Mastif tybetański
Mastif tybetański to duża rasa psa trzymana w Tybecie w Nepalu w Indiach w celu ochrony zwierząt gospodarskich przed atakami drapieżników. Termin mastif był używany przez Europejczyków dla wszystkich dużych psów, ale prawdziwą rasę należy nazwać górą tybetańską lub himalajską, biorąc pod uwagę obszar dystrybucji.
Ponadto mastify tybetańskie nazywane są inaczej: „Bhote Kukur” w Nepalu, „Zang’Ao” w Chinach i „Bankhar” w Mongolii. To zamieszanie nie dodaje klarowności i historii rasie, która zaczyna się od niepamiętnych czasów..
Prawdziwie prehistoryczna rasa, której historia jest trudna do prześledzenia, ponieważ rozpoczęła się na długo przed pojawieniem się ksiąg stadnych i miejsc oraz pisania. Badanie genetyczne przeprowadzone przez Chiński Uniwersytet Rolniczy na Uniwersytecie Laboratorium Ewolucji Genetycznej i Molekularnej Rozrodu Zwierząt próbowało zrozumieć, kiedy geny psa i wilka zaczęły się różnić, analizując mitochondrialny DNA.
Okazało się, że stało się to około 42 000 lat temu. Ale mastify tybetańskie zaczęły się różnić znacznie wcześniej, około 58 000 lat temu, co czyni je jedną z najstarszych ras psów.
W 2011 r. Dalsze badania ujawniły związek między mastifem tybetańskim a dużym pirenejskim psem, berneńskim psem górskim, Rottweiler i św. Bernardem, prawdopodobnie te duże rasy są potomkami. W 2014 roku Leonberger został dodany do tej listy..
Pozostałości dużych kości i czaszek znalezionych w grobach z epoki kamienia i brązu wskazują, że przodkowie mastifa tybetańskiego żyli z mężczyzną u zarania swojej historii.
Pierwsze pisemne zapisy rasy pochodzą z 1121 roku, kiedy psy myśliwskie zostały przedstawione cesarzowi Chin..
Ze względu na odległość geograficzną od reszty świata mastify tybetańskie rozwijały się w oderwaniu od innego świata, a ta izolacja pozwoliła im zachować swoją tożsamość i oryginalność przez stulecia, jeśli nie tysiąclecia.
Niektóre psy przybyły do innych krajów jako prezenty lub trofea, krzyżowały się z lokalnymi psami i dały początek nowym typom mastifów.
Ponadto często należeli do wielkich armii starożytnego świata, walczyli z nimi Persowie, Asyryjczycy, Grecy i Rzymianie..
Dzikie hordy Atilli i Czyngis-chana promowały rasę w Europie. Istnieje legenda, że każdej jednostce w armii Czyngis-chana towarzyszyły dwa mastiffy tybetańskie, które pełniły służbę wartowniczą.
Podobnie jak w przypadku innych starożytnych ras, prawdziwe pochodzenie nigdy nie będzie znane. Ale z dużym prawdopodobieństwem mastify tybetańskie były przodkami dużej grupy psów zwanych molosami lub mastifami.
Najwyraźniej przybyli do Rzymian, którzy znali i kochali psy, hodowali nowe rasy. Ich psy wojenne stały się przodkami wielu ras, gdy armie rzymskie maszerowały w całej Europie.
Legendy i dokumenty historyczne wskazują, że mastify tybetańskie (pod nazwą Do-khyi) były używane przez koczownicze plemiona Tybetu w celu ochrony ich rodzin, zwierząt i mienia. Z powodu swojej dzikości zostali zamknięci w ciągu dnia i wypuszczeni w nocy na patrolowanie wiosek lub obozów..
Odstraszyli niechcianych gości, a każdy drapieżnik uciekł z takiego miejsca. Dokumenty sugerują również, że mnisi żyjący w klasztorach górskich używali ich do ochrony.
Ci okrutni strażnicy zwykle pracowali w parze z tybetańskimi spanielami, które hałasowały podczas inwazji nieznajomych. Tybetańskie spaniele przemierzały mury klasztoru i badały otoczenie; kiedy odkryto nieznajomych, szczekali, wzywając do ciężkiej artylerii w postaci mastifów tybetańskich.
