ale wielu doświadcza z tego powodu trudności, szczególnie w zakresie widzenia obwodowego. Uszy są bardzo małe, w kształcie trójkąta, końce zwisają w kierunku oczu.
Pomimo tego, że na Zachodzie rasa zyskała popularność ze względu na zmarszczki, jej nazwa pochodzi od elastycznej skóry. Skórka Sharpei jest bardzo twarda, być może najtrudniejsza ze wszystkich psów. Jest tak twardy i lepki, że Chińczycy nazwali rasę „piaskową skórą”.
Płaszcz jest pojedynczy, prosty, gładki, za ciałem. Opóźnia się do tego stopnia, że niektóre psy są praktycznie kolczaste.
Niektóre sharpei z bardzo krótkimi włosami to płaszcz koński, inne mają pędzel do 2,5 cm długości, najdłuższy to „płaszcz niedźwiadkowy”.
Psy z „sierścią niedźwiedzia” nie są rozpoznawane przez niektóre organizacje (na przykład amerykański klub AKC), ponieważ ten rodzaj sierści pojawia się w wyniku hybrydyzacji z innymi rasami.
Shar Pei powinien być w jednolitym kolorze, jednak nie wszystko w rzeczywistości można oficjalnie zarejestrować.
Z tego powodu właściciele zarejestrowali swoje psy w różnych kolorach, co tylko zwiększyło zamieszanie. W 2005 r. Zostały usystematyzowane i uzyskano następującą listę:
Barwione kolory (czarny pigment o różnej intensywności
- Czarny
- Jeleń
- Czerwony
- Jeleń
- Śmietana
- Sable
- Niebieski
- Isabella
Rozcieńcza (z całkowitym brakiem czerni)
- Czekoladowy Rozcieńczyć
- Morelowy Rozcieńczyć
- Rozcieńczyć czerwony
- Kremowy Rozcieńczyć
- Fioletowy
- Isabella Dilute
Charakter
Sharpei ma większą różnorodność postaci niż większość współczesnych ras. Wynika to z faktu, że często psy były hodowane w celach zarobkowych, nie zwracając uwagi na charakter. Linie o dobrej dziedziczności są przewidywalne, reszta ma szczęście.
Psy te tworzą silne relacje z członkami rodziny, często wykazując niespotykaną lojalność. Jednak jednocześnie są bardzo niezależni i kochają wolność. To nie jest pies, który leży na piętach właściciela.
Okazuje swoją miłość, ale robi to z powściągliwością. Ponieważ sharpei jest podatny na dominację i nie jest łatwo go trenować, rasa nie jest zalecana dla początkujących.
Przez setki lat ten pies był trzymany jako strażnik i stróż; naturalnie nieufny wobec obcych. Większość z nich jest bardzo ostrożna, rzadkie sharpei przywita nieznajomego.
Niemniej jednak, nawet jeśli nie są entuzjastyczni, są dość uprzejmi i rzadko okazują agresję wobec nieznajomych..
Większość ostatecznie przyzwyczaja się do nowych członków rodziny, ale niektórzy ignorują ich do końca życia. Socjalizacja odgrywa dużą rolę, bez której może rozwinąć się agresja wobec osoby..
Pomimo tego, że dziś rzadko są wykorzystywane do ochrony i ochrony, rasa ma na to naturalne skłonności..
To rasa terytorialna, która nie pozwoli komuś innemu przeniknąć do jej mienia..
Większość sharpei spokojnie odnosi się do dzieci, jeśli przeszły socjalizację. W praktyce uwielbiają dzieci z rodziny i są z nimi przyjaciółmi.
Jednak konieczne jest, aby dziecko szanowało psa, ponieważ nie lubi chamstwa.
Ponadto należy zwrócić szczególną uwagę na psy, które są słabo widoczne z powodu fałdów skóry. Często nie mają peryferyjnego pola widzenia i przeraża ich nagły ruch. Jak każda inna rasa, sharpei, jeśli nie jest towarzyska, może reagować negatywnie na dzieci.
Największe problemy behawioralne wynikają z faktu, że sharpei nie dogadują się dobrze z innymi zwierzętami. Mają dużą agresję wobec innych psów; najlepiej trzymać jednego psa lub osobę innej płci. Chociaż zwykle nie szukają walki (ale nie wszystkich), szybko się gniewają i nie wycofują. Mają wszystkie formy agresji wobec psów, ale terytorialne i pokarmowe są szczególnie silne..
Ponadto mają nie mniej agresję wobec innych zwierząt. Większość sharpei ma silny instynkt łowiecki i regularnie przyniesie właścicielowi zwłoki rozdartego kota lub królika.
Będą próbowali dogonić i udusić prawie każde zwierzę, niezależnie od jego wielkości. Większość można nauczyć, jak tolerować koty domowe, ale niektóre mogą ją zaatakować i zabić przy najmniejszej okazji..
Sharpei są wystarczająco inteligentne, zwłaszcza jeśli chcesz rozwiązać problem. Kiedy mają motywację do nauki, wszystko idzie szybko i łatwo. Jednak rzadko mają motywację, a w zamian swoją reputację rasy, którą trudno trenować.
