Mastino napoletano
Mastif neapolitański lub mastif napoletano (także pisownia mastif neapolitański, angielski mastif neapolitański, włoski. Mastino Napoletano) to starożytna rasa psa, pochodząca z południowej części Półwyspu Apenińskiego. Znany z dzikiego wyglądu i właściwości ochronnych, jest prawie idealny jako pies stróżujący.
Istnieją dziesiątki teorii na temat pochodzenia Molosów, ale można je podzielić na pięć głównych grup pochodzenia: z Azji Środkowej, Grecji, Wielkiej Brytanii, Bliskiego Wschodu i psów Alan.
Molosy były szeroko stosowane przez Rzymian. Pilnowali bydła i mienia, byli myśliwymi i gladiatorami, walczącymi psami. Wspomnieli o nich Arystoteles i Arystofanes, przerażali plemiona Franków, Gotów i Brytyjczyków.
Po upadku Cesarstwa Rzymskiego nie zniknęły, ale były mocno zakorzenione w całych Włoszech. W średniowieczu i renesansie służyły jako psy stróżujące i były cenione za ich opiekuńczy charakter i zaciekłość..
Mimo długiej historii nie byli rasą w nowoczesnym tego słowa znaczeniu. W różnych krajach mastify musiały krzyżować się z różnymi lokalnymi rasami, w wyniku czego uzyskano nowoczesne psy.
We Włoszech niektóre linie były pracownikami, inni wartownikami. Robotnicy okazali się rasą, którą znamy jako Cane Corso, mastif neapolitański od stróżów, chociaż ta nazwa pojawiła się w XX wieku, a same linie były stale przekraczane.
Popularny wśród wyższej klasy neapolitański mastino nie był jednak rasą powszechną. Ponadto chęć uzyskania jak największych psów doprowadziła do intensywnego chowu wsobnego.
Mastify stróżujące służyły wyższej klasie Włoch przez stulecia, złodzieje i rabusie wszystkich pasów nie mogli się oprzeć tym gigantom. Byli łagodni wobec własnych i bezlitosni wobec swoich wrogów. Szczególnie cenione były psy z południowej części kraju, niedaleko Neapolu. Powiedzieli, że byli nie tylko okrutni i nieustraszeni, ale także obrzydliwie brzydcy.
Ich wygląd był tak szokujący dla nieznajomych, że spieszyli się wyjść w dobry, zdrowy sposób, zapominając o wszystkim. Południowe Włochy pozostały ostoją arystokracji, podczas gdy w innych częściach kraju były republiki i wolne miasta. To arystokracja mogła pomieścić i hodować te duże psy, ale na początku XX wieku nastąpiły zmiany społeczne.
Arystokracja znacznie osłabła, a co najważniejsze, stała się uboższa. Trzymanie takich psów było już trudne, ale udało im się ledwo się zmienić do początku pierwszej wojny światowej, mimo że nie było standardów rasy, klubów i wystaw.
Mastino miał szczęście, że pierwsza wojna światowa miała miejsce w północnych Włoszech, prawie bez ich wpływu. Ale druga wojna światowa przeszła przez kraj, znacznie zmniejszając i tak już niewielką populację psów.
Działania zbrojne, dewastacja, głód nie przyczyniły się do wzrostu populacji, niemniej mastino napoletano ucierpiało w mniejszym stopniu w porównaniu z innymi rasami europejskimi.
Mieli swoich fanów, którzy nawet w czasach wojny nie zrezygnowali z hodowli. Jedną z tych osób był dr Piero Scanziani, który stworzył program hodowlany, standard rasy, a dzięki niemu został rozpoznany na całym świecie..
Ponieważ psy od dawna kojarzą się z miastem Neapol, postanowili nazwać rasę mastifem neapolitańskim lub mastino napoletano w swoim ojczystym języku.
Rasa została po raz pierwszy zaprezentowana na wystawie w 1946 roku, aw 1948 roku Piero Scanciani napisał pierwszy standard rasy. W następnym roku został uznany przez Federację Cynologique Internationale (FCI).
Do połowy XX wieku mastify neapolitańskie pozostawały rdzenną rasą prawie nieznaną poza Włochami. Jednak od końca 1970 r. Jednostki spadły do Europy Wschodniej i Stanów Zjednoczonych. Hodowcy byli zdumieni ich rozmiarem, siłą i niepowtarzalnym wyglądem..
Jednak rozmiar i charakter psa ograniczały liczbę osób, które mogły go pomieścić i pozostawało rzadkie. W 1996 rasa została uznana przez United Kennel Club (UKC), a American Kennel Club (AKC) dopiero w 2004 roku.