Tego rodzaju praca zespołowa nie jest niczym niezwykłym w psim świecie, na przykład kula pasterza i większy Komondor działają w ten sam sposób..
W 1300 roku Marco Polo wspomina o psie, który najprawdopodobniej był mastifem tybetańskim. Najprawdopodobniej sam jej nie widział, ale słyszał tylko od podróżników, którzy wrócili z Tybetu.
Istnieją również dowody z 1613 r., Kiedy misjonarze opisują psa: „rzadki i niezwykły, czarny z długimi włosami, bardzo duży i silny, szczekający, który ogłusza”.
Do XIX wieku tylko kilku podróżników zachodniego świata mogło dostać się do Tybetu. Samuel Turner w swojej książce o Tybecie napisze:
„Rezydencja znajdowała się po prawej stronie - po lewej stronie był rząd drewnianych klatek zawierających szereg ogromnych psów, wyjątkowo okrutnych, silnych i hałaśliwych. Pochodzili z Tybetu - i bez względu na to, czy byli dzicy z natury, czy uwięzieni przez uwięzienie, byli tak szalejący z wściekłości, że nie było niebezpiecznie, gdyby właściciele nie byli blisko, nawet zbliżając się do swojej kryjówki.
W 1880 r. W. Gill we wspomnieniach o podróży do Chin pisze:
„Właściciel miał ogromnego psa, który był trzymany w klatce na szczycie ściany przy wejściu. Był to bardzo ciężki czarny podpalany pies, opalenizna miała bardzo jasny kolor - jego sierść była dość długa, ale gładka - miał puszysty ogon i ogromną głowę, która wydawała się nieproporcjonalna do jego ciała.
Jego przekrwione oczy były bardzo głęboko osadzone, a jego uszy były płaskie i opadały. Miał opalone plamy na oczach i plamę na piersi. Był cztery stopy od czubka nosa do początku ogona i dwie stopy dziesięć cali w kłębie ... ”
Przez długi czas nic nie było wiadomo o rasie w świecie zachodnim, z wyjątkiem opowiadań podróżników. W 1847 roku Lord Harding wysłał prezent z Indii do królowej Wiktorii, był to mastif tybetański o pseudonimie Siring (angielski Siring). Była to znajomość świata zachodniego z rasą, po stuleciach izolacji.
Od momentu założenia English Kennel Club (1873) do dziś „duże tybetańskie psy” nazywane są mastiffami. Pierwsza książka rodowodowa klubu na temat wszystkich znanych ras zawierała odniesienia do mastifów tybetańskich.
Książę Walii (późniejszy król Edward VII), kupił dwa mastify w 1874 roku. Zostały one zaprezentowane na wystawie w pałacu Alexandra zimą 1875 r. W ciągu następnych 50 lat niewielka liczba mastifów tybetańskich przybywa do Europy i Anglii..
W 1906 r. Brali nawet udział w wystawie psów w Crystal Palace. W 1928 roku Frederick Marshman Bailey sprowadza cztery psy do Anglii, które kupił podczas pracy w Tybecie i Nepalu..
Jego żona tworzy Tybetańskie Stowarzyszenie Ras w 1931 roku i pisze pierwszy standard rasy. Ten standard zostanie później wykorzystany przez Kennel Club i Federation Cynological International (FCI)..
Nie było dokumentów dotyczących importu mastifów do Anglii od czasów II wojny światowej do 1976 r., Ale ostatecznie trafiły do Ameryki. Pierwsza udokumentowana wzmianka o przybyciu psów pochodzi z 1950 r., Kiedy Dalajlama podarował parę psów prezydentowi Eisenhowerowi..
Nie stały się one jednak popularne i prawdziwie tybetańskie mastify pojawiły się w USA dopiero po 1969 roku, kiedy zaczęły być importowane z Tybetu i Nepalu..
W 1974 r. Utworzono Amerykańskie Stowarzyszenie Mastifów Tybetańskich (ATMA), które stanie się głównym klubem miłośników ras w Stanach Zjednoczonych. Po raz pierwszy przybywają na wystawę dopiero w 1979 roku.