Pomimo tego, że nie można ich nazwać upartymi lub mistrzowskimi w szczególny sposób, sharpei są uparci i często odmawiają wykonania poleceń. Mają niezależny sposób myślenia, który nie pozwala im wykonać polecenia przy pierwszym wywołaniu. Czekają na coś w zamian, a trening z pozytywnym wzmocnieniem i gadżetami działa znacznie lepiej. Szybko tracą też koncentrację, bo nudzi ich monotonia.
Jednym z największych problemów jest właściwość postaci sharpei, która zmusza go do rzucenia wyzwania roli lidera w grupie. Większość psów spróbuje przejąć kontrolę, jeśli tylko na to pozwolą. Ważne jest, aby właściciel miał to na uwadze i cały czas zajmował pozycję lidera..
Wszystko to oznacza, że potrzeba czasu, wysiłku i pieniędzy, aby wychować kontrolowanego psa, ale nawet najbardziej wykształceni sharpei zawsze ulegają Dobermanowi lub Golden Retrieverowi. Lepiej jest chodzić bez zdejmowania ołowiu, ponieważ jeśli sharpei goni zwierzę, to prawie niemożliwe jest jego zwrócenie.
Jednocześnie mają średnią energię, dla wielu wystarczy długi spacer, a większość rodzin bez problemu zaspokoi swoje wymagania dotyczące ładunków. Pomimo tego, że lubią biegać na podwórku, mogą doskonale dostosować się do życia w mieszkaniu.
W domu są umiarkowanie aktywni i spędzają połowę czasu na kanapie, a połowa poruszają się po domu. Są uważane za doskonałe psy do życia w mieszkaniu z wielu powodów. Większość Sharpei nienawidzi wody i unikaj jej pod każdym względem.
Oznacza to, że unikają kałuż i błota. Ponadto są czyste i dbają o siebie. Niezwykle rzadko szczeka i szybko przyzwyczaja się do toalety, wiele razy wcześniej niż inne rasy.
Care
Nie wymagają specjalnej opieki, tylko regularne czesanie. Molle Sharpei i osoby z dłuższymi włosami częściej moltują. Krótkowłosy topi się niezauważalnie, z wyjątkiem okresów, w których występuje sezonowe linienie.
Chociaż wszystkie rodzaje sharpei mają stosunkowo krótkie włosy, jest to jedna z najgorszych ras dla alergików..
Ich włosy powodują ataki u alergików, a czasem nawet u tych, którzy nigdy wcześniej nie cierpieli z powodu alergii na sierść psa.
Jeśli jednak nie jest wymagana specjalna pielęgnacja włosów, nie oznacza to, że wcale nie jest potrzebna. Codziennie należy dbać o osobliwość rasy w strukturze skóry i zmarszczkach na niej.
Zwłaszcza dla osób na twarzy, ponieważ podczas jedzenia dostają jedzenie i wodę. Nagromadzenie tłuszczu, brudu i jedzenia prowadzi do stanu zapalnego.
Zdrowie
Sharpei cierpi na wiele chorób, a eksperci od psów uważają je za rasę o złym zdrowiu. Oprócz tego, że mają wspólne choroby wspólne dla innych ras, są również wyjątkowe.
Jest ich tak wielu, że zwolennicy zwierząt, weterynarze i hodowcy innych ras są poważnie zaniepokojeni przyszłością rasy i starają się podnieść kwestię stosowności hodowli..
Większość problemów zdrowotnych ma swoje korzenie w przeszłości: chaotyczna hodowla i nasilenie cech nietypowych dla chińskiego sharpei, na przykład nadmierne zmarszczki na twarzy. Dziś hodowcy współpracują z lekarzami weterynarii, mając nadzieję, że rasa będzie silniejsza.
Różne badania dotyczące oczekiwanej długości życia sharpei są różne, od 8 do 14 lat. Faktem jest, że wiele zależy od linii, w której psy o złej dziedziczności żyją przez 8 lat, z dobrymi ponad 12.
Niestety, takich badań nie przeprowadzono w Azji, ale tradycyjne chińskie sharpei (Bone-Mouth) są znacznie zdrowsze niż europejskie. Dziś hodowcy próbują wzmocnić swoje linie, eksportując tradycyjne sharpei.
W USA wielu lekarzy weterynarii domaga się zmiany standardu rasy, aby usunąć z niej nadmiar cech i przywrócić rasę do jej starożytnej postaci..
Jedną z wyjątkowych chorób tej rasy jest dziedziczna gorączka Sharpei, o której nie ma nawet strony w rosyjskojęzycznej wiki. W języku angielskim nazywa się to znaną gorączką Shar-Pei lub FSF. Towarzyszy jej stan zwany zespołem obrzęku stawu skokowego.
Przyczyny gorączki nie zostały zidentyfikowane, ale uważa się, że jest to choroba dziedziczna..
Przy odpowiednim leczeniu choroby te nie są śmiertelne, a wiele chorych psów żyje długo. Ale musisz zrozumieć, że ich leczenie nie jest tanie.
Nadmierna skóra na twarzy stwarza wiele problemów dla sharpei. Widzą gorzej, szczególnie w przypadku widzenia peryferyjnego.
Cierpią na wiele chorób oczu. Zmarszczki gromadzą brud i tłuszcz, prowadząc do podrażnień i stanów zapalnych..
A sama skóra jest podatna na alergie i infekcje. Ponadto struktura ich uszu nie pozwala na wysokiej jakości czyszczenie kanału i gromadzi się w nim brud, co ponownie prowadzi do stanu zapalnego ucha.