Pomimo rosnącej popularności, napoletano mastino pozostaje rzadką rasą. Tak więc w 2010 r. Zajęli 113. miejsce na 167, według liczby psów zarejestrowanych w AKC. Większość z nich jest wykorzystywana jako psy do towarzystwa, ale wiele usług wartowniczych.
Ich charakter stał się bardziej miękki w ciągu ostatnich dziesięcioleci, ale nadal są wspaniałymi psami stróżującymi, o najsilniejszych cechach wśród wszystkich mastifów.
Opis rasy
Mastif neapolitański jest jedną z najłatwiej rozpoznawalnych ras psów. Włoscy hodowcy podjęli wiele wysiłków, aby znacznie zwiększyć każdą cechę, tworząc najstraszniej wyglądającego psa.
Można powiedzieć, że wzięli cechy charakterystyczne dla wszystkich mastifów i kilkakrotnie je zwiększali. Rasa została stworzona, aby przestraszyć i okazuje się, że jest z nią w porządku.
Psy są naprawdę masywne, samce w kłębie osiągają 66–79 cm, samice 60–74 cm, waga 50–60 kg.
Jest to jedna z największych ras i powinna wydawać się duża w każdym szczególe, od masywnej głowy do ogona. Wydają się większe ze względu na fałdy pokrywające ciało. Wszystko w przebraniu mastifa neapolitańskiego mówi o jego sile i mocy.
Pierwszą rzeczą, która zachwyca większość widzów, jest twarz psa. Jak wiele mastifów, neapolitański fałduje się na twarzy i rzuca wargami, ale ta cecha jest w nich wyjątkowo wyraźna. Prawdopodobnie nie ma innej rasy, która miałaby tyle zmarszczek na twarzy.
Dla niektórych są tak obfite, że praktycznie chowają oczy. Kolor oczu i nosa koreluje z kolorem, ale jest nieco ciemniejszy od niego. Tradycyjnie uszy zatrzymują się, ale niektórzy właściciele pozostawiają je naturalne.
Sierść jest bardzo krótka, gładka. Standard rasy opisuje, że ma jednolitą konsystencję i długość w całym ciele psa. Najczęstszym kolorem mastifa neapolitańskiego jest szary i większość psów na ringu wystawowym właśnie takiego koloru.
Mogą być jednak w innych kolorach, w tym: niebieski, czarny, mahoniowy. Tigrovin dominujący we wszystkich kolorach, białe plamy na klatce piersiowej, palcach i biodrze brzucha są dopuszczalne.
Charakter
Mastify neapolitańskie są psami stróżującymi i ochroniarzami od starożytnego Rzymu. Trudno oczekiwać od nich charakteru owczarka. Zazwyczaj są spokojni i pewni siebie, ale w razie niebezpieczeństwa mogą szybko zmienić się w nieustraszonego obrońcę.
Kochają swoich panów i są zaskakująco łagodni wobec tych, którym ufają. Szczenięta są początkowo łatwowierne i towarzyskie, ale dorastają u bardziej zamkniętych psów. Nieufny wobec obcych, zdecydowanie nie tych, którzy witają każdego, kogo spotkają.
Socjalizacja ma kluczowe znaczenie dla mastifa neapolitańskiego. Ci, którzy nie byli towarzyscy, wyrastają na agresywne psy, które gryzą częściej niż inne.
A ich siła i rozmiar sprawia, że ugryzienia są bardzo poważną sprawą. Pamiętaj jednak, że nawet idealna socjalizacja nie może złagodzić instynktu tysiąclecia..
Nawet najlepiej wyszkolony mastino zaatakuje nieznajomych, jeśli zaatakują ich terytorium, podczas gdy właścicieli nie ma w domu..
Mogą być trzymane w rodzinach z dziećmi, jednak większość ekspertów nie zaleca tego. Te ogromne psy mogą zranić dziecko nawet podczas zabawy. Ponadto hałaśliwe i zabawne gry dla dzieci są dla nich agresją i mogą odpowiednio zareagować.
Wreszcie żadne dziecko nie może być tak dominujące, jak wymaga tego rasa. Jeśli potrzebujesz ochroniarza lub stróża, jest kilka kamieni, które mogą poprawić mastino. Ale jeśli wcześniej nie miałeś psa, wybór właściwego lotu będzie błędem. Potrzebują silnej ręki i silnej woli mistrza.
Trzymanie ich z innymi psami nie jest dobrym pomysłem. Większość mastifów neapolitańskich nie toleruje psów tej samej płci, a niektóre wręcz przeciwnie. Niektórzy dogadują się z psami, z którymi dorastali, ale inni nie mogą ich znieść..