Ludy koczownicze na płaskowyżu Changtang w Tybecie nadal hodują mastiffy wyłącznie do oficjalnych celów, ale rasowych trudno znaleźć nawet w ich ojczyźnie. Poza Tybetem rasa ta zyskuje na popularności. W 2006 roku został uznany przez American Kennel Club (AKC) i przypisany do grupy serwisowej.
Współczesny mastif tybetański to rzadka rasa, w Anglii mieszka około 300 psów rasowych, a w USA są 124. liczbą zarejestrowanych psów ze 167 ras. Jednak ich popularność rośnie, tak jak wcześniej były na 131 miejscu.
W Chinach mastif tybetański jest bardzo ceniony ze względu na swoją historyczność i niedostępność. Będąc rasą starożytną, są uważane za psy przynoszące szczęście domowi, ponieważ nie wymarły przez tak wiele wieków. W 2009 r. Szczeniak mastifa tybetańskiego został sprzedany za 4 miliony juanów, czyli około 600 000 USD.
Był to więc najdroższy szczeniak w historii ludzkości. Moda na rasę zyskuje na popularności, aw 2010 r. Jeden pies został sprzedany w Chinach za 16 milionów juanów, aw 2011 r. Inny za 10 milionów juanów. Pogłoski o sprzedaży psa za dużą sumę są okresowo publikowane, ale w większości przypadków jest to tylko próba spekulantów, aby zawyżać cenę.
W 2015 r. Ze względu na pojawienie się dużej liczby hodowców i niezdolność rasy do życia w mieście ceny w Chinach spadły do 2000 USD za szczeniaka, a wiele ras mieszanych przebywało w schroniskach lub na ulicy.
Opis
Niektórzy hodowcy rozróżniają dwa typy mastifów tybetańskich: Do-khyi i Tsang-khyi. Wpisz Tsang-khyi (tybetański „pies z U-tsang”) lub typ monastyczny, zwykle wyższy, cięższy, z cięższą kością i większą liczbą zmarszczek na twarzy niż Do-khyi lub typ koczowniczy.
Oba rodzaje szczeniąt rodzą się czasem w tym samym miocie, a następnie duże szczenięta są wysyłane do bardziej pasywnych, a małe szczenięta do czynnej pracy, do których lepiej nadają się.
Mastif tybetański jest niesamowicie duży, z ciężkim szkieletem, ciasno zbudowanym - samce w kłębie osiągają 83 cm, suki są o kilka centymetrów mniejsze. Waga psów żyjących w krajach zachodnich waha się od 45 do 72 kg.
Nienormalnie duże psy są hodowane w krajach zachodnich i niektórych prowincjach Chin. Dla koczowników tybetańskich są zbyt drogie w utrzymaniu, a dodatek czyni je mniej przydatnymi w ochronie stad i mienia.
Wygląd mastifa jest imponujący, jest to mieszanka siły i wielkości oraz poważny wyraz twarzy. Mają ogromną głowę, szeroką i ciężką. Stop jest dobrze zdefiniowany. Oczy średniej wielkości, w kształcie migdałów, osadzone głęboko, z lekkim nachyleniem. Są bardzo wyraziste i mają różne odcienie brązu.
Kufa jest szeroka, kwadratowa, z szerokim nosem i głębokimi nozdrzami. Gruba dolna warga nieco się zwija. Zgryz nożycowy. Uszy wiszą, ale kiedy pies jest podekscytowany, podnosi je. Są grube, gładkie, pokryte krótkimi, błyszczącymi włosami..
Grzbiet jest prosty, z grubą i muskularną szyją. Gruba grzywa pokrywa szyję, bardziej rozległa u samców. Głęboka klatka piersiowa przechodzi w muskularne ramię.
Łapy są proste, mocne, poduszki przypominają koty i mogą mieć wilcze pazury. Na tylnych łapach mogą znajdować się dwa wilcze pazury. Ogon jest średniej długości, wysoko osadzony.
Wełna mastifa tybetańskiego jest jedną z jego ozdób. U samców jest gęstszy, ale suki nie są daleko w tyle.
Podwójna wełna, z grubym podszerstkiem i ciasną bluzką.
Gruby podszerstek chroni psa przed zimnym klimatem jego ojczyzny, w ciepłym sezonie jest nieco mniej.
Wełna nie powinna być miękka ani jedwabista, jest prosta, długa, gruba. Na szyi i klatce piersiowej tworzy grubą grzywę.
Mastif tybetański jest rasą prymitywną, dobrze przystosowaną do życia w trudnych warunkach Nepalu, Indii i Bhutanu. Jest to jedna z prymitywnych ras, które mają jeden rok w ciągu roku zamiast dwóch, nawet w łagodniejszym i cieplejszym klimacie. Jest to podobne do nich z takim drapieżnikiem jak wilk. Ponieważ rui zwykle występują późną jesienią, większość szczeniąt mastifów tybetańskich urodziła się między grudniem a styczniem.
Sierść nie zatrzymuje zapachu psa tak charakterystycznego dla dużych ras psów. Kolor płaszcza można zmieniać. Mogą być czysto czarne, brązowe, szare, z brązowymi śladami po bokach, wokół oczu, na gardle i łapach. Na piersi i łapach mogą znajdować się białe ślady..
Ponadto mogą mieć różne odcienie czerwieni. Niektórzy hodowcy oferują białe mastify tybetańskie, ale w rzeczywistości mają bardzo bladozłoty kolor, a nie czystą biel. Resztę sfałszowano za pomocą Photoshopa.
Charakter
Jest to starożytna, niezmieniona rasa, która nazywa się prymitywną. Oznacza to, że instynkty, które rządziły nią tysiąc lat temu, są dziś silne. Mastify tybetańskie były trzymane jako okrutni strażnicy dla ludzi i ich własności i tak pozostały do dziś..
Potem okrucieństwo zostało bardzo docenione, a szczenięta były wychowywane w sposób agresywny, uczone bycia terytorialnym i czujnym.
Szkolenie współczesnych psów niewiele się zmieniło, ponieważ tylko niewielka ich liczba wyjechała poza granice kraju. Ci, którzy do dziś żyją w Tybecie, wychowywani są setki lat temu: nieustraszeni i agresywni.
Ci, którzy przybyli do Europy i Stanów Zjednoczonych, zwykle łagodniejsi i spokojniejsi, zachodni zachowują instynkt stróżujący.
Mastif tybetański był i będzie rasą prymitywną, więc nie zapominaj o ich charakterze i myśl, że dziś nie są tacy sami.
Socjalizacja, szkolenie, ustanowienie przywództwa w relacjach są absolutnie konieczne, aby Twój pies nie był bardziej agresywny i mniej zarządzalny niż jest to konieczne w nowoczesnym mieście.
Są to inteligentne psy, ale mistrzowskie szkolenie psów może być trudne. Stanley Coren w swojej książce The Intelligence of Dogs wymienia wszystkie mastify jako psy o niskim stopniu posłuszeństwa.
Oznacza to, że mastif tybetański rozumie nowe polecenie po 80-100 powtórzeniach, ale wykona je tylko w 25% przypadków lub nawet mniej.
Nie oznacza to, że pies jest głupi, oznacza to, że jest inteligentny, ale z niezwykle niezależnym myśleniem, zdolny do samodzielnego rozwiązywania problemów i znajdowania odpowiedzi bez udziału właściciela.
Nie jest to zaskakujące, ponieważ musieli oni samodzielnie patrolować terytorium klasztoru lub wioski i podejmować decyzje. Nie są zainteresowani zadowoleniem właściciela, tylko wykonują swoją pracę i pozostają niezmienieni do dnia dzisiejszego..
Nabożeństwo tybetańskie w czasach starożytnych przyzwyczaiło ich do nocnego stylu życia. Często spali w ciągu dnia, aby oszczędzać energię na długie nocne czuwanie. Cisza i spokój w ciągu dnia są głośne i niespokojne wieczorem.
Aktywni, entuzjastyczni i wrażliwi, służąc, badają najmniejszy szelest lub ruch, jeśli wydawało im się to podejrzane. Jednocześnie towarzyszą tym badaniom szczekając, co w czasach starożytnych było konieczne i możliwe do zaakceptowania..