Bardzo trudno jest pogodzić je z dorosłymi psami, zwłaszcza, że najbardziej uderzającą cechą rasy jest zazdrość. Są bardzo zazdrosni i okazują swoją zazdrość za pomocą agresji. I wszelkie napięcia między mastifem a drugim psem skończy się niestety. W końcu nie ma tak wielu ras, które byłyby w stanie oprzeć się walce z nimi.
Mogą być przyzwyczajeni do kotów i innych zwierząt, ponieważ nie mają wyraźnego instynktu łowieckiego. Musisz jednak trenować tak wcześnie, jak to możliwe, ponieważ instynkt stróżujący zmusza ich do traktowania zwierząt innych ludzi jako zagrożenia. Na pewno będą ścigać nieznajomych na swoim terytorium, pamiętaj, że nawet jeśli kochają kota domowego, to miłość ta nie obejmuje bliźniego.
Mastify neapolitańskie są bardzo inteligentne i dobrze wiedzą o zespole, mogą być posłuszne w rękach osoby, którą szanują. Spokojny, pewny siebie i doświadczony właściciel będzie zadowolony z procesu i wyniku szkolenia. Ten pies robi coś nie dlatego, że została zamówiona, ale dlatego, że szanuje właściciela. I należy zasłużyć na ten szacunek.
Są dominujące i potrafią postawić osobę poniżej siebie w hierarchii sfory, jeśli tylko jest to dozwolone. Właściciel powinien regularnie przypominać psu, kto jest kim, i umieszczać go na swoim miejscu. Jeśli mastif neapolitański wierzy, że jest alfa, to arbitralnie i wymknie się spod kontroli. Ogólny kurs posłuszeństwa wysoce zalecany dla tej rasy..
Jeśli nie są w służbie, są zaskakująco spokojni i zrelaksowani, leżą na kanapie i nie myślą o dodatkowych obciążeniach. Woleliby nie ruszać się ponownie, ale nadal potrzebują regularnego, umiarkowanego obciążenia. Jeśli nie dostaną, mogą się nudzić.
Znudzony mastif to destrukcyjny, agresywny mastif. Ale aktywność i obciążenia powinny być umiarkowane, szczególnie u szczeniąt mastifa neapolitańskiego.
Szczenięta mogą mieć problemy z układem mięśniowo-szkieletowym, jeśli aktywność jest nadmierna.
Ponadto w przypadku dorosłych psów jest przeciwwskazany natychmiast po karmieniu, aby uniknąć odwrócenia jelit.
Istnieją inne niuanse, które nie są związane z charakterem, ale przed którymi stoi potencjalny właściciel. Przede wszystkim mają one płynącą ślinę i nie ma innej takiej rasy, która ma taką samą ilość.
Nici śliny płynące z ujścia mastino będą w całym domu. Czasami potrząsają głowami, a następnie można je znaleźć na ścianach i suficie.
Ze względu na budowę czaszki są one podatne na tworzenie się gazów i niezwykle nieprzyjemnie jest przebywać w tym samym pomieszczeniu z psem tej wielkości, który ma wzdęcia. Prawidłowe podawanie zmniejsza go, ale nie może go całkowicie usunąć..
Jeśli ślinienie i gaz przerażają ciebie lub twoją rodzinę, zdecydowanie musisz poszukać innej rasy.
Care
Krótkie włosy są łatwe w pielęgnacji, wystarczy regularne czesanie. Pomimo tego, że umiarkowanie blakną, ogromne rozmiary sprawiają, że ilość wełny jest znacząca.
Fałdy na skórze, szczególnie na twarzy i głowie, wymagają szczególnej opieki..
Brud, tłuszcz, woda i resztki jedzenia mogą się w nich gromadzić i powodować stany zapalne. Po karmieniu zaleca się wytarcie ich do sucha i monitorowanie ich ogólnej czystości..
Zdrowie
Mastif neapolitański ma słabe zdrowie, jest to jeden z psów o krótkim życiu. Jego średni czas trwania wynosi 7-9 lat. Krzyżowano je ze sobą przez setki lat, co doprowadziło do znacznie mniejszej puli genów w porównaniu do innych ras.
Prawie wszystkie choroby charakterystyczne dla dużych psów występują w mastino.
To i inwersja jelit, problemy z układem mięśniowo-szkieletowym, dysplazja. Najczęstszy - gruczolak trzeciego wieku, podlega temu prawie każdy członek rasy.
Najczęściej leczą to chirurgicznie. Ogólnie rzecz biorąc, jest to droga rasa pod względem treści. Ponieważ musisz karmić obficie, leczenie, a leczenie nie jest samo w sobie tanie, biorąc pod uwagę rozmiar i całkowicie więcej.