W dzisiejszych czasach nocne szczekanie raczej nie zadowoli sąsiadów, więc właściciele powinni przewidzieć ten moment z wyprzedzeniem..
Bardzo ważne jest, aby trzymać psa na podwórku z silnym ogrodzeniem. Uwielbiają chodzić, ale dla bezpieczeństwa twojego psa i innych nie powinno to być dozwolone. W ten sposób wyznaczasz granice terytorialne i pokazujesz je swojemu psu.
Ponieważ ma wrodzony instynkt terytorialny i stróżujący, zmusza psa do kierowania sytuacją, zwierzętami, a nawet ludźmi. Aby w przyszłości nie stało się to problemem, szczeniak musi zrozumieć, czego powinien strzec, a co nie jest jego terytorium.
Instynkt ten ma zarówno cechy negatywne, jak i pozytywne. Jednym z pozytywnych jest stosunek mastifa tybetańskiego do dzieci. Są nie tylko wyjątkowo chroniące przed nimi, ale także niezwykle cierpliwe w grach dla dzieci. Ostrożność należy zachować tylko wtedy, gdy w domu przebywa bardzo małe dziecko.
Mimo to rozmiar i prymitywna natura nie są żartami. Ponadto, jeśli dziecko ma nowych przyjaciół, z którymi pies nadal nie jest zaznajomiony, musisz pozwolić jej obserwować, jak się bawi. Hałas, krzyki i bieganie można uznać za mastiffa jako zagrożenie, ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami.
Mastify tybetańskie to wierni, lojalni członkowie rodziny, którzy będą chronić przed wszelkim niebezpieczeństwem. Co więcej, są zawsze gotowi do zabawy i zabawy z rodziną.
Ale domyślnie są podejrzliwi w stosunku do obcych. Agresję można pokazać, jeśli nieznana osoba próbuje dostać się do obszaru chronionego. W towarzystwie właściciela nieznajomi są traktowani spokojnie, ale zawieszeni i zamknięci..
Zawsze chronią swoje stado i terytorium, a nieznajomym nie wolno tak po prostu. Pies potrzebuje czasu, aby mu zaufać.
Będąc dużą rasą, dominują w stosunku do innych zwierząt i mogą być wobec nich agresywne. Właściwa socjalizacja i szkolenie pomogą zmniejszyć dominację.
Należy pamiętać, że dobrze dogadują się ze zwierzętami, z którymi żyją od dzieciństwa i które są uważane za członków ich stada. Nie zaleca się wprowadzania nowych zwierząt do domu po dojrzewaniu mastifa tybetańskiego..
Będąc niezależną i starożytną rasą mastif tybetański jest niezależny i nie jest łatwo go trenować. Ponadto rośnie powoli zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie.
Rasa wymaga maksymalnej cierpliwości i taktu, a jednocześnie powoli dostosowuje się do życia i rozpoznaje otoczenie. Intensywne szkolenie mastifa tybetańskiego może potrwać od dwóch lat i musi zostać przeprowadzone przez właściciela, aby ustanowić przywództwo w stadzie.
Wcześniej, aby pies mógł przeżyć, potrzebowała mentalności alfa, czyli przywódcy. Dlatego w przypadku mastifa tybetańskiego konieczne jest jasne określenie, co jest możliwe, a co niemożliwe.
Profesjonalny trener dla dużych ras psów pomoże nauczyć szczeniaka podstaw, ale właściciel powinien zrobić resztę.
Jeśli pozwolisz jej, pies zajmie dominującą pozycję w rodzinie. Musisz więc rozpocząć trening od momentu pojawienia się szczeniaka w twoim domu. Socjalizacja powinna odbywać się przy każdej okazji, ma to ogromne znaczenie.
Spotkania z innymi psami, zwierzętami, nowymi ludźmi, zapachami i miejscami oraz wrażeniami powinny odbywać się u szczeniaka jak najwcześniej. Pomoże to szczeniakowi mastifa tybetańskiego zrozumieć jego miejsce na świecie, jego stado i terytorium, gdzie nieznajomi i jego własny, kogo i kiedy odjechać.
Ponieważ pies jest po prostu ogromny, chodzi na smyczy i z kagańcem jest niezbędna dla jej bezpieczeństwa i spokoju innych.
Uważa się, że regularna zmiana trasy pomaga szczeniakowi zrozumieć, że nie jest właścicielem wszystkiego i sprawia, że jest mniej agresywny w stosunku do tych, których spotyka na spacerach..
Wszelkie szkolenia należy przeprowadzać ostrożnie. Żadnych niegrzecznych działań ani słów, chyba że chcesz psa z problemami w przyszłości. Mastif tybetański może nauczyć się OKD, ale posłuszeństwo nie jest najsilniejszą stroną rasy.
Szczenięta mastifa tybetańskiego są pełne energii, pełne pasji, żywe i gotowe do zabawy i nauki. To najlepszy czas na trening. Z biegiem czasu entuzjazm przemija, a dorosłe psy stają się spokojniejsze i bardziej niezależne, mają stróż i monitorują ich paczkę.
Rasa jest uważana za dobrą do utrzymania w domu: kochająca i opiekuńcza rodzina, łatwo oswojona z czystością i porządkiem. To prawda, że mają tendencję do kopania i gryzienia przedmiotów, nasilając się, jeśli pies się nudzi. Urodzili się do pracy i bez niej łatwo się nudzą..
Dziedziniec, który można strzec, zabawki, które można skubać, a Twój pies jest szczęśliwy i zajęty. Z oczywistych powodów nie zaleca się trzymania w mieszkaniu, a nawet w spokoju. Rodzą się w celu swobodnego przemieszczania się, a życie w ograniczonej przestrzeni staje się depresyjne i destrukcyjne..
Jeśli jednak zapewnisz psu regularne i obfite obciążenie, szanse na udany pobyt w mieszkaniu wzrosną. A jednak ich podwórko, prościej, nie zastąpi największego mieszkania.
Pomimo wszystkich trudności, jakie napotykają właściciele podczas utrzymywania tybetańskich mastifów, ich charakter i lojalność są bardzo cenione..
Przy odpowiednim wychowaniu, konsekwencji, miłości i trosce psy te stają się pełnoprawnymi członkami rodziny, nie można już się z nimi rozstać.
To świetny pies dla rodziny, ale dla właściwej rodziny. Właściciel musi zrozumieć psychologię psa, być w stanie przyjąć i utrzymać wiodącą rolę w grupie. Bez wytrwałej, ciągłej dyscypliny możesz zdobyć niebezpieczne, nieprzewidywalne stworzenie, jednak jest to charakterystyczne dla wszystkich ras.
Instynkt ochronny rasy wymaga od właściciela zachowania dyskrecji i roztropności w celu kontrolowania go i kierowania nim. Mastif tybetański nie jest zalecany dla początkujących hodowców.
Care
Ten pies urodził się, aby żyć w trudnych warunkach górskiego Tybetu i Himalajów. Klimat jest tam bardzo zimny i ciężki, a gruby podwójny płaszcz chronił psa przed zimnem. Jest gruby i długi, musisz go czesać co tydzień, aby czesać zmarłych i unikać pojawienia się czarnoksiężników..
Psy topią się wiosną lub wczesnym latem, a plewy trwają od 6 do 8 tygodni. W tej chwili płaszcz obficie wlewa się i należy go częściej czesać..
Idealnie - codziennie, ale kilka razy w tygodniu byłoby miło. Zaletą jest to, że mastify tybetańskie nie mają zapachu psa charakterystycznego dla dużych psów.
Zdrowie
Ponieważ mastify tybetańskie powoli rosną zarówno fizycznie, jak i intelektualnie, mają dłuższą żywotność niż większość dużych ras.
Średnia długość życia wynosi od 10 do 14 lat. Jednak wiele zależy od genetyki, te linie, które często krzyżują się ze sobą, mają mniej życia.
Będąc rasą prymitywną, nie cierpią na dziedziczne choroby genetyczne, ale są podatne na dysplazję stawów, plagę wszystkich dużych ras psów.
